Vraag aan de moeder met knappe dochter uit Zwolle (ontmoet op de camping in St. Quentin):
Was de alternatieve overnachtingstip Domein Hofstade ten zuiden van Mechelen cynisch bedoeld? Deze campings bij Mechelen blijken
namelijk in de aanvliegroute van vliegveld Zaventem te liggen (de landingslichten schijnen nog net niet de hele nacht door je tent).
Volgende keer toch maar weer overnachten in Londerzeel?
Wist u dat fietsenmakers in een grote stad als Limoges geen achterwiel kunnen spaken? Zelfs een officiële Shimano en Cannondale dealer kon/wilde mij niet helpen. Mijn advies: zorg dat u voor vertrek
zelf deze techniek onder de knie heeft. Scheelt een hoop ellende. En op de ANWB hoeft u ook niet te rekenen ook al heeft u een Internationale Reis- en Kredietbrief (IRK), want "zij doen niets voor de fietser" aldus het ANWB steunpunt in Lyon. Nou niet bepaald een opmerking waar je dan op zit te wachten.
Caravanpark La Falloise. Absoluut vermijden, omdat het over grote deel van de bewoners sterke Front Nationaal gevoelens heeft en iedere niet Fransman als een bedreiging zien. Zij zullen er dan ook niet voor terugdeinzen om uw verblijf op de camping zo veel mogelijk te vergallen (en u tevens tot ver in de kleine uurtjes uit de slaap te houden). De beheerder is vol begrip, maar kan ondanks zijn sympathie aan dit gedrag weinig doen.
RETOURTJE SANTIAGO DE COMPOSTELA A mind and wind blowing experience
Inleiding
Een korte samenvatting van een vakantie die in 2004 heeft plaatsgevonden en welke mij nog jaren lang zal bijblijven. Graag wil ik mijn ervaring met de lezer delen. In augustus 2004 ben ik teruggekomen van mijn fietstocht langs de bekende pelgrimspaden naar Santiago de Compostela in Spanje. Een retourtocht met als doelstelling geld in te zamelen voor het Leukaemia Research Fund. Mij is gevraagd hierover een kort verslag te maken, maar hoe verwerk je een intensive belevenis van 8 weken in een kort verslag?
Kapotte velg
Of zou ik het misschien moeten hebben over het weer in de Belgische Ardennen dat de eerste week ontaardde in een zuidwester storm juist op het moment dat mijn route naar het zuidwesten afboog? En dat deze tegenwind zou aanhouden tot aan Santiago? Of dat er in Frankrijk nog zeer veel Romaanse kerken bestaan? Of misschien over het vriendelijke weggedrag waarbij de Franse automobilist met een ruime boog om je heen rijdt? Of misschien over het feit dat men in Frankrijk geen kapotte achtervelg kan repareren, geen wiel kan of wil spaken en dat een compleet achterwiel uiteindelijk, via bemiddeling door collega’s en familie, uit Nederland moest komen per koerier? Of zal ik het hebben over de verloren vier wachtdagen, als gevolg van een velgbreuk, wat ik door het krappe reisschema maar moest zien in te halen? Dat de gemiddelde Spaanse weggebruiker waarschijnlijk bonuspunten krijgt voor iedere fietser die ze aanrijden? Of over de Meseta in Spanje waar fietsen met een temperatuur van 35+ toch wel erg warm aanvoelt en je wielen langzaam in het asfalt doen wegzakken? En dat iedere kerk in Spanje minimaal één ooievaarsnest heeft? Of misschien over de diverse andere vriendelijke ‘pelgrims’ die je onderweg ontmoet, op de fiets of te voet, en dat de Jacobsschelp internationaal herkend wordt als teken dat Santiago de Compostela je (eind)bestemming is.
Warm onthaal
Of over de mooie natuur in Frankrijk met z’n rijke flora en fauna? Of over de betrokkenheid van collega’s en familie die elkaar via e-mail op de hoogte hielden van de voortgang van de trip? En natuurlijk zou in die samenvatting zeker niet mogen ontbreken het buitengewoon warme onthaal van mijn collega’s in Utrecht dat mij te wachten stond bij terugkomst. Nee, acht weken vakantie, met een totaal van 5454 km, laten zich simpelweg niet samenvatten in een kort verhaaltje. Wel is het een trip geweest die behoorlijk wat indruk heeft gemaakt en mij nog lang zal bij blijven.
Met deze fietstocht heb ik zo’n € 3635,- bij elkaar getrapt. Mocht u ook nog een financiële bijdrage aan het Leukaemia Research Fund willen overmaken, dan kun je dit kenbaar maken via een e-mailtje. Dat geldt trouwens ook voor de in 2006 gehouden fietstocht naar Venetië (heen en terug) die eveneens werd aangewend om geld in te zamelen voor het Leukaemia Research Fund.
Door al het gedoe vooraf (nog even dit en nog even dat) toch later vertrokken
dan de bedoeling was. Wel nog even gewacht tot dat een hevige regenbui voorbij was. Nat worden kan immers later ook nog. Eenmaal
op de fiets is het toch weer even wennen. Met iets te lage spanning in de banden vertrokken en om aan het vage stuurgedrag een einde te maken eerst maar even langs de fietsenmaker (fietspomp iets te
diep in de bagage weggestopt). Hierna gaat het sturen een stuk makkelijker. Voor het gevoel meer bagage aan de fiets hangen dan
in 2001, maar ik kan me natuurlijk vergissen. Zo af en toe wat spatjes, maar te oordelen naar de plassen op de weg lijkt het of ik de ergste buien net ben misgelopen. Wel heel veel tegenwind (ik kon natuurlijk
op dat moment nog niet weten dat dit zou aanhouden tot aan Santiago). Via Fort Everdingen volgt het rechte stuk over de Diefdijk. Wind pal voor en nog even een aantal flinke stortbuitjes. Van enig oponthoud bij
de diverse pontjes over de rivieren de Waal, de Afgedamde Maas en de Maas is door het geringe verkeer nauwelijks sprake. De anders zo drukke Drunense Heide lijkt vandaag wel uitgestorven. Richting Biezenmortel even flink de route kwijt maar na wat omzwervingen toch weer op het juiste pad.
Tegen vijf uur komt Oirschot in zicht alwaar de camping wordt opgezocht voor de eerste overnachting. Het weer is behoorlijk opgeklaard. Zelfs de zon laat zich nog even van de goede kant zien. Nagenietend met een bak koffie in de hand geruime tijd vol bewondering naar een heggenmus zitten
kijken die vol overgave "haar" koekoek jong aan het voeren was, en dat terwijl het jong op dat moment al 5x groter was dan z'n pleegouders. Een fascinerend schouwspel.
Zo'n eerste nacht is altijd weer wennen. Slecht geslapen door het regengekletter op het tentdoek. Dat belooft wat voor de dag. De vogels zijn er weer (veels) te vroeg bij en zorgen er voor dat ik veels te vroeg wakker wordt. OM 07:15 uur opgestaan. Het weer is niet weer anders dan gisteren, maar ondanks dit alles kan ik met een
mager zonnetje beginnen aan de tweede fietsdag, nadat uiteindelijk alles weer z'n plaats in te tassen heeft gevonden (een routine die de eerste paar dagen nog duidelijk niet aanwezig is). Algauw raak ik weer in het ritme van de dag. Weggetje in en weggetje uit. Via de Oirschotse Heide (een prachtig natuurgebied), via Dommelen met z'n bekende bierbrouwerij
en het fraaie natuurgebied De Malpie na een beetje zoekwerk bij Lozen aangekomen alwaar de fietsroute langs de Zuid-Willemsvaart begint. Ondanks de lichte tegenwind is dit fietspad, met z'n vlakke asfalt, een genot om te fietsen en met het beperkte fietsverkeer is er meer dan voldoende ruimte om lekker weg te dromen terwijl de
benen hun werk doen. Na een uur eenzaam doorfietsen begint het ineens de hozen en kan ik nog net schuilen onder een van de viaducten over het kanaal. Een ware wolkbreuk. Gelukkig is de windjak waterdicht. Na zo'n 20 minuten schuilen kan de reis worden vervolgd. Het pad langs de vaart bevalt me schijnbaar zo goed dat ik helemaal vergeet om op de routekaart te
kijken met als gevolg dat ik bij Dilsen vergeet links af te slaan. Ik had het kunnen weten, want van dit laatste stuk kon ik mij niet herinneren dat ik hier voorgaande jaren ook had gefietst. Bij Boorsem getracht om de fout te corrigeren en zodoende via Uithoven uit te komen bij het voetgangerspondje van Geulle a/d Maas. Het talud naar het pondje is door
de regen spek en spek glad geworden. Flink oppassen om niet met fiets en al in het water te belanden. Na deze hachelijke oversteek de route weer enigszins opgepakt richting Maastricht. Van hier gaat de route langs het Julianakanaal. Het is al weer enige uurtjes droog, dus hoogste tijd voor een bui. Gelukkig kan ik bij een pompstation in Maastricht schuilen.
Na een tiental minuten is het weer droog en kan de weg vervolgd worden. Via de oude stenen brug over de Maas gaat de route dwars door het oude centrum naar het zuiden. Voor kort kon er nog worden overnacht op de camping De Lieberg, maar dit terrein heeft een andere bestemming gekregen en is niet langer in gebruik als camping. Bij Eijsden ligt gelukkig nog een
camping die op de route ligt. Eenmaal op de camping vind ik een rustig plekje naast een picknick tafel. Wel zo handig. Na het douchen weer verrast door een flinke hoosbui. Later komt er nog een gepensioneerd echtpaar uit Zeeland vlakbij staan. Zij zijn van plan op de fiets naar de Middellandse Zee te gaan. Mevrouw heeft veel last van reuma in de handen en heeft een fiets
die eigenlijk niet geschikt is om een dergelijke prestatie te ondernemen. Haar man heeft dat ook ingezien en zich daarom maar zelf getrakteerd op een nieuwe fiets met vering. Behoorlijk asociaal eigenlijk. Met een kleine wijziging in de afstelling kan ik gelukkig het fietsleed wat verzachten. Mevrouw maakt een dankbaar gebaar en frommelt mij een donatie voor
het Leukaemia Research Fund in de hand. Benieuwd hoe het deze mensen is vergaan.
De nacht was tamelijk frisjes en tot overmaat van ramp regent het vanochtend weer flink. Niet echt vakantie weer. Nog wel even gewacht met opstaan, maar echt verbetering in het weer treedt er niet. Staande in de regen wordt er koffie gedronken. Erg fijn. Inpakken tussen de buien door, waarna een uur later dan gepland de route kan worden vervolgd.
De route volgt het dal van het riviertje de Berwinne met de in 1216 gestichte abdij. Fietsen en lezen van het routeboekje gaat schijnbaar nog wat onwennig met als gevolg dat ik weldra weer van de route geraak met de grote afzwaaier via Verviers. Goed voor wat extra kilometers (sommigen donateurs hadden immers een toezegging gedaan voor een bijdrage aan het LRF per kilometer).
Vanaf Theux zit ik wonderwel weer op de juiste route. Weldra gaat de route via een pittige stijging naar La Reid op 525 m gevolgd door een zoevende afdaling. Even puffen, maar gelukkig is het qua temperatuur verre van warm waardoor het stijgen redelijk goed gaat. Van hier gaat het ligt stijgend door het dal van de Lienne. Lekker uit de wind fietsen, maar het asfalt is op sommige
stukken een ware ramp. Een en al gaten en plekken met nieuw asfalt wat zo hier en daar voor nog meer oneffenheid zorgt. Een ware aanslag voor velg en nieren. Onderweg nog even gestopt voor een gigantische hagelbui. Aan het eind van het dal volgt een zeer pittige stijging van 2 km waarbij flink moet worden teruggeschakeld. Aan het eind van de middag zoek ik in Sart een camping.
Ik beland op een groot stacaravan park waar het merendeel van de bewoners nog niet aanwezig is. Ook de beheerder laat zich niet zien. Dan maar zo een plekje zoeken voor de nacht. Ik kan er immers ook niets aan doen dan men geen geld wil hebben.
Bijna de gehele nacht heeft het geregend vanaf het moment dat ik m'n slaapzak indook. Ook bij het opstaan regent het nog steeds. Wonderwel wordt het droog tijdens het inpakken. Ook vanochtend is de receptie nog verlaten en kan ik dus niet aan mijn financiële verplichting voldoen. Niet dat ik het erg vind gezien de slechte staat van het sanitair.
De route begint algauw met een stevige klim van een paar kilometer. Het is nog veels te vroeg en te koud voor dit soort inspanning en de beenspieren protesteren dan ook hevig tegen deze marteling. Langs de Ourthe is het door het geringe verkeer zeer rustig fietsen. Aan het eind van de ochtend komt Bastogne in zicht alwaar de eerste stop van de dag wordt gemaakt. Zittend naast de
vermaarde Sherman tank worden de verse broodjes verorberd. Na Bastogne gaat de route zoals verwacht weer omhoog en omlaag. Gelukkig zorgen de vele bomen voor voldoende beschutting voor de stevige wind die nog steeds uit de verkeerde hoek komt. Bij Jamoigne is een camping maar om 17:30 vind ik het voor vandaag nog te vroeg. Het geplande eindpunt Montmédy ligt echter nog vele
kilometers verwijderd. Na een zeer lange afdaling in de regen breekt, precies op het moment dat de Abdij van Orval in zicht komt, de zon door. Naar mate Frankrijk dichterbij komt lijkt het weer steeds meer op te klaren en dat is niet verkeerd. Vlakbij Montmédy kies ik per ongeluk voor de route onderlangs de N43 om zodoende het drukke autoverkeer te vermijden. Achteraf niet handig,
want het laatste steile stuk naar de citadel breekt mij aan het eind van de dag aardig op. De camping ligt gelukkig vlak voor de citadel, en na een heerlijke douche zijn de inspanningen van de dag weer snel vergeten.
Van nacht leek het wel of de aarde verging. Amper lag ik horizontaal of er brak een waar noodweer los met een ongekende onweersbui die enige uren zou aanhouden. Bij het opstaan is het weliswaar droog, maar blijkt de wind te zijn aangezweld tot stormachtig (en uiteraard uit de verkeerde hoek, namelijk het zuidwesten). Dikke pret, en dat terwijl m'n linker
kniebanden al enigszins beginnen te protesteren. De storm afwachten heeft weinig zin, dus het wordt inpakken en wegwezen. De wind zuigt alle energie uit je lijf en tot overmaat van ramp gaat de route van vandaag over glooiende heuvels door het Franse platteland. Weinig beschutting van bomen en de enkele keer dat de rit naar beneden gaat moet er zwaar worden bijgetrapt om niet achterwaarts
de heuvel opgeblazen te worden. Nee, de wind maakt het fietsen niet echt aangenaam. Na de lunch in Dun-sur-Meuse is het wederom zwoegen tegen de wind in. De weg is tamelijk rustig met weinig verkeer. Fietsers kom ik zo wie zo niet tegen. 't Zal nog wel te vroeg in het seizoen zijn. Dat wordt dus "de eenzame fietsers, die krom gebogen over zijn stuur, zich zelf een weg baant". Het liedje blijft
voorlopig in m'n hoofd hangen. In de middag komt Butte-de-Montfaucan in zicht met op de top een gedenkteken voor Amerikaanse gevallenen in de Eerste Wereldoorlog. Ik kan me er echter niet toe zetten om deze omweg te gaan maken. De hevige wind begint nu ook al voor vallende takken te zorgen, en daarom kies ik dus maar voor de directe route naar Varenne-en-Argonne. Eenmaal op de camping houd ik
het verders voor vandaag voor gezien. Verre van voldaan met het beperkte aantal afgelegde kilometers, maar vandaag nog verder doorgaan zou mij zeker de komende dagen zwaar opbreken. De zon zorgt gelukkig voor een prettig einde van de dag met een zeer fraaie zonsondergang als afsluiter.
Vandaag weer het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. De zon schijnt, de wind is wat minder dan gisteren en de route vervolgd door een voor mij zeer bekende omgeving. De afgelopen 25 jaar heb ik al vele malen deze omgeving bezocht tijdens mijn vele bezoeken aan Verdun. Gedurende de Eerste Wereldoorlog is dit gebied een groot slagveld geweest. Vanaf de camping licht
omhoog met aan de rechterzijde het niet te missen gedenkteken van de Amerikaanse overwinning op de Duitsers, om even later rechts af te slaan richting de dichte bossen van de Argonne. Langzaam slingert de weg omhoog in de schaduw van het bos, waarbij de bomen als welkome windbreker fungeren. Boslandschap maakt langzaam plaats voor weidegrond en akkerbouw. Licht glooiend parcours met weinig
voorzieningen onderweg. Veel lange rechte stukken met aan de horizon doemen de twee hoge torenspitsen op van de Notre Dame van l'Epine. Ik heb deze kerk ooit in 1979 voor het eerst bezocht en kan me nog de soberheid van het interieur herinneren en vooral de immense hoeveelheid daglicht wat door de hoge gotische ramen het middenschip binnen straalt. Erg indrukwekkend, en zeker een bezoek waard
als je er nog nooit geweest bent. Deze keer sla ik een bezoek over en vervolg de rit richting Chälons-en-Champagne al waar ik om half vier arriveer. Wederom veel vroeger dan gepland, maar qua afstand komt deze stop beter uit met de route van morgen. Een professionele municpal camping met echt alles er op en er aan en zeer proper.
Gewekt door de zon na een heerlijke nachtrust. Vertrek om 09:00 uur en de zon brandt al lekker. De zadelpijn is er echter niet minder om ondanks de bescherming van wat zalfjes. 'k ben namelijk zo slim geweest om twee nieuwe fietsbroeken te komen van exact het zelfde model en merk. Hierdoor zit je eigenlijk constant op de zelfde rauwe plekken. Wederom een les
voor de toekomst. Omdat er op dit traject geen winkels zijn, moet ik het maar met een half stokbrood en twee abrikozen doen. Natuurlijk niet voldoende voor de te leveren prestatie. En dan kom je uiteindelijk een bakkerij tegen en dan blijkt deze gesloten te zijn tussen twaalf en vier uur. Dat heb ik weer. Fietsen door een licht glooiende akkerbouwstreek met kleine dorpjes. Vlak voor Troyes, de
eindbestemming voor vandaag, is het nog even flink klimmen geblazen. En dat onder een strak blauwe lucht met een brandende zon. Bovenbenen zijn al aardig rood aan het worden. Dat zal lachen worden de komende nachten. Tegen half vier komt de municipal camping in zicht. Ruim van opzet en met zo waar een Nederlander achter de receptie. Tentje opzetten, douchen en richting centrum voor de dagelijkse
boodschappen. Een geslaagde dag met eindelijk weer een goed kilometer gemiddelde.
Volop zon en nog steeds een redelijke wind uit het zuid-westen. Voor het vertrek toch maar eerst de benen eens ingesmeerd, want de kleur rood begint zeer pijnlijk te worden en niet alleen aan de ogen. Route boekje maakt melding van verscheidene klimmetjes voor Axerre en die zijn met deze brandende zon geen pretje. De warmte begint aardig terug te stralen van het asfalt.
Dubbele pret. Met de ervaring van gisteren toch maar eerst een baguette bij de bakker gehaald. Toeval wil dat je dan natuurlijk gedurende de dag wel 4x een rijdende bakker tegenkomt zoals vandaag. Vanaf Auxerre gaat het verder via de weg die parallel loopt aan de rivier de Yonne. Prachtige omgeving waarbij glooiende heuvels langzaam plaats maken voor steile kalkrotsen bij Les Roches Saussois. Vandaag geen
klimmers in de wand. Tussen Champs-sur-Yonne en Vincelottes enkele grotten met onverklaarbaar hoge ingangen. De aanwezigheid van bunkertjes aan de andere zijde van de weg doet iets met militaire achtergrond vermoeden. Het blijft een raadsel. Vanaf Cravant blijf ik de hoofdweg volgen tot aan de afslag naar Accolay alwaar zich een eenvoudige camping bevindt vlak langs het oude 'Canal Du Nivernais'. Om kwart voor zes staat de tent en gevolgd door een stukje persoonlijke verzorgen: douchen en talkpoeder op mijn rauwe zitvlak.
De zon laat al weer vroeg van zich spreken. Voor de verandering mijn wekker een half uur vroeger gezet, maar dit levert in de praktijk maar 15 min. tijdwinst op. De routine zit er nog niet helemaal in. Benieuwd hou het vandaag met de zadelpijn gaat, want het geheel voelt aan als rauwe biefstuk. Het originele harde en smalle zadel met geringe demping begint na al die jaren toch steeds minder prettig aan te voelen. Misschien toch eens tijd om te investeren in een nieuw zadel? Het traject voor vandaag heeft veel weg van de
Ardennen: kort omhoog en onlaag, met zo nu en dan een lange klim van een paar kilometers. Bij de lange afdalingen gaf de teller een paar keer 'nul' aan (slecht kontakt) waardoor ik vandaag een flink aantal kilometers mis op het totaal. 's Middag is de zon werkelijk moordend. Later in de middag kom ik nog een eenzame Nederlander op de fiets tegen die vanuit Spanje is vertrokken. Gaf me de tip dat de camping in Nevers nu door zigeuners wordt bezet en in principe gesloten is. Hij adviseert mij om de municipal camping te Prémery te kiezen. Goede tip, want anders was ik Prémery voorbij gefietst en had ik daarna nog een groot stuk verder moeten doorfietsen, of omkeren.
Vandaag zit er door de warmte toch niet meer in. Ook al gaan de hellingen niet meer in het kleinste verzet, het lichaam is nog lang niet aangepast. Benen voelen aan als elastiek en dan lijkt de eindbestemming voor vandaag maar niet dichterbij te komen. En ja hoor, weer een stijging waar geen einde aan lijkt te komen. Gelukkig komt om 17:00 uur de camping in zicht en zit het er voor vandaag op. Een klein boompje geeft net voldoende schaduw. Een groepje Nederlander vindt het noodzakelijk om iedereen te trakteren op muziek van Frans Bauer. Nou, daar zit ik, en de rest van de kampeerders, duidelijk niet op te wachten. Vroeg te bed, en nog geen
minuut later hoor ik de eerste spatjes op het tentdoek vallen.
Het is vannacht bij die paar spatjes gebleven. Vanochtend nog in eerste instantie wat laag hangende bewolking maar daardoor wel ideaal fietsweer. Tegen de tijd dat ik echter op de fiets zit is de bewolking geheel verdwenen en begint de zon weer op mij in te branden. Dat belooft wat voor vandaag. Al direct na vertrek staat mij een flinke klim te wachten. De rest va het parcour gaat wat op en naar, maar zeker niet zoals gisteren. Doordat de rest van de route deels door het dal van de Loire en andere riviertjes en kanalen loopt, valt de stijging hier nogal mee waardoor ik flink opschiet. Alleen in Nevers
gaat het mis, omdat de plaatselijke plattegrond verkeerd om interpreteer met als gevolg dat ik flink de verkeerde kant op fiets. Goed voor het eindtotaal, denk ik dan maar. De route vervolgt lang prachtige dorpjes, de andere keer weer langs leegstand op leegstand. Langs vele omzwervingen wordt uiteindelijk het einddoel vandaag - St. Amand-Montrond - bereikt. Om bij de camping uit te komen presteer ik het wederom om een plattegrond verkeerd om te lezen, waardoor ik een stuk later dan verwacht (17:45 uur) het einddoel bereikt. Een plekje in de schaduw is gelukkig gauw gevonden. Vandaag over de eerste 1000 km markering.
Het belooft vandaag wee een warme dag te worden. Om 08:30 uur op de fiets. Met nog onwennige spieren komt na 5 km al de eerste stijging van vandaag, er zullen er nog vele volgen. De route biedt voldoende afleiding met oude gebouwen van meer dan 1000 jaar oud waaronder veel Romaanse kerkjes die ik jammer genoeg door het krappe schema alleen aan de buitenzijde bewonder. Dorpjes van geen betekenis kunnen trots zijn op hun kerk. Toegegeven, de kerken zijn niet altijd in de beste staat van onderhoud, maar dat geldt ook voor veel van de woningen
of boerderijen. Voor iemand met veel geld en voldoende vrijetijd ligt hier zeker een uitdaging. De zon begint steeds meer te branden en nu beginnen ook stukken asfalt te smelten. De ontstane luchtbelletjes van asfalt knappen als een ballon als je er overheen fietst. Later kom ik een stuk weg tegen wat is voorzien van een nieuwe asfaltlaag. De weg ligt er als een biljartlaken bij en de kilometers vliegen onder de wielen door. Nadeel is wel dat het zwarte asfalt als een soort kachel de warmte weer uitstraalt. Vanmiddag weer een eenzame Nederlander op de fiets tegengekomen. Deze gepensioneerde had eveneens de gehele route heen- en terug gefietst. Heen via de
bekende Jacobsroute en nu terug. Ervaarde deze route als een stuk zwaarder maar wel veel boeiender. We wensen elkaar 'een goede reis' en we vervolgen ieder weer onze eigen weg. De laatste afdaling/stijging bij het stuwmeer net voor Crozant is echt het laatste wat mijn lijft vandaag nog kan opbrengen. De bekende laatste loodjes. En volgens het routeboek wordt het de komende dagen niet veel beter. Enfin, 0m half zeven arriveer ik op de camping municipal. Max. gereden snelheid bij een afdaling was vandaag 53 km/u en dat voelt behoorlijk snel aan op de fiets met volle bagage. De Engelse buren praten honderuit over de recent aangekochte Franse vakantiewoning in Benevent l'Abbaye
waar morgen de sleuteloverdracht plaats vindt. Als goed is kom ik morgen door de zelfde plaats, dus misschien zien we elkaar nogmaals.
Vanochtend wil ik eigenlijk uitslapen i.p.v. vroeg opstaan. Als je opstaat en je voelt je nog steeds moe dan zou dat een teken moeten zijn. De warmte van de afgelopen dagen in combinatie met het parcours lijken mij parten te gaan spelen. Toch lukt het mij om 08:45 uur weer op de fiets te zitten met uiteraard weer een strak blauwe. Op een groot deel van het parcours heeft men een flinke hoeveelheid gravel gestrooid wat er voor heeft gezorgd dat aan de zijkant van de weg een flinke hoeveelheid ligt. Voldoende om flink op je plaat te gaan als je niet oplet.
Alsof je fiets in een zandbak en bij de afdalingen is het goed opletten. Halverwege de dag bemerk ik dat mijn achterwiel een slag vertoont die langer ergens dreigt te worden. Tijd voor een bezoek aan de fietsenmaker en de toch al zo lang noodzakelijke rustdag (uitslapen). In St. Leonard schijnt volgens het routeboekje een fietsenmaker te zijn. Eenmaal op de camping bel ik met het thuisfront en op dat moment zie ik dat ik niet alleen een slag in het achterwiel heb maar is de velg op een drietal plaatsen cirkelvormig bij de spaken ingescheurd. Dat wordt dus een nieuwe velg, want hier kan geen mens wat mee. 't Zal echter niet meevallen om een 28" velg in Frankrijk te vinden.
Direct de ANWB gebeld (ik heb immers de bekende Reis-en Kredietbrief), maar daar krijg ik te horen 'dat zij niets voor fietsers doen'. Toch raar met een naam als 'Algemene Nederlandse Wielrijders Bond'. En waar heb al die jaren dan die Reis-en Kredietbrief voor betaalt? Op beide vragen krijg ik geen bevredigend antwoord. Mijn beide broers gebeld voor verder advies. Morgen maar eens zien of ik die fietsenmaker in de stad kan vinden. Zonder nieuw wiel kan ik immers niets meer beginnen en huiswaarts is vooralsnog geen optie.
Na een onrustige nacht word ik wakker door de regen, maar tegen de ochtend is het gelukkig al weer droog. Het zou anders goed fiets weer geweest zijn, zij het dag vandaag in het teken zal staan van 'zoeken naar onderdelen'. In het centrum wordt echter geen fietsenmaker aangetroffen. Ook het plaatselijke Office de Tourist biedt geen uitkomst. Ik bel uiteindelijk de ANWB of zij op zijn minst willen nakijken of er in de regio een fietsenmaker is, maar laten zij nou net op dat moment last hebben van internet probleem. Alsof ik dat geloof. Als laatste redmiddel mijn collega's gebeld of zij voor mij kunnen uitzoeken of er in de regio een fietsenmaker is. Mijn collega Toon belt terug en laat weten
dat er in het nabij gelegen Limoges een fietsenmaker zit en heeft ondertussen ook al gebeld naar deze zaak en mijn situatie voorgelegd. Dat wordt dus een trip naar Limoges. Helaas gaat de trein slechts beperkt die kant op dus besluit ik maar de bekende duim op te steken. Binnen een kwartier krijg ik een lift van een Franse jongedame die toevallig naar Limoges moet voor tentamen-controlewerk. Een bijzonder aardige madam die gelukkig wat Engels spreekt maar met een rijstijl van de Franse non in de bekende Louis de Funès films. Omdat zij in Limoges niet bekend is, wordt er gestopt bij de plaatselijke Offfice de Touriste. Na enige zoekwerk word ik voor de deur van de fietsenmaker afgezet. Wat een service, zeker omdat zij ondertussen met al dat zoekwerk bijna te laat is voor haar afspraak.
Jammer genoeg is de winkel net een half uur gesloten en moet ik noodgedwongen vol spanning wachten. Het opschrift boven de zaak vermeldt: 'Cannondale' en Shimano' dealer. Nou, dan moet het goed komen dacht ik op dat moment nog. Eenmaal open blijkt deze tekst echter niets voor te stellen. De beste man achter de balie wil mij simpelweg niet helpen, waarschijnlijk omdat er aan het spaken van een wiel te weinig wordt verdiend. Dat maakt mij echter niets uit, want ik wil kosten wat het kost weer verder fietsen. Maar de man blijft volmondig 'neen' verkopen. Ruggespraak met mijn collega kan de man niet overtuigen. Nee, blijft nee. Redelijk teleurgesteld verlaat ik deze zaak. Op mijn weg naar het centrum passer ik wonderwel nog een fietsenmaker, en de service die ik hier krijg is volledig
het tegenovergestelde als bij de Cannondale dealer. Na wat telefoontjes wordt een monteur op de brommer weggestuurd voor onderdelen. Na ruim een half uur verschijnt hij weer, wat passen en meten, weer de nodige telefoontjes en hop, weer onderweg voor een passende velg. Uiteindelijk komt hij na drie kartier terug met een 28" velg waarvan de asmaat helaas niet klopt. Er wordt nog even overlegd of van twee één gemaakt kan worden maar daarvoor hebben zij weer niet de passende spaken. Alle moeite te vergeefs maar even zo goed een top service. Enigszins verstrooid loop ik verder door Limoges en omdat ik niet oplet loop ik totaal verkeerd. Op een gegeven moment weet ik niet meer wat nu wel de juiste richting is, zodat ik noodgedwongen een plattegrond moet kopen. Na een flinke omweg
(zo zie je nog eens wat van een stad) kom ik uiteindelijk bij de weg richting St. Leonard de Noblat uit. Dat wordt nog een flink stuk lopen, maar gelukkig krijg ik na een half uur een lift van een oude man die mij in het centrum van St. Leonard afzet. Ik had niet graag met dit warme weer die 10 km willen lopen met een onhandige velg in de hand. Tegen zeven uur ben ik weer op de camping: moe en onvoldaan. Mijn oudste broer gaat morgen met Snel in Utrecht bellen om te zien of zij wat kunnen betekenen in deze (heeft zelf net twee nieuwe fietsen bij hun besteld, dus verwacht dat er wat extra service tegenover staat). Ook collega Toon gaat morgen bellen. De rest van de avond zitten nabomen met een Nederlandse fietser uit Hellevoetsluis die onderweg is naar de Pyreneeën.
Na wederom een onrustige nacht tot 08:00 uur blijven liggen tot het moment dat de warmebakker in aantocht is (met het bekende witte bestelbusje). De man uit Hellevoetsluis blijkt zo'n beetje alles bij zich te hebben behalve het aanrecht. Nu begrijp ik ook waarom hij ook al eens last heeft gehad van scheuren in de velg. De rest van de ochtend is het wachten op het verlossende telefoontje uit Nederland. Wie oh wie gaat mij helpen. Collega Toon belt als eerste terug, heeft van alles geprobeerd tot aan de Franse velgenfabrikant Mavic toe maar is toch niet bij machte mij te helpen. Even later belt mijn broer. De velg is leverbaar maar Snel moet nog wat maten weten. Na 1½ uur belt hij terug met de mededeling dat alles gereed is en in principe aan het eind van de dag
met de koerier mee gaat. Doordat het weekend er tussen zit zal naar verwachting de velg a.s. maandagochtend moeten arriveren. En dat alles voor € 200,- inclusief velg. Meteen mij collega's gebeld met het goede nieuws dat de velg onderweg is. Men leeft erg mee en dat voelt zeer prettig aan. Men had ondertussen al het plan opgevat dat, indien het niet zou lukken met het opsturen, zij persoonlijk langs zouden komen om de velg te brengen. De rest van de tijd gebruikt om wat overtollige kleding huiswaarts te sturen, boodschappen te doen en een bezoek aan de pinautomataat. Tegen vijf uur volgt nog een SMS'je met de melding dat UPS de velg heeft opgehaald bij Snel. De buren van vandaag zijn een Nederlands stel eveneens op de fiets op weg naar het zuiden. Wederom word ik ingehaald door andere fietser en dat wachten
bevalt mij van geen kanten. Zeer frusterend om op deze manier de controle te verliezen. 's Avonds word ik uitgenodigd om een glas wijn met hen te drinken op de goede afloop.
Wat is dat frustrerend zeg om 's morgens weer een paar fietsers uit te wuiven, terwijl je zelf geen kant op kunt. Na ontbijt en koffie naar de plaatselijk super gelopen voor wat boodschappen. Krant van zaterdag komt hier helaas pas morgen dus nog even niets anders te lezen dan de routeboekjes. Daarna naar het 13e eeuwse bruggetje gelopen bij de rivier voor wat foto's. Wat is dit doelloos rondhangend vermoeiend. Bewondering voor al die hangjongeren die hele dag niets anders doen (of kunnen). In ieder geval veel vermoeiender dan 100 km fietsen. 's Avond maar even een paar uur gaan lopen om de spieren soepel te houden. Als ik over elfen weer terug ben op de camping is er eindelijk weer een sterrenhemel te zien.
Beter geslapen dan afgelopen dagen. Op zich natuurlijk niet zo verwonderlijk gezien de velg problematiek. Opgestaan met een strak blauwe lucht. 't Zal wel weer erg warm worden komende dagen. Ook is de wind een stuk afgenomen. In de ochtend naar het centrum gelopen op zoek naar een Telegraaf of andere Nederlandse krant van zaterdag. Te vergeefs, kiosken hebben alleen maar de vrijdag editie in huis. 't Wordt weer een waardeloze hangdag, en de opgebouwde conditie dreigt op deze manier weer langzaam achteruit te gaan. Het zal zeker niet meevallen om weer in het ritme te komen. Vandaag is het gewoon te warm om iets te ondernemen. De rest van de dag wordt dan ook slapend onder een boom doorgebracht. Zo gaat de dag gelukkig ook voorbij. 's Avonds nog een stukje gelopen, via het voetpad tegenover de camping omhoog door de rand van het bos. Daar zie ik tot mijn grote
verbazing immens grote vliegende kevers rondvliegen voorzien van twee flinke grijpklauwen aan de voorzijde. Net meikevers maar dan zwart, een stuk groter en vooral dreigender. Nog nooit zoiets gezien.
Vandaag is het D-Day. Vannacht heeft het bijna aan stuk door geregend. Ook vanochtend regent het nog steeds en moet ik het ontbijt en de koffie tussen de buien door nuttigen. Daarna is het wachten op de koerier met het verlossende pakketje. Om 10:30 uur zie ik in de verte een wit bestelbusje zonder opschrift de camping opdraaien. Minuten later klinkt het via de intercom: 'Monsieur Smit' (ik had de receptie al geïnformeerd over de hele gang van zaken)! Het pakket is gearriveerd. Terwijl ik het wiel uitpak stopt het met regenen. Een teken? Met een kloppend hart hang ik het wiel in de achtervork: het past! Nu nog de Shimano tandwielcassette: past ook. De velg is wel iets smaller dan het vorige exemplaar maar gelukkig laat de achterband zich
probleemloos om de velg leggen en het ventielgat is gelukkig ook berekend op het smalle Franse model. Kortom, alles in elkaar zetten, nieuwe remblokjes monteren en we zijn weer in business. Hierna het thuisfront gebeld met het goede nieuws. Mijn geluk kan voorlopig niet meer op. De planning was om morgen te vertrekken maar gezien het tijdstip is het zonde van de tijd als ik hier nog een dag blijf. Ik besluit te verkassen en betaal snel de rekening. Bij de receptie is men sympatiek en brengt slechts 4 van de 5 nachten in rekening. Nu alles rap inpakken en oude velg ontdoen van naaf en spaken (kan misschien nog van pas komen). Om half twee ben ik klaar en bestijg vol vertrouwen de fiets. Bij de eerste bocht lijken alle spaken in het achterwiel te protesteren onder het gewicht, maar gelukkig blijft het hierbij en draait het wiel probleemloos rond. Het is goed fiets weer en ik probeer vanmiddag
nog zo'n 60 km op de teller te zetten. De benen doen wonderwel goed en zonder protest hun werk. De eerste stijging wordt dan ook probleemloos genomen. Onderwijl bel ik nog even met mijn collega's om te vertellen dat ik weer onderweg ben en dat het crisisteam ontbonden kan worden. De route gaat vandaag veelal over kleine achteraf weggetje. Heerlijk ontspannen fietsen zonder te worden lastig gevallen door andere weggebruikers. Aan het begin van de avond volgt er nog een korte stijging en een lange afdaling en kom ik om 18:45 uur aan bij de beschut gelegen camping langs de rivier alwaar ook een kanoschool is gevestigd.
Vroeg uit de veren. Een bewolkte dag maar de zon doet alweer een poging om door te breken. Vanaf de camping zwoeg ik moeizaam omhoog naar de hoofdweg om er daar achter te komen dat ik 3 km eerder deze beklimming had kunnen voorkomen door linksaf te slaan. Ik ben nog niet geheel wakker dat is duidelijk. Wat volgt is een heuvelachtig landschap met erfafscheidingen van gestapelde stenen en heggen om vooral de vele schapen binnen te houden. Aan het begin van de middag begint het zo waar te regenen en wel direct zo heftig dat ik moet stoppen om de jas aan te doen. Na verloop van tijd doemen de contouren van Turenne, één van 100 mooiste middeleeuwse stadjes in Frankrijk, op in de regen. Weldra is het droog genoeg om wat fraaie plaatjes te maken van deze historische plaats.
Daarna volgt een korte maar steile klim waarbij zelfs het kleinste verzet wordt gebruikt. Bovenaan kan de jas uit, want nu ben ik ook aan de binnenzijde drijfnat. In de loop van de middag volgen er nog een aantal van dit soort klimmetjes. En natuurlijk komt net op zo'n moment de zon door. Vanochtend ging me het stijgen beduidend beter af dan nu na de lunch. Je moet eten om te presteren maar nu lijkt het lijf zich meer bezig te houden met het verteren van het voedsel i.p.v. dat de energie naar de spieren gaat. Dit zal ongetwijfeld samenhangen met het type voedsel maar daar hou ik mij weinig mee bezig. Langzaam passeer ik de brug over 'La Dordogne' om na een paar kilometer verderop rechts af te slaan. Weldra mag ik weer naar het kleinste tandje om zo 2 km lang omhoog te zwoegen. En dat alles onder de brandende zon. Ook vandaag krijg ik het schijnbaar niet cadeau. Na flink afzien komt de
eindbestemming van vandaag in zicht. Op de gok kies van de twee aanwezige camping juist die uit waar bij toeval ook het Nederlandse echtpaar van een paar dagen geleden met hun tent staat. Zij zijn even verbaasd mij hier al fietsend aan te treffen na mijn velg avontuur. De man zegt dat hij nu ook scheurtjes in zijn achterwiel heeft aangetroffen, maar bij nadere inspectie hoeft hij niet bang te zijn dat zijn wiel het begeeft gezien hun geringe afmeting. En hun eindbestemming Cahors is niet al te ver meer.
Warm benauwd weer met hevige rukwinden zorgen voor een onrustige nacht. Na 07:00 uur begint het zowaar nog even te regenen. Vooralsnog een bewolkte dag maar daardoor wel ideaal fietsweer zeker gezien het aantal stijgingen wat vandaag op het programma staat. Vanaf het plateau tegenover de camping heb je goed zicht op de lager gelegen historische bedevaartplaats Rocamadour waar de huizen deels tegen en in de rotswand zijn gebouwd wat een bijzonder spectaculair beeld oplevert. De route brengt mij na een flinke afdaling onderaan de dalkom waarna de weg aan de andere zijde van de bergwand mij na enige tijd weer bovenop het plateau brengt. Ondertussen zie ik Rocamadour in al haar glorie aan mijn netvlies voorbij trekken. Graag had ik de
stad uitvoeriger willen bezoeken maar mijn krappe schema staat dit helaas niet toe. Moet dus wachten voor een andere keer. Na nog een paar korte stijgingen volgt er een lange afdaling naar het dal van de rivier de Lot. Bij Vers kruis ik de rivier en gaat de route verder via een smalle weg hoog bovenlangs de rivier vanwaar ik een prachtig uitzicht heb op het omringende landschap. Halverwege deze smalle weg zonder vangrail kom ik toch nog een Renaultje tegen wat moeizaam de helling omhoog zwoegt. Je moet je in Frankrijk niet over dit soort dingen verbazen. Na enige tijd komt Cahors in zicht en kruis ik even later lopend met de fiets in de hand de rivier de Lot over de fraaie historische 'Pont Valentré' gelijk zovele pelgrim die mij zijn voorgegaan. Eenmaal voorbij Cahors is het even een paar kilometer opletten geblazen op de drukke N20 waarna de route weer rechts afbuigt de rust te gemoet.
Daarna volgen een aantal kilometers van het niveau 'kruipdoor/sluipdoor' voorzien van slechte kwaliteit asfalt. Lichtgolvend terrein met af en toe een onaangekondigde stijging. Na Castelau-Montratier een snelle afdaling waarna de route verder stroomafwaarts het dal van de Lupte volgt. Tegen het eind van de middag ga ik op zoek naar een camping maar nadat ik na enig zoekwerk het betreffende terreintje in Vazerac gevonden lijkt te hebben blijkt deze plek verre van ideaal: een grasveldje rondom een poel water onderin een dalkom, geen verlichting, niets. Ja, daar ga ik dus niet in mijn eentje de nacht doorbrengen, dus besluit ik maar door te fietsen naar de eerst volgende kampeergelegenheid ondertussen mij afvragend of de gevonden plek nu wel Camping Latapie is geweest (thuis ben ik er achter gekomen dat de betreffende camping een paar honderd meter verderop ligt, dus het handgeschilderde bord met pijl
wat ik rechts in de berm aantrof lag op de verkeerde plaats). Enfin, dat wordt doorfietsen naar de eerst volgende camping (volgens het routeboek ruim 20 km verderop). Gelukkig heb ik nog een Mars in de stuurtas voor wat extra energie en gaat de zon deels schuil achter de wolken. Flink doorfietsend kom ik om acht uur, na 140 km trappen, bij de camping aan.
Vannacht is het nog harder gaan waaien dat het de afgelopen dagen al deed. Gelukkig beschikt de camping over ruim voldoende beschutting in de vorm van hoge heggen, struiken en bomen. Gratis overnachting deze keer, want ook vanochtend is het kantoortje wederom onbemand. Bij het verlaten van de camping proberen een paar campers nog zonder schade de veels nauwe doorgang boven het sluizencomplex door te worstelen wat uiteindelijk moeizaam lukt. Heb je met de fiets allemaal geen last. Route gaat eerst een stuk parallel aan het kanaal maar het asfalt is hier zo slecht dat ik toch besluit om over de drukke hoofdweg verder te gaan. De wind neemt gedurende dag aan kracht toe en komt jammer genoeg uit de verkeerde hoek. Dit tegen de wind in fietsen
vreet behoorlijk wat energie. Gelukkig gaat het overgrote deel van de route, om een paar kleine klimmetjes na zoals die bij Flamarens, over bijna vlak of lichtglooiend terrein. Ongetwijfeld zal het gebrek aan die 'extra energie' iets met gisteren te maken kunnen hebben, waarbij ik toch een stuk reserve heb moeten aanspreken. Mede hierdoor begin ik mij gedurende dag af te vragen of ik vandaag de 100km limiet, die ik mijzelf heb gesteld, ga halen. Tegen de tijd dat de eindbestemming voor vandaag Castéra-Verduzan in zicht komt is het toch alweer 18:00 uur. De tent staat amper of het dreigt naar regen maar het blijft slechts bij een paar spatjes waarna zelf de blauwe lucht weer terug komt. Na het douchen nog even snel naar de plaatselijke super voor wat boodschappen. Wind is gelukkig wat afgenomen en met het avondzonnetje erbij is het prima vertoeven voor de tent.
Vanaf gisterenavond 22:00 uur is het niet meer droog geweest. Harde buien afgewisseld met korte periodes van 'normale' regen. Wonderwel is het op het moment dat ik op sta droog en is zelfs de straffe wind van vannacht afgenomen. Bij het afbreken van de tent lijkt het er even op of dat ik de zaak niet droog kan inpakken maar de dreiging naar regen blijkt gelukkig bluf. De energie is er gelukkig weer en de ene kilometer na de andere passeert onder mij langs. Even snel passeer ik ook de vele Romaanse kerken en kerkjes die dit gebied rijk is. Geen enkel exemplaar wordt bezocht, want had ik dit wel gedaan dan was ik waarschijnlijk de gehele vakantie hiermee bezig geweest. Je moet nu eenmaal een keuze maken en die van mij is Santiago op tijd bereiken, omdat ik immers ook de route terug wil fietsen. Het blijft dus enkel bij een foto van het exterieur om
daarna weer de weg te vervolgen. Een paar kleine klimmetjes in het parcour zorgen er voor dat ik toch vandaag weer naar het kleinste verzet moet schakelen. De laatste 30 km verlopen omhoog en omlaag en zijn behoorlijke energievreters. Ik kom dan ook pas om 19:00 uur bij de beschut gelegen camping municipal aan in Morlaàs (nadat ik eerst nog even een foto van het portaal van de oude Romaanse kerk in het centrum heb gemaakt). De supermarkt ligt deze keer letterlijk om de hoek van de camping. De regen komt weer terug en het avondeten moet ik tussen de buien door klaar maken (en zelfs in de tent opeten).
Gisterenavond en vannacht heeft het voor de verandering non-stop geregend. Het lukt mij om tussen de buien door de spullen droog in te pakken. Door dit alles vertrek ik een uur later dan te doen gebruikelijk. Ik probeer vandaag tot vlakbij de Pyreneeën bij Oloron Sainte Marie te komen, zodat ik morgen enigszins uitgerust de bergen over kan. Ik zit amper op de fiets of het is droog en dat zal voor een groot deel van de dag ook zo blijven. Met een grote boog gaat de route om Pau heen. Vooral goed op het overige verkeer en routeboek letten om niet verkeerd te rijden. Dat blijft vandaag gelukkig beperkt tot één enkele keer. Tegen de middag begint het weer hard te regenen, zodat zelfs de jas weer aan moet. Vroeger dan gepland kom ik al rond 15:00 uur aan in Oloron Sainte Marie aan. Het trekkersterreintje op de
camping is zelfs voorzien van een overdekte eettafel en de mogelijkheid om bijv. je telefoon op te laden, en omdat ik hier de enige ben op dit veldje heb ik dit alles voor mij alleen. Een ongekende luxe die ik met het wisselvallige weer van vanmiddag erg kan waarderen. Er is voldoende tijd om uitgebreid boodschappen te doen. Ook de aanschaf van een extra gastankje kan geen kwaad, omdat ik op dit moment nog geen idee heb hoe makkelijk (of moeilijk) die dingen in Spanje te verkrijgen zijn. Tussen de buien door vang ik af en toe een glimp op van de Pyreneeën. Door de laaghangende bewolking kan ik echter niet inschatten hoe hoog dit alles is, maar dat ik het morgen niet cadeau zal krijgen staat nu al vast. In iedergeval kan het eerste deel 'Langs Oude Wegen' onderin de tas worden opgeborgen. Op naar het volgende hoofdstuk van de reis.
Vannacht heeft het weer flink geregend. Ook werd ik regelmatig gewekt door overactieve krekels met hun bijzonder irritante conversatie. Dat had van mij wel een stuk subtieler gemogen. Vandaag dus de eerste echte bergetappe en ik ben zeer benieuwd hoe mij dat zal vergaan met al die kilometers in de benen. De aanloop tot de pasovergang bestaat in iedergeval uit vele kilometers vals plat wat op zich natuurlijk prima is om de spieren op te warmen. Het weer werkt gelukkig ook mee: niet te warm en niet te koud, met zo nu en dan een strookje zon. Bij een vernauwing in het Vallée d’ Aspe zijn de vervallen resten zichtbaar van het Fort du Portalet (gebouwd in 1842), ooit bedoeld als grensbewaking en na de 2e wereldoorlog korte tijd ingebruikt geweest als gevangenis voor oorlogsmisdadigers [in 1999 schijnt het fort opgekocht te zijn door een aantal
dorpen uit de omgeving en eind 2005 is een men begonnen met de eerste restauratie]. Parallel aan de weg zijn langs de gehele route de vervallen resten te zien van de spoorbaan naar Spanje. Dit traject van Pau (Frankrijk) naar Canfranc (Spanje) werd in 1928 geopend maar is sedert 27 maart 1970 na een ongeluk met een goederentrein opgeheven. De overgebleven stationsgebouwtjes hebben hier en daar
een tweede leven gekregen als woonhuis. Terwijl ik mij afvraag wanneer het echte werk gaat beginnen slaat de route vlak voor de autotunnel linksaf en volgen weldra de eerste slingers omhoog. Gelukkig blijft de temperatuur aan de lage kant en ligt een deel van de weg in de schaduw van de bomen en omliggende bergen. Het laatste stuk voor de pasovergang is
behoorlijk pittig. Het routeboek vermeldt hier een stijgingspercentage van 8 à 9 procent. Tijdens de laatste 300 meter naar Col du Somport begint de zon door te breken en wordt het warempel nog warm ook. En zo kom ik met een stralende zon boven aan bij de pasovergang. Snel een paar foto's om dit moment vast te leggen en dan in een sneltreinvaart aan de Spaanse kant naar beneden. Wonderwel moet even later de jas aan, want ook al schijnt de zon en is de lucht strak blauw op deze hoogte koel je door de rijwind behoorlijk af. Regelmatig flink bijremmen om niet boven de 60 km/u uit te komen. Wel merk ik al gauw dat Spanjaarden de fietser anders inhalen dan de gemiddelde Fransman: lijkt erg veel op dat van een Nederlander en dat ervaar ik als onplezierig. Richting Jaca begint het steeds meer te waaien en natuurlijk is dit tegenwind. Jaca schijnt een oude vestingstad te zijn en niet veel later passeer ik de ingang die toegang geeft tot de citadel. Het is vandaag zondag dus het
is hier verre van rustig. Eenmaal het centrum voorbij kom ik even later op de drukke N240 uit waarna ik niet veel later bij de camping uit kom. Benieuwd of de weg komende nacht ook zo druk blijft, omdat de camping immers direct langs deze weg ligt. Na het eten nog even terug gelopen naar het centrum om o.a. de oude kanonnetjes bij de citadel nader te bekijken, maar dit blijken helaas slecht gemaakte replica's te zijn. De citadel zelf is ondertussen gesloten voor het publiek.
Wonderwel na 23:00 uur geen verkeersgeluid meer vernomen. Ook de racers op superbikes hielden het hierna voor gezien, zodat ik alsnog van een wel verdiende nachtrust heb kunnen genieten. Een bewolkte lucht en een matige wind maar frisse wind, dus bijna ideaal voor een fietser. Om 08:30 uur zit ik al op de fiets en hoop onderweg de noodzakelijk boodschappen te kunnen voor een ontbijtje. In ieder dorpje wat ik passeer ga ik naarstig opzoek naar een bakkerij of iets dergelijks, maar hoe ik ook mijn best doe, ik vind nergens een uithangbord waar dit op wordt aangegeven. En dat terwijl ik toch hier en daar de lucht van vers brood ontwaar. Hoe moet de gemiddelde bejaarde hier voorzien in de dagelijkse levensbehoefte?. Gelukkig kan ik mijn honger stillen door wat muesli repen maar dat is ook alles.
In de loop van de ochtend gaat de matige wind over in een straffe wind en zoals het zich laat raden uit de verkeerde hoek. Niet alleen is dit doodvermoeiend maar het windgeloei aan je kop is om doof van te worden. Om tijd te winnen kies ik voorlopig voor de drukke N240. De strook langs de weg doet dienst als fietspad maar is van slechte kwaliteit en niet al te breed maar ondanks dit gaat de rit voorspoedig. Het is echter wel opletten geblazen, omdat niet alle vrachtwagenchauffeurs de moeite nemen om voldoende uit te wijken bij het inhalen. Gelukkig houdt mijn achteruitkijkspiegel mij voldoende op de hoogte van dit soort inhaalmanouvres. Vlakbij Hoz de Lumbier draaien een aantal Vale gieren, met en spanwijdte van bijna 2.5 meter, traag hun rondjes op de stijgende warme lucht. Een boeiend en vooral indrukwekkend schouwspel. Na 100 km tegenwind buigt de route linksaf en gaat het verder over rustige binnenwegen onderlangs Pamplona richting Puenta la Reina. Of ik daarna nog 20 km door fiets naar Lizarra laat ik
nog even in het midden. Misschien toch niet zo verstandig gezien de stijging die na Puenta la Reina over een drukke hoofdweg volgt. In Puenta la Reina tref ik zowaar een supermarkt aan. Joepie. Even later kies ik toch vooor de camping in het nabij gelegen Mendigorria alwaar ik kwart voor zeven aan kom. Mijn eerste etappe in Spanje is een feit. Een redelijk moderne camping met alles er op en er aan, zwembad en ruim van opzet. Bijna ideaal totdat even later een Spaanse familie bijna de scheerlijnen door die van mij probeert te vlechten. En dat terwijl er meer dan voldoende ruimte beschikbaar is. Onbegrijpelijk gedrag maar legt dat een stelletje kneuzen maar eens uit.
Goede nachtrust ondanks de vele verstoringen van het open en sluiten van het stalen hek, stationair draaiende auto's en buren die denken dat je het waardeert om al om 6 uur gewekt te worden. Vandaag minder bewolking en wind dan gisteren. Het zou vandaag weg wel eens erg warm kunnen gaan worden. De route gaat vanaf Puenta la Reina verder over een drukke hoofdweg met veel vrachtverkeer. Ook gaat het regelmatig om hoog en omlaag en wordt er langs een groot deel van de route gewerkt aan een nieuwe snelweg. Regelmatig steken grote diepladers de weg over. Dubbel opletten voor de kwetsbare fietser. Zo gauw het gebied van de Rioja wordt binnen gefietst verandert de lucht in strak blauw en het omliggende landschap in uigestrekte graanvelden. Even van de hoofdroute afgeweken om in Lizarre/Estella wat boodschappen te doen om enige tijd later na een lange stijging en een kort
bezoek aan Monasterio de Irache weer de weg te vervolgen over de N111. Even later is er schijnbaar wat te doen langs de kant van de weg. Ik stop en zie op een paar meter afstand een tweetal wilde zwijnen in een snelstromend irrigatiekanaal zwemmen. Even later ben ik getuige van een reddingsaktie door een aantal wegwerkers die deze twee zwarte mormels van de verdrinkingsdood proberen te redden. Na verscheidene pogingen met stroppen en bandlussen gelukt het een van de mannen hangende in een vrachtwagenkraan om een van de zwijnen op het droge te krijgen. Het tweede exemplaar wordt onderwijl door een andere kleerkast bij de lurven gepakt en aan beide voorpoten uit het water getild alsof het beest niets weegt. Beide zwijnen maken zich hierna zo snel mogelijk al vallend en strompelend maar ogenschijnlijk zonder verwondingen uit de voeten (poten). Zonder oog te hebben voor de omstanders en het aanstormende verkeer steken ze de weg over waar het verkeer snel wordt stilgelegd door omstanders waardoor alsnog
beide zwijnen veilig het struikgewas aan de andere kant van de weg weten te bereiken. Al met al een niet allerdaagse gebeurtenis die ik niet graag had willen missen. In Logroño heb ik even wat moeite om de juiste fietsroute te localiseren die mij buiten de stad moet brengen. Aan het eind van de hoofdweg door het centrum ben ik even de weg kwijt. Ik probeer het rechts om en kom niet veel later bij iemand in de achtertuin uit die niets vermoedend zonder kleren aan het zonnen is. Zonder argwaan te wekken keer ik voorzichtig om en verlaat deze dame zonder dat zij mij heeft opgemerkt. Na een tweede poging lukt het mij wel de juiste route te vinden en hierbij krijg ik een jong stel op fiets mee op sleeptouw (blijken Italianen uit Verona te zijn). Even later volgt er nog een fietser uit Parijs (deze persoon zal later nog een aantal keren in het verslag opduiken). Gezamenlijk weten we via een aantal kruipdoor/sluipdoor (grind)paden de weg voorbij Logroño te vinden. Bij het laatste deel moet ik even met de fiets
in de hand de heuvel omhoog gelopen worden, omdat de dikke laag grind fietsen met smalle banden zo goed als onmogelijk maakt (dit deel blijkt op de terugweg wonderwel ineens geasfalteerd te zijn). De grote 'Osborne' stier boven op de heuvel bevestigt nogmaals dat we ons in het Rioja wijngebied bevinden. Bij Navarrete neem il afscheid van de Parijsenaar die hier linksaf slaat richting camping. Ikzelf probeer nog wat extra kilometers op de teller te zetten en fiets door naar de eerst volgende kampeergelegeheid in Nájera. Ik vervolg de parallel weg totdat de ophoudt. Ik probeer hierna tussen de wijnranken door de route nog enigszins te volgen maar kies toch na enige kilometers voor de veels te drukke N120. Vanaf de heuvel gaat gelukkig rechtsaf een rustiger weg verder richting Huércanos en zo kom ik tegen 20:00 uur aan bij de eindbestemming van vandaag. Deze kleine maar schone camping blijkt zich te bevinden in een deels door hoge muren omringde oude arena. Ik kies voor een plek tussen twee caravans in de hoop weinig last van naburige snurkers te hebben. Nou, dat blijkt later in iedergeval een grote vergissing te zijn. Nederlandse buurman houdt mij te lang aan de praat waardoor later dan gepland de tent induik.
Midden in de nacht noodgewdongen met de tent een andere plek opgezocht. 's Nachts werd ik namelijk gewekt door een overactieve snurker die aan de andere kant van de caravan in een tentje kampeert maar de hoge muren en de ronde constructie van de camping zorgen er voor dat het geluid verdacht dichtbij klinkt. De Nederlandse buurman is blijkbaar al door zijn eigen familie uit de caravan verbannen en kan dus nu fijn mij uit de slaap houden. Tegen vijf uur sleep ik de gehele tent met inhoud naar een klein terreintje achter de wasgelegenheid. Eenmaal alles ingericht lukt het mij om alsnog de slaap te hervatten. En zo slaap ik toch nog een goed uur aan een stuk door. Terwijl ik aan het ontbijt zit komt de betreffende Nederlandse buur langsgelopen maar hij heeft niet het fatsoen en de lef om iets te zeggen, zelfs een 'goede morgen' kan er niet af.
Wat een flapdrol. Aan de andere zijde van de scheidingsmuur verschijnt even later een dreigende kop van een hele grote herdershond aan de ketting maar het beest heeft blijkbaar alleen maar behoefte aan wat aandacht. Terwijl ik praat en een deel van mijn ontbijt met hem heb gedeeld laat de hond zich gewillig aaien. Om de nachtelijke verstoring enigszins dragelijk te maken neem ik voor het vertrek nog maar een extra bakje koffie. Door dit alles zit ik wel pas om 09:00 uur op de fiets en zal ook even duren voordat ik echt in mijn ritme kom. Halverwege dag volgt er nog een stevige klim van 7% gedurende een drietal kilometer naar het plateau en dat terwijl de zon stevig zijn best doet om het asfalt te laten smelten. Halverwege passeer ik een drietal Spanjaarden op de fiets, een gezelschap wat ik hierna nog vele malen tegen zal komen gedurende de rit naar Santiago. Eenmaal voorbij het plateau volgt een lange afdaling naar Burgos.
Caravanpark La Falloise. Absoluut vermijden, omdat het merendeel van de bewoners sterke Front Nationaal gevoelens heeft en iedereen die niet Frans is als een bedreiging wordt gezien. Hun provoseerd gedrag dreef mij in iedergeval tot het uiterste ('Jeu de Boules' ballen vlak langs je tent en bijv. bijna over je eten heenlopen) en enig commentaar hierop heeft geen enkel effect. Enfin, zij zullen er dan ook alles aan doen om je verblijf op de camping zo veel mogelijk te vergallen (en je tevens tot ver in de kleine uurtjes uit de slaap te houden). De beheerder is vol begrip, maar kan ondanks zijn sympathie aan dit gedrag weinig doen. Ik heb meerder malen op het punt gestaan op met een 'Jeu de Boules' bal in de hand eens even flink uit te halen, maar gezondverstand heeft mij hiervan weerhouden.
Zo'n eerste nacht is altijd weer wennen. Slecht geslapen door het regengekletter op het tentdoek. Dat belooft wat voor de dag. De vogels zijn er weer (veels) te vroeg bij en zorgen er voor dat ik veels te vroeg wakker wordt. OM 07:15 uur opgestaan. Het weer is niet weer anders dan gisteren, maar ondanks dit alles kan ik met een
mager zonnetje beginnen aan de tweede fietsdag, nadat uiteindelijk alles weer z'n plaats in te tassen heeft gevonden (een routine die de eerste paar dagen nog duidelijk niet aanwezig is). Algauw raak ik weer in het ritme van de dag. Weggetje in en weggetje uit. Via de Oirschotse Heide (een prachtig natuurgebied), via Dommelen met z'n bekende bierbrouwerij
en het fraaie natuurgebied De Malpie na een beetje zoekwerk bij Lozen aangekomen alwaar de fietsroute langs de Zuid-Willemsvaart begint. Ondanks de lichte tegenwind is dit fietspad, met z'n vlakke asfalt, een genot om te fietsen en met het beperkte fietsverkeer is er meer dan voldoende ruimte om lekker weg te dromen terwijl de
benen hun werk doen. Na een uur eenzaam doorfietsen begint het ineens de hozen en kan ik nog net schuilen onder een van de viaducten over het kanaal. Een ware wolkbreuk. Gelukkig is de windjak waterdicht. Na zo'n 20 minuten schuilen kan de reis worden vervolgd. Het pad langs de vaart bevalt me schijnbaar zo goed dat ik helemaal vergeet om op de routekaart te
kijken met als gevolg dat ik bij Dilsen vergeet links af te slaan. Ik had het kunnen weten, want van dit laatste stuk kon ik mij niet herinneren dat ik hier voorgaande jaren ook had gefietst. Bij Boorsem getracht om de fout te corrigeren en zodoende via Uithoven uit te komen bij het voetgangerspondje van Geulle a/d Maas. Het talud naar het pondje is door
de regen spek en spek glad geworden. Flink oppassen om niet met fiets en al in het water te belanden. Na deze hachelijke oversteek de route weer enigszins opgepakt richting Maastricht. Van hier gaat de route langs het Julianakanaal. Het is al weer enige uurtjes droog, dus hoogste tijd voor een bui. Gelukkig kan ik bij een pompstation in Maastricht schuilen.
Na een tiental minuten is het weer droog en kan de weg vervolgd worden. Via de oude stenen brug over de Maas gaat de route dwars door het oude centrum naar het zuiden. Voor kort kon er nog worden overnacht op de camping De Lieberg, maar dit terrein heeft een andere bestemming gekregen en is niet langer in gebruik als camping. Bij Eijsden ligt gelukkig nog een
camping die op de route ligt. Eenmaal op de camping vind ik een rustig plekje naast een picknick tafel. Wel zo handig. Na het douchen weer verrast door een flinke hoosbui. Later komt er nog een gepensioneerd echtpaar uit Zeeland vlakbij staan. Zij zijn van plan op de fiets naar de Middellandse Zee te gaan. Mevrouw heeft veel last van reuma in de handen en heeft een fiets
die eigenlijk niet geschikt is om een dergelijke prestatie te ondernemen. Haar man heeft dat ook ingezien en zich daarom maar zelf getrakteerd op een nieuwe fiets met vering. Behoorlijk asociaal eigenlijk. Met een kleine wijziging in de afstelling kan ik gelukkig het fietsleed wat verzachten. Mevrouw maakt een dankbaar gebaar en frommelt mij een donatie voor
het Leukaemia Research Fund in de hand. Benieuwd hoe het deze mensen is vergaan.
De nacht was tamelijk frisjes en tot overmaat van ramp regent het vanochtend weer flink. Niet echt vakantie weer. Nog wel even gewacht met opstaan, maar echt verbetering in het weer treedt er niet. Staande in de regen wordt er koffie gedronken. Erg fijn. Inpakken tussen de buien door, waarna een uur later dan gepland de route kan worden vervolgd.
De route volgt het dal van het riviertje de Berwinne met de in 1216 gestichte abdij. Fietsen en lezen van het routeboekje gaat schijnbaar nog wat onwennig met als gevolg dat ik weldra weer van de route geraak met de grote afzwaaier via Verviers. Goed voor wat extra kilometers (sommigen donateurs hadden immers een toezegging gedaan voor een bijdrage aan het LRF per kilometer).
Vanaf Theux zit ik wonderwel weer op de juiste route. Weldra gaat de route via een pittige stijging naar La Reid op 525 m gevolgd door een zoevende afdaling. Even puffen, maar gelukkig is het qua temperatuur verre van warm waardoor het stijgen redelijk goed gaat. Van hier gaat het ligt stijgend door het dal van de Lienne. Lekker uit de wind fietsen, maar het asfalt is op sommige
stukken een ware ramp. Een en al gaten en plekken met nieuw asfalt wat zo hier en daar voor nog meer oneffenheid zorgt. Een ware aanslag voor velg en nieren. Onderweg nog even gestopt voor een gigantische hagelbui. Aan het eind van het dal volgt een zeer pittige stijging van 2 km waarbij flink moet worden teruggeschakeld. Aan het eind van de middag zoek ik in Sart een camping.
Ik beland op een groot stacaravan park waar het merendeel van de bewoners nog niet aanwezig is. Ook de beheerder laat zich niet zien. Dan maar zo een plekje zoeken voor de nacht. Ik kan er immers ook niets aan doen dan men geen geld wil hebben.
Bijna de gehele nacht heeft het geregend vanaf het moment dat ik m'n slaapzak indook. Ook bij het opstaan regent het nog steeds. Wonderwel wordt het droog tijdens het inpakken. Ook vanochtend is de receptie nog verlaten en kan ik dus niet aan mijn financiële verplichting voldoen. Niet dat ik het erg vind gezien de slechte staat van het sanitair.
De route begint algauw met een stevige klim van een paar kilometer. Het is nog veels te vroeg en te koud voor dit soort inspanning en de beenspieren protesteren dan ook hevig tegen deze marteling. Langs de Ourthe is het door het geringe verkeer zeer rustig fietsen. Aan het eind van de ochtend komt Bastogne in zicht alwaar de eerste stop van de dag wordt gemaakt. Zittend naast de
vermaarde Sherman tank worden de verse broodjes verorberd. Na Bastogne gaat de route zoals verwacht weer omhoog en omlaag. Gelukkig zorgen de vele bomen voor voldoende beschutting voor de stevige wind die nog steeds uit de verkeerde hoek komt. Bij Jamoigne is een camping maar om 17:30 vind ik het voor vandaag nog te vroeg. Het geplande eindpunt Montmédy ligt echter nog vele
kilometers verwijderd. Na een zeer lange afdaling in de regen breekt, precies op het moment dat de Abdij van Orval in zicht komt, de zon door. Naar mate Frankrijk dichterbij komt lijkt het weer steeds meer op te klaren en dat is niet verkeerd. Vlakbij Montmédy kies ik per ongeluk voor de route onderlangs de N43 om zodoende het drukke autoverkeer te vermijden. Achteraf niet handig,
want het laatste steile stuk naar de citadel breekt mij aan het eind van de dag aardig op. De camping ligt gelukkig vlak voor de citadel, en na een heerlijke douche zijn de inspanningen van de dag weer snel vergeten.
Van nacht leek het wel of de aarde verging. Amper lag ik horizontaal of er brak een waar noodweer los met een ongekende onweersbui die enige uren zou aanhouden. Bij het opstaan is het weliswaar droog, maar blijkt de wind te zijn aangezweld tot stormachtig (en uiteraard uit de verkeerde hoek, namelijk het zuidwesten). Dikke pret, en dat terwijl m'n linker
kniebanden al enigszins beginnen te protesteren. De storm afwachten heeft weinig zin, dus het wordt inpakken en wegwezen. De wind zuigt alle energie uit je lijf en tot overmaat van ramp gaat de route van vandaag over glooiende heuvels door het Franse platteland. Weinig beschutting van bomen en de enkele keer dat de rit naar beneden gaat moet er zwaar worden bijgetrapt om niet achterwaarts
de heuvel opgeblazen te worden. Nee, de wind maakt het fietsen niet echt aangenaam. Na de lunch in Dun-sur-Meuse is het wederom zwoegen tegen de wind in. De weg is tamelijk rustig met weinig verkeer. Fietsers kom ik zo wie zo niet tegen. 't Zal nog wel te vroeg in het seizoen zijn. Dat wordt dus "de eenzame fietsers, die krom gebogen over zijn stuur, zich zelf een weg baant". Het liedje blijft
voorlopig in m'n hoofd hangen. In de middag komt Butte-de-Montfaucan in zicht met op de top een gedenkteken voor Amerikaanse gevallenen in de Eerste Wereldoorlog. Ik kan me er echter niet toe zetten om deze omweg te gaan maken. De hevige wind begint nu ook al voor vallende takken te zorgen, en daarom kies ik dus maar voor de directe route naar Varenne-en-Argonne. Eenmaal op de camping houd ik
het verders voor vandaag voor gezien. Verre van voldaan met het beperkte aantal afgelegde kilometers, maar vandaag nog verder doorgaan zou mij zeker de komende dagen zwaar opbreken. De zon zorgt gelukkig voor een prettig einde van de dag met een zeer fraaie zonsondergang als afsluiter.
Vandaag weer het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. De zon schijnt, de wind is wat minder dan gisteren en de route vervolgd door een voor mij zeer bekende omgeving. De afgelopen 25 jaar heb ik al vele malen deze omgeving bezocht tijdens mijn vele bezoeken aan Verdun. Gedurende de Eerste Wereldoorlog is dit gebied een groot slagveld geweest. Vanaf de camping licht
omhoog met aan de rechterzijde het niet te missen gedenkteken van de Amerikaanse overwinning op de Duitsers, om even later rechts af te slaan richting de dichte bossen van de Argonne. Langzaam slingert de weg omhoog in de schaduw van het bos, waarbij de bomen als welkome windbreker fungeren. Boslandschap maakt langzaam plaats voor weidegrond en akkerbouw. Licht glooiend parcours met weinig
voorzieningen onderweg. Veel lange rechte stukken met aan de horizon doemen de twee hoge torenspitsen op van de Notre Dame van l'Epine. Ik heb deze kerk ooit in 1979 voor het eerst bezocht en kan me nog de soberheid van het interieur herinneren en vooral de immense hoeveelheid daglicht wat door de hoge gotische ramen het middenschip binnen straalt. Erg indrukwekkend, en zeker een bezoek waard
als je er nog nooit geweest bent. Deze keer sla ik een bezoek over en vervolg de rit richting Chälons-en-Champagne al waar ik om half vier arriveer. Wederom veel vroeger dan gepland, maar qua afstand komt deze stop beter uit met de route van morgen. Een professionele municpal camping met echt alles er op en er aan en zeer proper.
Gewekt door de zon na een heerlijke nachtrust. Vertrek om 09:00 uur en de zon brandt al lekker. De zadelpijn is er echter niet minder om ondanks de bescherming van wat zalfjes. 'k ben namelijk zo slim geweest om twee nieuwe fietsbroeken te komen van exact het zelfde model en merk. Hierdoor zit je eigenlijk constant op de zelfde rauwe plekken. Wederom een les
voor de toekomst. Omdat er op dit traject geen winkels zijn, moet ik het maar met een half stokbrood en twee abrikozen doen. Natuurlijk niet voldoende voor de te leveren prestatie. En dan kom je uiteindelijk een bakkerij tegen en dan blijkt deze gesloten te zijn tussen twaalf en vier uur. Dat heb ik weer. Fietsen door een licht glooiende akkerbouwstreek met kleine dorpjes. Vlak voor Troyes, de
eindbestemming voor vandaag, is het nog even flink klimmen geblazen. En dat onder een strak blauwe lucht met een brandende zon. Bovenbenen zijn al aardig rood aan het worden. Dat zal lachen worden de komende nachten. Tegen half vier komt de municipal camping in zicht. Ruim van opzet en met zo waar een Nederlander achter de receptie. Tentje opzetten, douchen en richting centrum voor de dagelijkse
boodschappen. Een geslaagde dag met eindelijk weer een goed kilometer gemiddelde.
Volop zon en nog steeds een redelijke wind uit het zuid-westen. Voor het vertrek toch maar eerst de benen eens ingesmeerd, want de kleur rood begint zeer pijnlijk te worden en niet alleen aan de ogen. Route boekje maakt melding van verscheidene klimmetjes voor Axerre en die zijn met deze brandende zon geen pretje. De warmte begint aardig terug te stralen van het asfalt.
Dubbele pret. Met de ervaring van gisteren toch maar eerst een baguette bij de bakker gehaald. Toeval wil dat je dan natuurlijk gedurende de dag wel 4x een rijdende bakker tegenkomt zoals vandaag. Vanaf Auxerre gaat het verder via de weg die parallel loopt aan de rivier de Yonne. Prachtige omgeving waarbij glooiende heuvels langzaam plaats maken voor steile kalkrotsen bij Les Roches Saussois. Vandaag geen
klimmers in de wand. Tussen Champs-sur-Yonne en Vincelottes enkele grotten met onverklaarbaar hoge ingangen. De aanwezigheid van bunkertjes aan de andere zijde van de weg doet iets met militaire achtergrond vermoeden. Het blijft een raadsel. Vanaf Cravant blijf ik de hoofdweg volgen tot aan de afslag naar Accolay alwaar zich een eenvoudige camping bevindt vlak langs het oude 'Canal Du Nivernais'. Om kwart voor zes staat de tent en gevolgd door een stukje persoonlijke verzorgen: douchen en talkpoeder op mijn rauwe zitvlak.
De zon laat al weer vroeg van zich spreken. Voor de verandering mijn wekker een half uur vroeger gezet, maar dit levert in de praktijk maar 15 min. tijdwinst op. De routine zit er nog niet helemaal in. Benieuwd hou het vandaag met de zadelpijn gaat, want het geheel voelt aan als rauwe biefstuk. Het originele harde en smalle zadel met geringe demping begint na al die jaren toch steeds minder prettig aan te voelen. Misschien toch eens tijd om te investeren in een nieuw zadel? Het traject voor vandaag heeft veel weg van de
Ardennen: kort omhoog en onlaag, met zo nu en dan een lange klim van een paar kilometers. Bij de lange afdalingen gaf de teller een paar keer 'nul' aan (slecht kontakt) waardoor ik vandaag een flink aantal kilometers mis op het totaal. 's Middag is de zon werkelijk moordend. Later in de middag kom ik nog een eenzame Nederlander op de fiets tegen die vanuit Spanje is vertrokken. Gaf me de tip dat de camping in Nevers nu door zigeuners wordt bezet en in principe gesloten is. Hij adviseert mij om de municipal camping te Prémery te kiezen. Goede tip, want anders was ik Prémery voorbij gefietst en had ik daarna nog een groot stuk verder moeten doorfietsen, of omkeren.
Vandaag zit er door de warmte toch niet meer in. Ook al gaan de hellingen niet meer in het kleinste verzet, het lichaam is nog lang niet aangepast. Benen voelen aan als elastiek en dan lijkt de eindbestemming voor vandaag maar niet dichterbij te komen. En ja hoor, weer een stijging waar geen einde aan lijkt te komen. Gelukkig komt om 17:00 uur de camping in zicht en zit het er voor vandaag op. Een klein boompje geeft net voldoende schaduw. Een groepje Nederlander vindt het noodzakelijk om iedereen te trakteren op muziek van Frans Bauer. Nou, daar zit ik, en de rest van de kampeerders, duidelijk niet op te wachten. Vroeg te bed, en nog geen
minuut later hoor ik de eerste spatjes op het tentdoek vallen.
Het is vannacht bij die paar spatjes gebleven. Vanochtend nog in eerste instantie wat laag hangende bewolking maar daardoor wel ideaal fietsweer. Tegen de tijd dat ik echter op de fiets zit is de bewolking geheel verdwenen en begint de zon weer op mij in te branden. Dat belooft wat voor vandaag. Al direct na vertrek staat mij een flinke klim te wachten. De rest va het parcour gaat wat op en naar, maar zeker niet zoals gisteren. Doordat de rest van de route deels door het dal van de Loire en andere riviertjes en kanalen loopt, valt de stijging hier nogal mee waardoor ik flink opschiet. Alleen in Nevers
gaat het mis, omdat de plaatselijke plattegrond verkeerd om interpreteer met als gevolg dat ik flink de verkeerde kant op fiets. Goed voor het eindtotaal, denk ik dan maar. De route vervolgt lang prachtige dorpjes, de andere keer weer langs leegstand op leegstand. Langs vele omzwervingen wordt uiteindelijk het einddoel vandaag - St. Amand-Montrond - bereikt. Om bij de camping uit te komen presteer ik het wederom om een plattegrond verkeerd om te lezen, waardoor ik een stuk later dan verwacht (17:45 uur) het einddoel bereikt. Een plekje in de schaduw is gelukkig gauw gevonden. Vandaag over de eerste 1000 km markering.
Het belooft vandaag wee een warme dag te worden. Om 08:30 uur op de fiets. Met nog onwennige spieren komt na 5 km al de eerste stijging van vandaag, er zullen er nog vele volgen. De route biedt voldoende afleiding met oude gebouwen van meer dan 1000 jaar oud waaronder veel Romaanse kerkjes die ik jammer genoeg door het krappe schema alleen aan de buitenzijde bewonder. Dorpjes van geen betekenis kunnen trots zijn op hun kerk. Toegegeven, de kerken zijn niet altijd in de beste staat van onderhoud, maar dat geldt ook voor veel van de woningen
of boerderijen. Voor iemand met veel geld en voldoende vrijetijd ligt hier zeker een uitdaging. De zon begint steeds meer te branden en nu beginnen ook stukken asfalt te smelten. De ontstane luchtbelletjes van asfalt knappen als een ballon als je er overheen fietst. Later kom ik een stuk weg tegen wat is voorzien van een nieuwe asfaltlaag. De weg ligt er als een biljartlaken bij en de kilometers vliegen onder de wielen door. Nadeel is wel dat het zwarte asfalt als een soort kachel de warmte weer uitstraalt. Vanmiddag weer een eenzame Nederlander op de fiets tegengekomen. Deze gepensioneerde had eveneens de gehele route heen- en terug gefietst. Heen via de
bekende Jacobsroute en nu terug. Ervaarde deze route als een stuk zwaarder maar wel veel boeiender. We wensen elkaar 'een goede reis' en we vervolgen ieder weer onze eigen weg. De laatste afdaling/stijging bij het stuwmeer net voor Crozant is echt het laatste wat mijn lijft vandaag nog kan opbrengen. De bekende laatste loodjes. En volgens het routeboek wordt het de komende dagen niet veel beter. Enfin, 0m half zeven arriveer ik op de camping municipal. Max. gereden snelheid bij een afdaling was vandaag 53 km/u en dat voelt behoorlijk snel aan op de fiets met volle bagage. De Engelse buren praten honderuit over de recent aangekochte Franse vakantiewoning in Benevent l'Abbaye
waar morgen de sleuteloverdracht plaats vindt. Als goed is kom ik morgen door de zelfde plaats, dus misschien zien we elkaar nogmaals.
Vanochtend wil ik eigenlijk uitslapen i.p.v. vroeg opstaan. Als je opstaat en je voelt je nog steeds moe dan zou dat een teken moeten zijn. De warmte van de afgelopen dagen in combinatie met het parcours lijken mij parten te gaan spelen. Toch lukt het mij om 08:45 uur weer op de fiets te zitten met uiteraard weer een strak blauwe. Op een groot deel van het parcours heeft men een flinke hoeveelheid gravel gestrooid wat er voor heeft gezorgd dat aan de zijkant van de weg een flinke hoeveelheid ligt. Voldoende om flink op je plaat te gaan als je niet oplet.
Alsof je fiets in een zandbak en bij de afdalingen is het goed opletten. Halverwege de dag bemerk ik dat mijn achterwiel een slag vertoont die langer ergens dreigt te worden. Tijd voor een bezoek aan de fietsenmaker en de toch al zo lang noodzakelijke rustdag (uitslapen). In St. Leonard schijnt volgens het routeboekje een fietsenmaker te zijn. Eenmaal op de camping bel ik met het thuisfront en op dat moment zie ik dat ik niet alleen een slag in het achterwiel heb maar is de velg op een drietal plaatsen cirkelvormig bij de spaken ingescheurd. Dat wordt dus een nieuwe velg, want hier kan geen mens wat mee. 't Zal echter niet meevallen om een 28" velg in Frankrijk te vinden.
Direct de ANWB gebeld (ik heb immers de bekende Reis-en Kredietbrief), maar daar krijg ik te horen 'dat zij niets voor fietsers doen'. Toch raar met een naam als 'Algemene Nederlandse Wielrijders Bond'. En waar heb al die jaren dan die Reis-en Kredietbrief voor betaalt? Op beide vragen krijg ik geen bevredigend antwoord. Mijn beide broers gebeld voor verder advies. Morgen maar eens zien of ik die fietsenmaker in de stad kan vinden. Zonder nieuw wiel kan ik immers niets meer beginnen en huiswaarts is vooralsnog geen optie.
Na een onrustige nacht word ik wakker door de regen, maar tegen de ochtend is het gelukkig al weer droog. Het zou anders goed fiets weer geweest zijn, zij het dag vandaag in het teken zal staan van 'zoeken naar onderdelen'. In het centrum wordt echter geen fietsenmaker aangetroffen. Ook het plaatselijke Office de Tourist biedt geen uitkomst. Ik bel uiteindelijk de ANWB of zij op zijn minst willen nakijken of er in de regio een fietsenmaker is, maar laten zij nou net op dat moment last hebben van internet probleem. Alsof ik dat geloof. Als laatste redmiddel mijn collega's gebeld of zij voor mij kunnen uitzoeken of er in de regio een fietsenmaker is. Mijn collega Toon belt terug en laat weten
dat er in het nabij gelegen Limoges een fietsenmaker zit en heeft ondertussen ook al gebeld naar deze zaak en mijn situatie voorgelegd. Dat wordt dus een trip naar Limoges. Helaas gaat de trein slechts beperkt die kant op dus besluit ik maar de bekende duim op te steken. Binnen een kwartier krijg ik een lift van een Franse jongedame die toevallig naar Limoges moet voor tentamen-controlewerk. Een bijzonder aardige madam die gelukkig wat Engels spreekt maar met een rijstijl van de Franse non in de bekende Louis de Funès films. Omdat zij in Limoges niet bekend is, wordt er gestopt bij de plaatselijke Offfice de Touriste. Na enige zoekwerk word ik voor de deur van de fietsenmaker afgezet. Wat een service, zeker omdat zij ondertussen met al dat zoekwerk bijna te laat is voor haar afspraak.
Jammer genoeg is de winkel net een half uur gesloten en moet ik noodgedwongen vol spanning wachten. Het opschrift boven de zaak vermeldt: 'Cannondale' en Shimano' dealer. Nou, dan moet het goed komen dacht ik op dat moment nog. Eenmaal open blijkt deze tekst echter niets voor te stellen. De beste man achter de balie wil mij simpelweg niet helpen, waarschijnlijk omdat er aan het spaken van een wiel te weinig wordt verdiend. Dat maakt mij echter niets uit, want ik wil kosten wat het kost weer verder fietsen. Maar de man blijft volmondig 'neen' verkopen. Ruggespraak met mijn collega kan de man niet overtuigen. Nee, blijft nee. Redelijk teleurgesteld verlaat ik deze zaak. Op mijn weg naar het centrum passer ik wonderwel nog een fietsenmaker, en de service die ik hier krijg is volledig
het tegenovergestelde als bij de Cannondale dealer. Na wat telefoontjes wordt een monteur op de brommer weggestuurd voor onderdelen. Na ruim een half uur verschijnt hij weer, wat passen en meten, weer de nodige telefoontjes en hop, weer onderweg voor een passende velg. Uiteindelijk komt hij na drie kartier terug met een 28" velg waarvan de asmaat helaas niet klopt. Er wordt nog even overlegd of van twee één gemaakt kan worden maar daarvoor hebben zij weer niet de passende spaken. Alle moeite te vergeefs maar even zo goed een top service. Enigszins verstrooid loop ik verder door Limoges en omdat ik niet oplet loop ik totaal verkeerd. Op een gegeven moment weet ik niet meer wat nu wel de juiste richting is, zodat ik noodgedwongen een plattegrond moet kopen. Na een flinke omweg
(zo zie je nog eens wat van een stad) kom ik uiteindelijk bij de weg richting St. Leonard de Noblat uit. Dat wordt nog een flink stuk lopen, maar gelukkig krijg ik na een half uur een lift van een oude man die mij in het centrum van St. Leonard afzet. Ik had niet graag met dit warme weer die 10 km willen lopen met een onhandige velg in de hand. Tegen zeven uur ben ik weer op de camping: moe en onvoldaan. Mijn oudste broer gaat morgen met Snel in Utrecht bellen om te zien of zij wat kunnen betekenen in deze (heeft zelf net twee nieuwe fietsen bij hun besteld, dus verwacht dat er wat extra service tegenover staat). Ook collega Toon gaat morgen bellen. De rest van de avond zitten nabomen met een Nederlandse fietser uit Hellevoetsluis die onderweg is naar de Pyreneeën.
Wat is dat frustrerend zeg om 's morgens weer een paar fietsers uit te wuiven, terwijl je zelf geen kant op kunt. Na ontbijt en koffie naar de plaatselijk super gelopen voor wat boodschappen. Krant van zaterdag komt hier helaas pas morgen dus nog even niets anders te lezen dan de routeboekjes. Daarna naar het 13e eeuwse bruggetje gelopen bij de rivier voor wat foto's. Wat is dit doelloos rondhangend vermoeiend. Bewondering voor al die hangjongeren die hele dag niets anders doen (of kunnen). In ieder geval veel vermoeiender dan 100 km fietsen. 's Avond maar even een paar uur gaan lopen om de spieren soepel te houden. Als ik over elfen weer terug ben op de camping is er eindelijk weer een sterrenhemel te zien.
Beter geslapen dan afgelopen dagen. Op zich natuurlijk niet zo verwonderlijk gezien de velg problematiek. Opgestaan met een strak blauwe lucht. 't Zal wel weer erg warm worden komende dagen. Ook is de wind een stuk afgenomen. In de ochtend naar het centrum gelopen op zoek naar een Telegraaf of andere Nederlandse krant van zaterdag. Te vergeefs, kiosken hebben alleen maar de vrijdag editie in huis. 't Wordt weer een waardeloze hangdag, en de opgebouwde conditie dreigt op deze manier weer langzaam achteruit te gaan. Het zal zeker niet meevallen om weer in het ritme te komen. Vandaag is het gewoon te warm om iets te ondernemen. De rest van de dag wordt dan ook slapend onder een boom doorgebracht. Zo gaat de dag gelukkig ook voorbij. 's Avonds nog een stukje gelopen, via het voetpad tegenover de camping omhoog door de rand van het bos. Daar zie ik tot mijn grote
verbazing immens grote vliegende kevers rondvliegen voorzien van twee flinke grijpklauwen aan de voorzijde. Net meikevers maar dan zwart, een stuk groter en vooral dreigender. Nog nooit zoiets gezien.
Vandaag is het D-Day. Vannacht heeft het bijna aan stuk door geregend. Ook vanochtend regent het nog steeds en moet ik het ontbijt en de koffie tussen de buien door nuttigen. Daarna is het wachten op de koerier met het verlossende pakketje. Om 10:30 uur zie ik in de verte een wit bestelbusje zonder opschrift de camping opdraaien. Minuten later klinkt het via de intercom: 'Monsieur Smit' (ik had de receptie al geïnformeerd over de hele gang van zaken)! Het pakket is gearriveerd. Terwijl ik het wiel uitpak stopt het met regenen. Een teken? Met een kloppend hart hang ik het wiel in de achtervork: het past! Nu nog de Shimano tandwielcassette: past ook. De velg is wel iets smaller dan het vorige exemplaar maar gelukkig laat de achterband zich
probleemloos om de velg leggen en het ventielgat is gelukkig ook berekend op het smalle Franse model. Kortom, alles in elkaar zetten, nieuwe remblokjes monteren en we zijn weer in business. Hierna het thuisfront gebeld met het goede nieuws. Mijn geluk kan voorlopig niet meer op. De planning was om morgen te vertrekken maar gezien het tijdstip is het zonde van de tijd als ik hier nog een dag blijf. Ik besluit te verkassen en betaal snel de rekening. Bij de receptie is men sympatiek en brengt slechts 4 van de 5 nachten in rekening. Nu alles rap inpakken en oude velg ontdoen van naaf en spaken (kan misschien nog van pas komen). Om half twee ben ik klaar en bestijg vol vertrouwen de fiets. Bij de eerste bocht lijken alle spaken in het achterwiel te protesteren onder het gewicht, maar gelukkig blijft het hierbij en draait het wiel probleemloos rond. Het is goed fiets weer en ik probeer vanmiddag
nog zo'n 60 km op de teller te zetten. De benen doen wonderwel goed en zonder protest hun werk. De eerste stijging wordt dan ook probleemloos genomen. Onderwijl bel ik nog even met mijn collega's om te vertellen dat ik weer onderweg ben en dat het crisisteam ontbonden kan worden. De route gaat vandaag veelal over kleine achteraf weggetje. Heerlijk ontspannen fietsen zonder te worden lastig gevallen door andere weggebruikers. Aan het begin van de avond volgt er nog een korte stijging en een lange afdaling en kom ik om 18:45 uur aan bij de beschut gelegen camping langs de rivier alwaar ook een kanoschool is gevestigd.
Vroeg uit de veren. Een bewolkte dag maar de zon doet alweer een poging om door te breken. Vanaf de camping zwoeg ik moeizaam omhoog naar de hoofdweg om er daar achter te komen dat ik 3 km eerder deze beklimming had kunnen voorkomen door linksaf te slaan. Ik ben nog niet geheel wakker dat is duidelijk. Wat volgt is een heuvelachtig landschap met erfafscheidingen van gestapelde stenen en heggen om vooral de vele schapen binnen te houden. Aan het begin van de middag begint het zo waar te regenen en wel direct zo heftig dat ik moet stoppen om de jas aan te doen. Na verloop van tijd doemen de contouren van Turenne, één van 100 mooiste middeleeuwse stadjes in Frankrijk, op in de regen. Weldra is het droog genoeg om wat fraaie plaatjes te maken van deze historische plaats.
Daarna volgt een korte maar steile klim waarbij zelfs het kleinste verzet wordt gebruikt. Bovenaan kan de jas uit, want nu ben ik ook aan de binnenzijde drijfnat. In de loop van de middag volgen er nog een aantal van dit soort klimmetjes. En natuurlijk komt net op zo'n moment de zon door. Vanochtend ging me het stijgen beduidend beter af dan nu na de lunch. Je moet eten om te presteren maar nu lijkt het lijf zich meer bezig te houden met het verteren van het voedsel i.p.v. dat de energie naar de spieren gaat. Dit zal ongetwijfeld samenhangen met het type voedsel maar daar hou ik mij weinig mee bezig. Langzaam passeer ik de brug over 'La Dordogne' om na een paar kilometer verderop rechts af te slaan. Weldra mag ik weer naar het kleinste tandje om zo 2 km lang omhoog te zwoegen. En dat alles onder de brandende zon. Ook vandaag krijg ik het schijnbaar niet cadeau. Na flink afzien komt de
eindbestemming van vandaag in zicht. Op de gok kies van de twee aanwezige camping juist die uit waar bij toeval ook het Nederlandse echtpaar van een paar dagen geleden met hun tent staat. Zij zijn even verbaasd mij hier al fietsend aan te treffen na mijn velg avontuur. De man zegt dat hij nu ook scheurtjes in zijn achterwiel heeft aangetroffen, maar bij nadere inspectie hoeft hij niet bang te zijn dat zijn wiel het begeeft gezien hun geringe afmeting. En hun eindbestemming Cahors is niet al te ver meer.
Warm benauwd weer met hevige rukwinden zorgen voor een onrustige nacht. Na 07:00 uur begint het zowaar nog even te regenen. Vooralsnog een bewolkte dag maar daardoor wel ideaal fietsweer zeker gezien het aantal stijgingen wat vandaag op het programma staat. Vanaf het plateau tegenover de camping heb je goed zicht op de lager gelegen historische bedevaartplaats Rocamadour waar de huizen deels tegen en in de rotswand zijn gebouwd wat een bijzonder spectaculair beeld oplevert. De route brengt mij na een flinke afdaling onderaan de dalkom waarna de weg aan de andere zijde van de bergwand mij na enige tijd weer bovenop het plateau brengt. Ondertussen zie ik Rocamadour in al haar glorie aan mijn netvlies voorbij trekken. Graag had ik de
stad uitvoeriger willen bezoeken maar mijn krappe schema staat dit helaas niet toe. Moet dus wachten voor een andere keer. Na nog een paar korte stijgingen volgt er een lange afdaling naar het dal van de rivier de Lot. Bij Vers kruis ik de rivier en gaat de route verder via een smalle weg hoog bovenlangs de rivier vanwaar ik een prachtig uitzicht heb op het omringende landschap. Halverwege deze smalle weg zonder vangrail kom ik toch nog een Renaultje tegen wat moeizaam de helling omhoog zwoegt. Je moet je in Frankrijk niet over dit soort dingen verbazen. Na enige tijd komt Cahors in zicht en kruis ik even later lopend met de fiets in de hand de rivier de Lot over de fraaie historische 'Pont Valentré' gelijk zovele pelgrim die mij zijn voorgegaan. Eenmaal voorbij Cahors is het even een paar kilometer opletten geblazen op de drukke N20 waarna de route weer rechts afbuigt de rust te gemoet.
Daarna volgen een aantal kilometers van het niveau 'kruipdoor/sluipdoor' voorzien van slechte kwaliteit asfalt. Lichtgolvend terrein met af en toe een onaangekondigde stijging. Na Castelau-Montratier een snelle afdaling waarna de route verder stroomafwaarts het dal van de Lupte volgt. Tegen het eind van de middag ga ik op zoek naar een camping maar nadat ik na enig zoekwerk het betreffende terreintje in Vazerac gevonden lijkt te hebben blijkt deze plek verre van ideaal: een grasveldje rondom een poel water onderin een dalkom, geen verlichting, niets. Ja, daar ga ik dus niet in mijn eentje de nacht doorbrengen, dus besluit ik maar door te fietsen naar de eerst volgende kampeergelegenheid ondertussen mij afvragend of de gevonden plek nu wel Camping Latapie is geweest (thuis ben ik er achter gekomen dat de betreffende camping een paar honderd meter verderop ligt, dus het handgeschilderde bord met pijl
wat ik rechts in de berm aantrof lag op de verkeerde plaats). Enfin, dat wordt doorfietsen naar de eerst volgende camping (volgens het routeboek ruim 20 km verderop). Gelukkig heb ik nog een Mars in de stuurtas voor wat extra energie en gaat de zon deels schuil achter de wolken. Flink doorfietsend kom ik om acht uur, na 140 km trappen, bij de camping aan.
Vannacht is het nog harder gaan waaien dat het de afgelopen dagen al deed. Gelukkig beschikt de camping over ruim voldoende beschutting in de vorm van hoge heggen, struiken en bomen. Gratis overnachting deze keer, want ook vanochtend is het kantoortje wederom onbemand. Bij het verlaten van de camping proberen een paar campers nog zonder schade de veels nauwe doorgang boven het sluizencomplex door te worstelen wat uiteindelijk moeizaam lukt. Heb je met de fiets allemaal geen last. Route gaat eerst een stuk parallel aan het kanaal maar het asfalt is hier zo slecht dat ik toch besluit om over de drukke hoofdweg verder te gaan. De wind neemt gedurende dag aan kracht toe en komt jammer genoeg uit de verkeerde hoek. Dit tegen de wind in fietsen
vreet behoorlijk wat energie. Gelukkig gaat het overgrote deel van de route, om een paar kleine klimmetjes na zoals die bij Flamarens, over bijna vlak of lichtglooiend terrein. Ongetwijfeld zal het gebrek aan die 'extra energie' iets met gisteren te maken kunnen hebben, waarbij ik toch een stuk reserve heb moeten aanspreken. Mede hierdoor begin ik mij gedurende dag af te vragen of ik vandaag de 100km limiet, die ik mijzelf heb gesteld, ga halen. Tegen de tijd dat de eindbestemming voor vandaag Castéra-Verduzan in zicht komt is het toch alweer 18:00 uur. De tent staat amper of het dreigt naar regen maar het blijft slechts bij een paar spatjes waarna zelf de blauwe lucht weer terug komt. Na het douchen nog even snel naar de plaatselijke super voor wat boodschappen. Wind is gelukkig wat afgenomen en met het avondzonnetje erbij is het prima vertoeven voor de tent.
Vanaf gisterenavond 22:00 uur is het niet meer droog geweest. Harde buien afgewisseld met korte periodes van 'normale' regen. Wonderwel is het op het moment dat ik op sta droog en is zelfs de straffe wind van vannacht afgenomen. Bij het afbreken van de tent lijkt het er even op of dat ik de zaak niet droog kan inpakken maar de dreiging naar regen blijkt gelukkig bluf. De energie is er gelukkig weer en de ene kilometer na de andere passeert onder mij langs. Even snel passeer ik ook de vele Romaanse kerken en kerkjes die dit gebied rijk is. Geen enkel exemplaar wordt bezocht, want had ik dit wel gedaan dan was ik waarschijnlijk de gehele vakantie hiermee bezig geweest. Je moet nu eenmaal een keuze maken en die van mij is Santiago op tijd bereiken, omdat ik immers ook de route terug wil fietsen. Het blijft dus enkel bij een foto van het exterieur om
daarna weer de weg te vervolgen. Een paar kleine klimmetjes in het parcour zorgen er voor dat ik toch vandaag weer naar het kleinste verzet moet schakelen. De laatste 30 km verlopen omhoog en omlaag en zijn behoorlijke energievreters. Ik kom dan ook pas om 19:00 uur bij de beschut gelegen camping municipal aan in Morlaàs (nadat ik eerst nog even een foto van het portaal van de oude Romaanse kerk in het centrum heb gemaakt). De supermarkt ligt deze keer letterlijk om de hoek van de camping. De regen komt weer terug en het avondeten moet ik tussen de buien door klaar maken (en zelfs in de tent opeten).
Gisterenavond en vannacht heeft het voor de verandering non-stop geregend. Het lukt mij om tussen de buien door de spullen droog in te pakken. Door dit alles vertrek ik een uur later dan te doen gebruikelijk. Ik probeer vandaag tot vlakbij de Pyreneeën bij Oloron Sainte Marie te komen, zodat ik morgen enigszins uitgerust de bergen over kan. Ik zit amper op de fiets of het is droog en dat zal voor een groot deel van de dag ook zo blijven. Met een grote boog gaat de route om Pau heen. Vooral goed op het overige verkeer en routeboek letten om niet verkeerd te rijden. Dat blijft vandaag gelukkig beperkt tot één enkele keer. Tegen de middag begint het weer hard te regenen, zodat zelfs de jas weer aan moet. Vroeger dan gepland kom ik al rond 15:00 uur aan in Oloron Sainte Marie aan. Het trekkersterreintje op de
camping is zelfs voorzien van een overdekte eettafel en de mogelijkheid om bijv. je telefoon op te laden, en omdat ik hier de enige ben op dit veldje heb ik dit alles voor mij alleen. Een ongekende luxe die ik met het wisselvallige weer van vanmiddag erg kan waarderen. Er is voldoende tijd om uitgebreid boodschappen te doen. Ook de aanschaf van een extra gastankje kan geen kwaad, omdat ik op dit moment nog geen idee heb hoe makkelijk (of moeilijk) die dingen in Spanje te verkrijgen zijn. Tussen de buien door vang ik af en toe een glimp op van de Pyreneeën. Door de laaghangende bewolking kan ik echter niet inschatten hoe hoog dit alles is, maar dat ik het morgen niet cadeau zal krijgen staat nu al vast. In iedergeval kan het eerste deel 'Langs Oude Wegen' onderin de tas worden opgeborgen. Op naar het volgende hoofdstuk van de reis.
Vannacht heeft het weer flink geregend. Ook werd ik regelmatig gewekt door overactieve krekels met hun bijzonder irritante conversatie. Dat had van mij wel een stuk subtieler gemogen. Vandaag dus de eerste echte bergetappe en ik ben zeer benieuwd hoe mij dat zal vergaan met al die kilometers in de benen. De aanloop tot de pasovergang bestaat in iedergeval uit vele kilometers vals plat wat op zich natuurlijk prima is om de spieren op te warmen. Het weer werkt gelukkig ook mee: niet te warm en niet te koud, met zo nu en dan een strookje zon. Bij een vernauwing in het Vallée d’ Aspe zijn de vervallen resten zichtbaar van het Fort du Portalet (gebouwd in 1842), ooit bedoeld als grensbewaking en na de 2e wereldoorlog korte tijd ingebruikt geweest als gevangenis voor oorlogsmisdadigers [in 1999 schijnt het fort opgekocht te zijn door een aantal
dorpen uit de omgeving en eind 2005 is een men begonnen met de eerste restauratie]. Parallel aan de weg zijn langs de gehele route de vervallen resten te zien van de spoorbaan naar Spanje. Dit traject van Pau (Frankrijk) naar Canfranc (Spanje) werd in 1928 geopend maar is sedert 27 maart 1970 na een ongeluk met een goederentrein opgeheven. De overgebleven stationsgebouwtjes hebben hier en daar
een tweede leven gekregen als woonhuis. Terwijl ik mij afvraag wanneer het echte werk gaat beginnen slaat de route vlak voor de autotunnel linksaf en volgen weldra de eerste slingers omhoog. Gelukkig blijft de temperatuur aan de lage kant en ligt een deel van de weg in de schaduw van de bomen en omliggende bergen. Het laatste stuk voor de pasovergang is
behoorlijk pittig. Het routeboek vermeldt hier een stijgingspercentage van 8 à 9 procent. Tijdens de laatste 300 meter naar Col du Somport begint de zon door te breken en wordt het warempel nog warm ook. En zo kom ik met een stralende zon boven aan bij de pasovergang. Snel een paar foto's om dit moment vast te leggen en dan in een sneltreinvaart aan de Spaanse kant naar beneden. Wonderwel moet even later de jas aan, want ook al schijnt de zon en is de lucht strak blauw op deze hoogte koel je door de rijwind behoorlijk af. Regelmatig flink bijremmen om niet boven de 60 km/u uit te komen. Wel merk ik al gauw dat Spanjaarden de fietser anders inhalen dan de gemiddelde Fransman: lijkt erg veel op dat van een Nederlander en dat ervaar ik als onplezierig. Richting Jaca begint het steeds meer te waaien en natuurlijk is dit tegenwind. Jaca schijnt een oude vestingstad te zijn en niet veel later passeer ik de ingang die toegang geeft tot de citadel. Het is vandaag zondag dus het
is hier verre van rustig. Eenmaal het centrum voorbij kom ik even later op de drukke N240 uit waarna ik niet veel later bij de camping uit kom. Benieuwd of de weg komende nacht ook zo druk blijft, omdat de camping immers direct langs deze weg ligt. Na het eten nog even terug gelopen naar het centrum om o.a. de oude kanonnetjes bij de citadel nader te bekijken, maar dit blijken helaas slecht gemaakte replica's te zijn. De citadel zelf is ondertussen gesloten voor het publiek.
Wonderwel na 23:00 uur geen verkeersgeluid meer vernomen. Ook de racers op superbikes hielden het hierna voor gezien, zodat ik alsnog van een wel verdiende nachtrust heb kunnen genieten. Een bewolkte lucht en een matige wind maar frisse wind, dus bijna ideaal voor een fietser. Om 08:30 uur zit ik al op de fiets en hoop onderweg de noodzakelijk boodschappen te kunnen voor een ontbijtje. In ieder dorpje wat ik passeer ga ik naarstig opzoek naar een bakkerij of iets dergelijks, maar hoe ik ook mijn best doe, ik vind nergens een uithangbord waar dit op wordt aangegeven. En dat terwijl ik toch hier en daar de lucht van vers brood ontwaar. Hoe moet de gemiddelde bejaarde hier voorzien in de dagelijkse levensbehoefte?. Gelukkig kan ik mijn honger stillen door wat muesli repen maar dat is ook alles.
In de loop van de ochtend gaat de matige wind over in een straffe wind en zoals het zich laat raden uit de verkeerde hoek. Niet alleen is dit doodvermoeiend maar het windgeloei aan je kop is om doof van te worden. Om tijd te winnen kies ik voorlopig voor de drukke N240. De strook langs de weg doet dienst als fietspad maar is van slechte kwaliteit en niet al te breed maar ondanks dit gaat de rit voorspoedig. Het is echter wel opletten geblazen, omdat niet alle vrachtwagenchauffeurs de moeite nemen om voldoende uit te wijken bij het inhalen. Gelukkig houdt mijn achteruitkijkspiegel mij voldoende op de hoogte van dit soort inhaalmanouvres. Vlakbij Hoz de Lumbier draaien een aantal Vale gieren, met en spanwijdte van bijna 2.5 meter, traag hun rondjes op de stijgende warme lucht. Een boeiend en vooral indrukwekkend schouwspel. Na 100 km tegenwind buigt de route linksaf en gaat het verder over rustige binnenwegen onderlangs Pamplona richting Puenta la Reina. Of ik daarna nog 20 km door fiets naar Lizarra laat ik
nog even in het midden. Misschien toch niet zo verstandig gezien de stijging die na Puenta la Reina over een drukke hoofdweg volgt. In Puenta la Reina tref ik zowaar een supermarkt aan. Joepie. Even later kies ik toch vooor de camping in het nabij gelegen Mendigorria alwaar ik kwart voor zeven aan kom. Mijn eerste etappe in Spanje is een feit. Een redelijk moderne camping met alles er op en er aan, zwembad en ruim van opzet. Bijna ideaal totdat even later een Spaanse familie bijna de scheerlijnen door die van mij probeert te vlechten. En dat terwijl er meer dan voldoende ruimte beschikbaar is. Onbegrijpelijk gedrag maar legt dat een stelletje kneuzen maar eens uit.
Goede nachtrust ondanks de vele verstoringen van het open en sluiten van het stalen hek, stationair draaiende auto's en buren die denken dat je het waardeert om al om 6 uur gewekt te worden. Vandaag minder bewolking en wind dan gisteren. Het zou vandaag weg wel eens erg warm kunnen gaan worden. De route gaat vanaf Puenta la Reina verder over een drukke hoofdweg met veel vrachtverkeer. Ook gaat het regelmatig om hoog en omlaag en wordt er langs een groot deel van de route gewerkt aan een nieuwe snelweg. Regelmatig steken grote diepladers de weg over. Dubbel opletten voor de kwetsbare fietser. Zo gauw het gebied van de Rioja wordt binnen gefietst verandert de lucht in strak blauw en het omliggende landschap in uigestrekte graanvelden. Even van de hoofdroute afgeweken om in Lizarre/Estella wat boodschappen te doen om enige tijd later na een lange stijging en een kort
bezoek aan Monasterio de Irache weer de weg te vervolgen over de N111. Even later is er schijnbaar wat te doen langs de kant van de weg. Ik stop en zie op een paar meter afstand een tweetal wilde zwijnen in een snelstromend irrigatiekanaal zwemmen. Even later ben ik getuige van een reddingsaktie door een aantal wegwerkers die deze twee zwarte mormels van de verdrinkingsdood proberen te redden. Na verscheidene pogingen met stroppen en bandlussen gelukt het een van de mannen hangende in een vrachtwagenkraan om een van de zwijnen op het droge te krijgen. Het tweede exemplaar wordt onderwijl door een andere kleerkast bij de lurven gepakt en aan beide voorpoten uit het water getild alsof het beest niets weegt. Beide zwijnen maken zich hierna zo snel mogelijk al vallend en strompelend maar ogenschijnlijk zonder verwondingen uit de voeten (poten). Zonder oog te hebben voor de omstanders en het aanstormende verkeer steken ze de weg over waar het verkeer snel wordt stilgelegd door omstanders waardoor alsnog
beide zwijnen veilig het struikgewas aan de andere kant van de weg weten te bereiken. Al met al een niet allerdaagse gebeurtenis die ik niet graag had willen missen. In Logroño heb ik even wat moeite om de juiste fietsroute te localiseren die mij buiten de stad moet brengen. Aan het eind van de hoofdweg door het centrum ben ik even de weg kwijt. Ik probeer het rechts om en kom niet veel later bij iemand in de achtertuin uit die niets vermoedend zonder kleren aan het zonnen is. Zonder argwaan te wekken keer ik voorzichtig om en verlaat deze dame zonder dat zij mij heeft opgemerkt. Na een tweede poging lukt het mij wel de juiste route te vinden en hierbij krijg ik een jong stel op fiets mee op sleeptouw (blijken Italianen uit Verona te zijn). Even later volgt er nog een fietser uit Parijs (deze persoon zal later nog een aantal keren in het verslag opduiken). Gezamenlijk weten we via een aantal kruipdoor/sluipdoor (grind)paden de weg voorbij Logroño te vinden. Bij het laatste deel moet ik even met de fiets
in de hand de heuvel omhoog gelopen worden, omdat de dikke laag grind fietsen met smalle banden zo goed als onmogelijk maakt (dit deel blijkt op de terugweg wonderwel ineens geasfalteerd te zijn). De grote 'Osborne' stier boven op de heuvel bevestigt nogmaals dat we ons in het Rioja wijngebied bevinden. Bij Navarrete neem il afscheid van de Parijsenaar die hier linksaf slaat richting camping. Ikzelf probeer nog wat extra kilometers op de teller te zetten en fiets door naar de eerst volgende kampeergelegeheid in Nájera. Ik vervolg de parallel weg totdat de ophoudt. Ik probeer hierna tussen de wijnranken door de route nog enigszins te volgen maar kies toch na enige kilometers voor de veels te drukke N120. Vanaf de heuvel gaat gelukkig rechtsaf een rustiger weg verder richting Huércanos en zo kom ik tegen 20:00 uur aan bij de eindbestemming van vandaag. Deze kleine maar schone camping blijkt zich te bevinden in een deels door hoge muren omringde oude arena. Ik kies voor een plek tussen twee caravans in de hoop weinig last van naburige snurkers te hebben. Nou, dat blijkt later in iedergeval een grote vergissing te zijn. Nederlandse buurman houdt mij te lang aan de praat waardoor later dan gepland de tent induik.
Midden in de nacht noodgewdongen met de tent een andere plek opgezocht. 's Nachts werd ik namelijk gewekt door een overactieve snurker die aan de andere kant van de caravan in een tentje kampeert maar de hoge muren en de ronde constructie van de camping zorgen er voor dat het geluid verdacht dichtbij klinkt. De Nederlandse buurman is blijkbaar al door zijn eigen familie uit de caravan verbannen en kan dus nu fijn mij uit de slaap houden. Tegen vijf uur sleep ik de gehele tent met inhoud naar een klein terreintje achter de wasgelegenheid. Eenmaal alles ingericht lukt het mij om alsnog de slaap te hervatten. En zo slaap ik toch nog een goed uur aan een stuk door. Terwijl ik aan het ontbijt zit komt de betreffende Nederlandse buur langsgelopen maar hij heeft niet het fatsoen en de lef om iets te zeggen, zelfs een 'goede morgen' kan er niet af.
Wat een flapdrol. Aan de andere zijde van de scheidingsmuur verschijnt even later een dreigende kop van een hele grote herdershond aan de ketting maar het beest heeft blijkbaar alleen maar behoefte aan wat aandacht. Terwijl ik praat en een deel van mijn ontbijt met hem heb gedeeld laat de hond zich gewillig aaien. Om de nachtelijke verstoring enigszins dragelijk te maken neem ik voor het vertrek nog maar een extra bakje koffie. Door dit alles zit ik wel pas om 09:00 uur op de fiets en zal ook even duren voordat ik echt in mijn ritme kom. Halverwege dag volgt er nog een stevige klim van 7% gedurende een drietal kilometer naar het plateau en dat terwijl de zon stevig zijn best doet om het asfalt te laten smelten. Halverwege passeer ik een drietal Spanjaarden op de fiets, een gezelschap wat ik hierna nog vele malen tegen zal komen gedurende de rit naar Santiago. Eenmaal voorbij het plateau volgt een lange afdaling naar Burgos. 
Caravanpark La Falloise. Absoluut vermijden, omdat het merendeel van de bewoners sterke Front Nationaal gevoelens heeft en iedereen die niet Frans is als een bedreiging wordt gezien. Hun provoseerd gedrag dreef mij in iedergeval tot het uiterste ('Jeu de Boules' ballen vlak langs je tent en bijv. bijna over je eten heenlopen) en enig commentaar hierop heeft geen enkel effect. Enfin, zij zullen er dan ook alles aan doen om je verblijf op de camping zo veel mogelijk te vergallen (en je tevens tot ver in de kleine uurtjes uit de slaap te houden). De beheerder is vol begrip, maar kan ondanks zijn sympathie aan dit gedrag weinig doen. Ik heb meerder malen op het punt gestaan op met een 'Jeu de Boules' bal in de hand eens even flink uit te halen, maar gezondverstand heeft mij hiervan weerhouden. 
