Is het u ook opgevallen dat als je in het buitenland op een smal fietspad tegenliggers aantreft die naast elkaar fietsend je tegemoet komen en niet aan de kant gaan het meestal landgenoten betreft (jong en oud, maar meestal oud)? En waarom is mij een raadsel.
Zwitserland kent zo’n 3300 km aan goed bewegwijzerde fietspaden waarbij je niet verbaasd moet zijn als je toch op een onverhard wandelpad lijkt uit te komen.
Het lijkt er erg veel op dat men tijdens het Ardennen offensief in 1944 veel plaatsnaamborden heeft verwijderd en deze nimmer teruggeplaatst heeft met als gevolg dat je soms een plaats in fiets en pas in het centrum op een plattegrond er achter komt dat je totaal verkeerd zit. Belgische humor ten top.
GONDOLA’s, EMMENTALER, PASSEN EN COLS Een fietstocht van 4300 km door acht landen
Inleiding
Ondanks dat de fietstocht naar Santiago de Compostela van 2004 (5400 km in 8 weken) nog vers in het geheugen lag begon eind vorig jaar het idee te ontstaan om weer een tochtje te gaan maken. Diegene die wel eens een (vakantie)fietstocht over grotere afstand heeft gemaakt zal kunnen beamen dat zoiets nu eenmaal verslavend is. Geen stress, geen file en de hele dag in de buitenlucht. Ontspanning door inspanning. Als nieuwe bestemming werd nog even getwijfeld tussen een retourtje Rome of Venetië, maar gezien de beschikbare tijd viel Rome al snel af. Het werd dus Venetië. Omdat de geplande route ‘slechts’ 3200 km zou zijn, wilde ik graag terug dwars door Zwitserland naar Genève (de eindbestemming van 1991 die door tijdgebrek destijds niet werd gehaald) om daarna via de Elzas en de Vogezen terug te fietsen. En evenals vorige fietstochten zou ook deze tocht worden aangewend om geld bij een te fietsen voor het Leukaemia Research Fund. Een soort van benefietstocht dus.
Zondag 3 juni is het dan eindelijk zo ver. Fietsje klaar, tent, slaapzak en tassen er op en aan hangen en trappen maar. De route gaat over veelal autoluwe wegen en fietspaden via een denkbeeldige rechte lijn van Roermond naar Bregenz aan het Bodenmeer om daarna aan het eind van het Montafondal bij de Silvretta Hochalpenstrasse uit te komen. Hier begint het ware klimwerk pas echt: door een paar uur pittig door te stampen in het kleinste verzet om d.m.v. een 30-tal lussen zo’n 1000 meter te stijgen. Eenmaal boven word ik beloond door een prachtig panorama met zicht op de besneeuwde toppen als de Piz Buin en Silvrettahorn. De voldoening die je krijgt door op eigen kracht boven te komen is met geen pen te beschrijving.
Na de eerste aanloop via de Silvretta volgt de Reschenpas om daarna aan de Italiaanse zijde af te dalen (deels over een apart fietspad met afdalingen tot wel 20%) richting Merano. Het weer werkt ontzettend mee en de eerste 14 dagen valt er slecht een enkele bui veelal beperkt tot de avonduren. Overdag loopt de temperatuur langzaam op tot boven de 30 graden. Doorfietsen brengt gelukkig de nodige verkoeling. Omdat ik bij Trento een stijging van 16% over 6 km voor mijn kiezen krijg, en ik geen zin heb in lopen met deze hoge temperatuur (het is immers een fietstocht), besluit ik ter plekke om de in het routeboek opgenomen lus onderlangs Verona en Ferrara te volgen. De extra kilometers worden maar even voor lief genomen. Nog die zelfde avond sta ik aan het Gardameer om de volgende dag de 170 km naar Ferrara te overbruggen. De Po-vlakte met z’n vele kanalen, pompgemalen en een luchtvochtigheid van 80% doet erg Nederlands aan. Na 16 dagen van (door)trappen en 1870 km wordt het eerste doel van de reis bereikt: Venetië.
Het aantal gefietste kilometers doet al vermoeden dat het geschatte totaal van 3200 km voor deze reis niet gaat kloppen.
Na een tweetal dagen van dwalen door de ontelbare steegjes, met even zo vele schilderachtige doorkijkjes, kanalen met gondola’s en prachtige gebouwen, is het tijd om de rest van het fietsprogramma af te werken. Op naar Zwitserland. Via de oude vestingstad Citadelle gaat het noordwaarts richting Bassano om onderlangs Monte Grappa via het prachtige Valsugana weer bij Trento uit te komen om vandaar weer over de Reschenpas naar Landeck door te fietsen. Iedere dag nog steeds volop zonneschijn. Op de hellingen zijn de boeren uitbundig hun druivenranken en fruitbomen aan het besproeien. De lucht die in mijn neus dringt doet vermoeden dat het gebruikte middel niet geheel ongevaarlijk is. Als variatie kies ik deze keer de Arlberg route i.p.v. de Silvretta. Ondanks dat het meeste verkeer geacht wordt door de nieuwe tunnel te gaan verkiezen nog steeds grote groepen motorrijders en automobilisten de oude weg om lekker naar boven te scheuren met het idee om zo snel mogelijk boven komen. Of ze daarmee de pasovergang dan wel het hemelrijk in gedachte hebben is mij gezien hun rijstijl niet geheel duidelijk. Als fietser ben je in ieder geval niet blij met een dit asociale weggedrag.
Vanaf Bludenz gaat het vervolgens door Liechtenstein richting Chur in Zwitserland waarna weer het echte passen werk wordt vervolgd door de Oberalp pas over te fietsen. Een lange aanloop van een tiental kilometers brengt mij uiteindelijk naar een hoogte 2046 m waarna een snelle afdaling naar Andermatt volgt. Onderweg steekt menig machinist van de Furka-Oberalp-Bahn de duim op en toetert een paar maal als blijk van waardering (de pas loopt namelijk een flink stuk parallel aan het treintraject).
De dag er op staat het bestijgen van de Furka op het programma en ondanks dat deze pas bijna 400 meter hoger is dan de Oberalp wordt de pasovergang zonder al te veel problemen bereikt waaraan ongetwijfeld het geringe verkeer debet is. Heerlijk ontspannen met het zonnetje in de rug in een gestaag tempo naar boven blijft een bijzonder plezierige ervaring. Ook vandaag kom ik weer dezelfde groepjes toermotorrijders tegen die mij al sinds de Reschenpas lijken te achtervolgen. Als blijk van herkennen wordt er veelvuldig getoeterd en gaat de duim omhoog. Wat volgt is een zeer lange afdaling over goed asfalt waarbij de gemiddelde snelheid weer flink oploopt. De 60 km/u wordt net niet gehaald (zonder helm misschien achteraf gezien niet zo slim). Onder aan de pas wordt de autoweg weer verruild voor het fietstraject. Zwitserland kent zo’n 3300 km aan goed bewegwijzerde fietspaden waarbij je niet verbaasd moet zijn als je toch op een
onverhard wandelpad lijkt uit te komen. Op zo’n moment voorzichtig doorfietsen om, manoeuvrerende tussen en over de stenen, het materiaal maar niet stuk te rijden. Een beleving op zich maar om nou te zeggen dat het opschiet. Op zo’n moment besef je des te meer dat we in Nederland eigenlijk ontzettend verwend zijn met onze fietspaden. Zo nu en dan gaat de route weer over de weg, maar omdat je dan het risico loopt door mensen die van hun gehuurde camper absoluut geen idee schijnen te hebben hoe breed zo’n ding is en hoe ver de spiegels uitsteken, ben je maar al te blij als je de (on)verharde fietsroute weer kan vervolgen door het Rhône dal. Langs het Meer van Genève bestaat niet echt een apart fietspad en word je als fietser noodgedwongen de provinciale weg opgestuurd op die stukken waar een fietspad ontbreekt. Gelukkig gaat het merendeel van het verkeer over de hoger gelegen snelweg, zodat je niet de hele weg met je neus op het asfalt hoeft te fietsen maar uitgebreid kan genieten van de prachtige omgeving. In Genève bij de haven met de bekende fontein is het gelukkig erg rustig en kan ik op mijn gemak als beloning op weer een bereikt doel een paar verse croissants verorberen (waarom smaken die dingen in Nederland toch altijd zo klef).
Op naar de volgende uitdaging. Via Lausanne gaat het dwars door het Mittel Gebergte (de naam doet al vermoeden dat het niet vlak is) noordwaarts langs Lac de Neuchâtel en Bieler See richting Brugg alwaar een paar dagen bij familie wordt doorgebracht. Lekker rond gegeten (mijn Oom is vroeger kok geweest) gaat de reis via het historische centrum van Basel richting Sélestat om vandaar de Vogezen in te duiken voor wat laatste kuitenbijtertjes. Dankzij de conditie opbouw van de afgelopen weken worden zowel de Col de Steige als de Col du Donon zonder enige merkbare inspanning gepasseerd. Zelfs het kleinste verzet blijft ongebruikt. Hierna volgt een kilometers lange afdaling door het Fôret de Turquestein om uiteindelijk uit te komen bij het fietspad langs het Canal des Houillieres de la Sarre dat ooit in een ver verleden aangelegd is om het Lotharingse steenkoolbekken langs de Saar een aansluiting te geven op de rest van Frankrijk. Eenmaal in België aangekomen gaat de rit voorspoedig totdat ik de buurt van Eupen kom. Eerst lukt het mij maar niet om de juiste ingang naar het Natuurpark Hoge Venen te vinden en na vele omzwervingen via achteraf paden dwars door dit prachtige oerlandschap met een oppervlakte van 4500 hectare kom ik uiteindelijk met een flinke omweg uit in . . . Eupen. En dat was ook niet de bedoeling, dus dan maar weer de eerste beste weg omhoog richting stuwmeer Lac d’Eupen waar ik weer de juiste route hoop op te pikken. En dat lukt, om ruim een uur later en een omweg van ruim 15 kilometer wederom Eupen (!) in te fietsen maar deze keer van de andere kant. Balen.
En welke plaats je ook binnen fiets, je ziet pas in het centrum een plattegrond hangen waar je dan kunt lezen waar je bent. Lekker handig. Het lijkt er erg veel op dat men tijdens het Ardennen offensief in 1944 alle plaatsnaamborden heeft verwijderd en deze nimmer teruggeplaatst heeft. Belgische humor ten top. Eenmaal in Nederland is de bewegwijzering weer perfect, en besef maar eens te meer dat wij eigenlijk best verwend zijn. Vrijdag is dan eindelijk de laatste dag aangebroken van deze fietstocht. Wederom onder het genot van een lekker zonnetje gaat de rit richting Nijmegen alwaar de voorbereidingen langs het Vierdaagse parcours al in volle gang zijn. Geheel volgens planning kom ik aan het eind van de vrijdag thuis na het fietsen van maar liefst 4300 km (ja, ik weet het, even 1100 km meer dan gepland, maar ach, wat maakt het uit).
Zo goed als alle dagen mooi of in ieder geval droog weer gehad (op een enkele stortbui na), maar bijna zes weken lang kunnen fietsen zonder gebruik van een jas. Perfect dus, ook al kwam de temperatuur menig keer boven de 35 graden uit en dat is best warm. En alle doelstellingen gehaald in de beschikbare tijd. Wat wil een mens nog meer!
Al met al een zeer bijzondere vakantie, een die qua beleving niet te vergelijken is met die naar Santiago van twee jaar geleden. En het blijft natuurlijk een maf fenomeen dat je, ondanks dat je een dergelijk afstand fietst, precies volgens planning weet thuis te komen.
Totaal aantal landen
:
8 (Duitsland, Oostenrijk, Italië, Liechtenstein, Zwitserland, Frankrijk, Luxemburg en België).
Lekke banden
:
NUL ! ! !
Onverharde wegen
:
250 km
Totaal aan km's
:
4300 km
Korst gefietste afstand per dag
:
71 km
Langst gefietste afstand per dag
:
175 km
Een volgende grote tocht wordt naar alle waarschijnlijk 8 weken fietsen in (niet: naar) New Zealand (± 5500 km) gepland voor eind 2008. Ik kan bijna niet wachten.
Zoals altijd nog veel te doen op de dag van vertrek met als gevolg dat ik pas om 10:00 uur vertrek. Temperatuur is uitzonderlijk om te fietsen. Iets wat frisjes, zodat de eerste paar uur de jas aan blijft. Wel even wennen weer aan de (vakantie) fietshouding en een nagelnieuwe zadel. De wind is weer wat gedraaid maar komt voor het overgrote deel schuin opzij/achter. Omdat ik via Leersum fiets pak ik per abuis al bij Amerongen het pontje i.p.v. Elst met als gevolg dat aan de andere kant van de rivier de wegen
niet geheel kloppen met de Reitsma route. Eigen schuld. Vanaf Dodewaard gaat de route over de dijk langs de druk bevaren Waal. Na enige tijd komt Nijmegen in zicht en fiets ik niet lang daarna over delen van het 4-daagse parcour. Als je 11x aan dit wandelfenomeen hebt meegedaan dan staat onderhand ieder stukje van de route in je geheugen gegrift. Via een lusje langs de Waalkade volgt een bocht onder de brug door richting Ooijpolder waarna er wat stukjes door de grensstreek volgt met kleine stukjes door Duitsland. Het mooie weer heeft
ondertussen meerdere fietsers en wandelaars aangetrokken waardoor het tempo wat aangepast moet worden. Tegen half zes zoek ik bij Gennep de camping op. Een soort van mini-camping maar het lijkt meer op kamperen bij de boer. Met een picknick tafel vlak naast de tent de ideale plek om de nacht door te brengen. Alleen jammer dat de campingeigenaar 's avonds besluit om precies tegenover m'n tent tot laat in de avond de onthulling van een naambord met de overige kampeerders onder het genot van menig fles wijn luidruchtig te vieren. Tja, dat was natuurlijk
iets minder ideaal zo op de eerste avond.
Slecht en onrustig geslapen doordat de grond de verkeerde kant op liep (of de tent de verkeerde kant om was opgezet). Niet echt ideaal. Even over half acht gewekt door de zon maar de dreigende donkere wolken aan de einder doen vermoeden dat dit spoedig zou gaan veranderen. De bagage iets meer verdeeld over de voortassen, remblokjes nog even opnieuw gesteld en het voorbandje wat harder opgepompt. Weldra begint het te miezeren en de laatste spullen worden snel ingepakt waarna ik met het windjack aan de route weer opzoek.
Eenmaal bij de Maas aangekomen klaart het weer op en komt de zon in al haar kracht weer te voorschijn. Het fietspontje bij Wellerooi komt direct aangevaren als ik aan kom fietsen. Wat een service. Doordat er bij de doorsteekt even snel tussen een aantal binnenvaart schepen gelaveerd dient te worden maakt het pondje zwaar slagzij dit tot verrassing van de gepensioneerde assistent. De man gaat bijna overboord. Dikke pret. Voorbij Arcen af en toe even het spoor bijster maar logica brengt mij weldra weer op de juiste weg. Bij het volgende pontje over de Maas is
het al beduidend drukker, maar gelukkig hoef je met de fiets niet lang te wachten iets wat niet gezegd kan worden voor de lange rij auto's die rustig onder de brandende zon hun beurt afwachten. In Roermond is men met de kadeherstel bezig en wordt het doorgaande verkeer even door een aantal winkelstraten geloodst om even later weer op de route uit te komen. Bij de stoplichten word ik staande gehouden door een gepensioneerd echtpaar waar de man mijn St. Jacobs sticker achter op de Ortlieb tas heeft herkend. Blijkt dat hij vorig jaar op de fiets was gestart
maar na 1000 km heeft moeten afhaken als gevolg van het drinken van besmet water. De arme man is nog steeds onder behandeling, maar zou de route naar Santiago willen afmaken. De ware pelgrim. Ik weet immers uit eigen ervaring maar al te goed hoe verslavend de Camino is (zelf in 2004 retourtje Santiago van ruim 5400 km gedaan, vandaar). Tegen vier uur komt de eindbestemming van vandaag in zicht. Hoeve Moorsel in Paarlo blijkt gezien het aantal rondhangende jongeren geen echte camping, dus keer ik om richting de kampeerboerderij De Holsterhof. Een goede keuze. De camping is na de drukte van afgelopen weken weer zo goed als leeg. Eenmaal de tent opgezet komt de overbuurman aangelopen met een stoel. Zeer attent .
Na een bijzonder frisse nacht (zelfs een paar keer wakker geworden van de kou) opgestaan met de zon op de tent. Bijna een strak blauwe lucht. Of ik let niet goed (lezen!) of de route is (nog) niet zo goed beschreven als de routeboekjes van de Fietskaart Informatie Stichting. Ik ga dan ook veelvuldig de mist in. Bij het riviertje de Rur gaat het al direct fout. Een uur lang volg ik op een gegeven moment braaf de fietsborden die langs een riviertje staan, maar de stand van de zon doet vermoeden dat niet de juiste route is. Dus maar terug gefietst naar
bijna het beginpunt. Een tiental kilometers voor niets gefietst. De route zou links over een brug moeten gaan, maar de brug is niet meer aanwezig. Aan de andere zijde staan eveneens fietsers vertwijfeld naar de lege plek te staren waar waarschijnlijk tot voor kort een brug had gelegen. Niet echt leuk, omdat er voor vandaag toch al een lang parcour afgelegd moet worden. Gelukkig gaat het overgrote deel van de Rur route wel goed. Veelal onverhard (goed opletten) en vals plat. Wel een prachtige omgeving. Gelukkig niet al te veel zadelpijn maar dat zal morgen ongetwijfeld anders zijn. Na lang fietsen komt dan
uiteindelijk de eindbestemming Remagen in zicht. Nog wat laatste heuveltjes en dan volgt er een lange afdaling naar het Rijndal. Even zoeken naar de camping om even voor 8 uur de camping op te fietsen. Jammergenoeg heeft de kok net die dag vrij dus het geplande uiteten zit er even niet in. Verderop staan enkele Nederlandse stelletjes die de Reitsma route doen met als eindbestemming Bregenz. Weldra komt een van de dames aangelopen met een verfrissend biertje, maar laat ik nou net die ene Nederlander zijn die geen bier drinkt! Toeval wil dat zij ook een deel van de Reitsma route fietsen maar mijn
dagafstand van 175 km is voor hen (ook) iets te veel van het goede.
Na een bijzonder rustige nacht zonder spierpijn opgestaan. Nog wel wat frisjes, maar het zonnetje doet alles weer snel vergeten. Ik had eigenlijk nog wel een uurtje willen doorpitten maar helaas. Eerst terug naar Remagen voor een bezoek aan de warme bakker. Die broodjes kosten slechts een fractie van wat zij in Nederland kosten en zijn nog een stuk lekkerder ook. Vandaar nog even een kort bezoek aan de oude spoorweg die in 1945 na hevige gevechten kort werd gebruikt voor de eerste oversteek van de Rijn. Er blijkt na m'n vorig bezoek van 30 jaar geleden wel het een en ander veranderd te zijn. Na nog geen vijf
kilometer op de route ga ik al in de fout, kies de tweede weg links en kom uiteindelijk na 10 km weer bij het beginpunt uit. Erg frustrerend en ontzettend dom. Eenmaal de fout hersteld gaat het de rest van de dag wel goed. Ik moet gewoon iets meer tijd nemen en goed lezen. De route gaat over veelal hobbelige door boomwortels omhoog gedrukte fietspaden vlak langs de Rijn. Vanavond lig ik waarschijnlijk nog te stuiteren in m'n bed. Zonder tegenslag komt Koblenz in zicht. Een mooie historische plaats met veel bezienswaardigheden. Het gigantische grote bronzen beeld met ruiter te paard kan geen mens missen. De route maakt hier even een lusje om daarna bijna onderlangs dit
bronzen beeld langs de Rijn te vervolgen. Tijd voor wat foto's. Bijna bij de trap de treden afgereden i.p.v. het schuine talud er vlak naast. Bij de Loreley zie ik nu pas goed hoe nauw de Rijn hier is. Diepliggende Rijnaken zwoegen hier stapvoets tegen de stroom op. Even voorbij dit punt besluit ik een camping op te zoeken, zodat er nog wat tijd over is om boodschappen te doen. De camping bij Oberwesel is echt basic maar zittend aan de over van de Rijn kijkend naar de passerende boten maakt dat weinig uit. Aan de overkant denderen de toeterende treinen met enige regelmaat voorbij. Zo laat zittend voor je tent in het avondzonnetje is best aangenaam. Kunnen tevens de spieren wat tot rust komen. Omdat Bingen vandaag niet is gehaald ('t was nog 24 km), moet ik de planning
enigszins bijstellen. Op zich geen ramp. Zeker na de winst van gisteren.
Caravanpark andere oever (meest noordelijk gelegen van de drie)
Afstand
:
88 km
Dat van die toeterende treinen was mogelijk al een indicatie dat de nachtrust wel eens zou kunnen gaan tegenvallen. En er gaan heel wat goederentreinen heen en weer zo blijkt. En nog steeds geen idee waarom ze toeteren, want een tunnel of iets dergelijks is niet te zien (ik had achteraf gezien beter in St. Goar kunnen overnachten in het rustige zijdal). Het zonnetje van vanochtend doet dit alles weer snel vergeten. Gelukkig staan er voor vandaag niet al te veel kilometers op het programma. Tot aan Ingelheim langs de Rijn om daarna over land door te steken naar Nierstein. Langs kruipdoor-sluipdoor paden en dan weer even langs de drukke autoweg (gelukkig wel op een eigen fietspad). Eenmaal van de Rijn af gaat het weldra over een voormalig treintraject langzaam
omhoog. Daarna gaat de route over agrarische wegen van betonplaten en matig asfalt door weiland en langs wijnvelden. De zon brandt lekker op je in. Bij Selzen ga ik vandaag voor het eerst in de fout. Het routeboek maakt melding van de Dorfgrabenstrasse maar aan het eind van de weg is deze niet te vinden. Ik probeer het buiten het dorp, vind wel een begraafplaats maar niet de bewuste straat. Na lang heen en weer rijden vind ik uiteindelijk een plattegrond, en dan blijkt dat ik de weg had moeten oversteken en dan een stukje links om daarna rechts om de betreffende straat te vinden. Logisch is anders (schrale troost: achteraf vernomen dat meerdere fietsers hier in de fout zijn gegaan). Onderweg nog een tijd staan praten met een nieuwsgierige boer. Het gesprek ging over fietsen, en letterlijk over
koetjes, kalfjes, varkens en het feit dat de meeste boeren in de omgeving kiezen voor druiventeelt i.p.v. varkensboer, omdat het simpelweg meer oplevert. En ik maar denken dat de druiventeelt in Europa zo slecht ging i.v.m. de buitenlandse import. Bij Oppenheim blijkt dat de betreffende camping geen mogelijk biedt aan individuele kampeerders. Het ernaast gelegen
strand lijkt mij geen goede optie voor de nacht. Dus dan maar terug naar Nierstein. Hier kom ik nog een aantal fietsers tegen waaronder het stel van Remagen. We besluiten met z'n vijven de overtocht te maken en bij een van de stacaravan parken ons geluk te beproeven. De eerste twee geven nul op rekest, maar de laatste in rij geeft wel gehoor aan onze oproep. Het ene stel verkiest toch een nacht in een hotel ondanks de aanwezigheid van tent en slaapzak. Het andere echtpaar van Remagen is wel zo sportief om de tent op te zetten. Het barst er alleen van de muggen die letterlijk door de kleding heen steken.
Voor het eerst de wekker maar eens wat vroeger gezet, want het starten met de huidige temperatuur bevalt me niet zo goed. Vandaag dus opgestaan om 07:00 uur (iets wat ik in feite altijd doe bij een fietsvakantie). Goed geslapen op een paar laag overkomende vliegtuigen na (deed me weer even denken aan de camping vlakbij Zaveltum in 2004). De Nederlandse buren zijn even later ook op en maken zich klaar voor de dag. Ik wil niet in hun spoor fietsen, dus start ik al om half negen. De route gaat voorspoedig. De benen doen hun werk en zowaar blijf ik op de route. De omgeving is niet uitzonderlijk speciaal: hooivelden en hier en daar velden met asperges. Tot aan Heidelberg gaat het slechts één mis, maar dat wordt bij het verlaten van Heidelberg flink ingehaald.
Bij de Zoo liggen de bruine beren futloos in de zon te bakken. Een is zo slim om zich uiteindelijk in een waterpoel volledig onder te dompelen ter verkoeling. Met hun dikke vacht moet de warmte absoluut moordend zijn. Door wegwerkzaamheden word ik verlaten van Heidelberg gedwongen onderlangs een aantal viaducten (waar tientallen daklozen tussen de verzamelde rotzooi hun roes liggen uit te slapen) te fietsen, waardoor ik in feite parallel aan de route uit kom. En wat ik ook probeer, het lukt mij niet om een weg rechts te vinden die uitkomt op de route volgens Reitsma. Of de weg loopt dood of ik kom even later weer op de hoofdweg uit. Uiteindelijk lukt het mij om een fietspad te vinden wat wel onder de spoorbaan doorgaat waardoor ik weer bij St. Leon in de buurt van de juiste route uitkomt. Een hele opluchting.
Aan het eind van de dag fietsend door het donkere en verlaten bos gaat het bij laatste stuk vlak voor de snelweg weer fout. Het routeboek maakt melding van de 1e links (Holzmüller Allee), maar dit pad komt niet bij het beloofde viaduct over de snelweg uit. Fietsend over het zandpad parallel aan de snelweg kom ik een aantal kilometers zuidelijker wel het beloofde viaduct tegen. Even voor zes uur collega's gebeld voor een korte status update. Daarna volgen nog een paar lange rechte stukken door het bos voordat ik voor vandaag de lang verwachte camping in zicht krijg. Om 18:30 staat de tent en kan er eindelijk gedouched worden. Daarna verslag bijwerken, eten koken en het thuisfront gebeld. Op de camping heerst een ware voetbal gekte (het schijnt dat Duitsland de eerste wedstrijd speelt). Ieder doelpunt
door de Duitse ploeg gaat gepaard met veel getoeter en het afschieten van lawinepijlen. Ik kan alleen maar hopen dat de wedstrijd (en het getoeter) tegen middennacht is afgelopen.
Wonder boven wonder een goede nachtrust. Na 23:30 uur werd het stiller op de camping en daarna niets meer gehoord. Wederom opgestaan met het zonnetje. Voorspelling voor vandaag is in iedergeval nog warmer dan de afgelopen dagen. Dat belooft wat. De route gaat letterlijk en figuurlijk als een zonnetje. Zelfs Pforzheim wordt, na flink wat stijgwerk vooraf, zonder problemen gepasseerd. Voor deze ene keer geen puzzeltocht. Door het vele stijgen en de hoge temperatuur vergaat me het fietsen niet zo soepeltjes af als voorgaande dagen. Af en toe lijkt het wel of de spieren niet meer willen, maar naar mate de dag vordert, en blijkt dat er om vier uur nog 30 km op het programma staat voor vandaag, blijkt er toch nog wat reserve in de spieren te zitten. Wel moet ik frequent een frisdrank stop
inlassen om het vocht verlies aan te vullen. Gelukkig lukt het meestal om een benzinepomp te lokaliseren (altijd gekoelde frisdrank op voorraad) in zelfs het kleinste dorp. Als laatste stuk van de dag volgt een lange route door het Naturpark Schönbuch. Opvallend is wel dat ik wederom aan het eind van de dag dit soort donkere en veelal verlaten bospercelen in fiets. In dit uitgebreide bos kom ik wonderwel toch af en toe een verdwaalde ATB'er of hardloopster tegen. Na een kleine stijging volgt een zeer lange afdaling over onverharde grevelpaden. Met een pittig gangetje gaat het over gortdroge paden richting Tübingen. Zo af en toe volgt een stuk door een open plek in het bos, zodat ik ervaar dat het toch nog dag is. De kilometers vliegen onder de banden door. Goed opletten dat ik niet in een gat rij, en ondertussen ook nog oog hebben voor het
boeiende landschap. Tegen 7 uur komt de eindbestemming voor vandaag in zicht. Ook hier het routeboekje, of ik, weer even in de fout maar bij toeval kom ik paar straten later toch weer op de route. Het lijkt mij stug dat ik het begin door te krijgen. Enfin, een beetje links en rechts en zo waar wordt de camping gevonden. Tent opzetten en snel douchen. Een stukje verderop staat nog een fietser, met een Batavus moet dit een Nederlander zijn. De beste man volgt eveneens de Reitsma route met als eindbestemming Rome. Blijkt soort gelijke ervaring te hebben op de punten dat ik de route even kwijt was. Had gisteren ook te vergeefs naar een viaduct lopen zoeken in het bos. Hoe zo "eerste pad links"? Foutje, bedankt. Op het gebral van een enkele dronkenlap na blijft het verders redelijk rustig op de camping.
Weersvoorspelling voor vandaag is nog warmer dan gisteren. Dat gaat de goede kant op. Uitgerust wakker geworden net voordat de wekker afging. De zon schijnt nog net niet op de tent, dus deze blijft aan de binnenzijde kleddernat van de condens. Bij het verlaten van de stad ruik ik de lucht van vers gebakken brood, en dat op zondag. Blijkt dat ik zo juist een bakker annex koffiehuis (nee, geen koffieshop) passeer. Men verkoopt er alle mogelijk denkbare soorten broodjes, en deze kans laat ik natuurlijk niet voorbij gaan. Ook een paar van die grote zoute pretzels gekocht. Altijd goed voor het aanvullen van het zoutverlies. Lekker spul. Route gaat vandaag wel
erg snel fout. Het 2e brugje had volgens mij het 4e brugje moeten zijn. Op goed geluk toch even later weer op de route. Het zou vandaag maar bij 4 à 5 keer blijven. In Mössingen kan ik op geen enkele manier richting Friedhof vinden. Dan maar weer op goed geluk. En dan volgt de grootste stijging van de route, die bij Talheim. Gelukkig verloopt het grootste deel van de stijging in de schaduw van bomen. Ik moet er niet aan denken als dit in de volle zon had moeten gebeuren. Op zich is de stijging prima te doen. Ik heb in de Ardennen wel beroerdere routes gefietst. Trappend langs delen van de Höhenzollerische Landesbahn kom ik jammergenoeg niet het betreffende treintje tegen. Even voor Sigmaringen mis ik weer de aansluiting, dus volg ik maar de hoofdweg. Bijkomstigheid is dat ik hierdoor wel de beroerde stijging mis die het fietspad aflegt (van 9 - 14%).
Ook in Mengen gaat het weer eens fout. Wat is dat nou voor aanwijzing "laatste van 2 wegen" om dan geen straatnaam te vermelden? Duidelijk voor verbetering vatbaar. Een enkele keer maakt de route een lus door een dorp omhoog om een paar kilometer verderop weer op de zelfde doorgaande weg te eindigen. Erg frustrerend. De omgeving is erg landelijk, met de vele koolzaadvelden nog volop in bloei.
De wind lijkt steeds meer aan te wakkeren. Bij Pfullendörf maak ik zelf een leesfout en sla per ongeluk de weg in naar een stad waar ik helemaal niet wil zijn. Een onnodige stijging en afdaling met weer een stijging tot gevolg. Niet zo slim. Met enig zoekwerk, en de hulp van de stand van de zon, vind ik de route naar de Illmensee. Afstand blijkt mee te vallen, maar de weg er naar toe is verre van vlak. Om even over zeven kom ik aan bij de camping. De grillsteak in het nabij gelegen restaurant gaat er in iedergeval in als boter en met de overige bijlage weet ik, na de inspanningen van de afgelopen dagen, ook wel raad. Morgen staat de etappe Bodensee op het programma. Het wordt Bregenz of Passau, ik weet het nog niet.
De zon laat al weer vroeg van zich spreken. Het is amper 8 uur of je begint te warmte al te voelen. Alles gaat wat traag vandaag. Om 08:45 uur gaat het eerst richting warme bakker. Ik had het idee om voor vandaag niet de extra vermoeiende route met mooi uitzicht te kiezen, maar ondanks dat ik de borden Deggenhausertal volg blijkt dat de eerste plaats die ik tegen kom op de "zware" route blijkt te liggen. Omdat ik er weinig voor voel om om te draaien, vervolg ik de weg met een lichte stijging omhoog. Wonderwel kom ik enige tijd later zonder al te veel inspanning boven bij de uitkijkpost en kan ik inderdaad een glimp van de Bodensee aanschouwen. Prachtig vergezicht en zeker de moeite waard. Daarna volgt een lange en bijzonder snelle afdaling naar Urnau. De route langs de Bodensee gaat de eerste 15 kilometer over kruip door sluip door weggetjes en binnenwegen. En vlak is het in geen geval. De brandende zon maakt dit laatste van deel 1, ondanks de beperkte afstand, toch nog vermoeiend. Het uitzicht langs de Bodensee maakt gelukkig veel goed. Na de laatste kilometers voor het gevoel op m'n tandvlees gefietst te hebben kom ik om drie uur aan op de camping aan de rand van de stad. Tentje opzetten, douchen en snel even wat spullen wassen, om daarna
boodschappen te doen voor de komende dagen. Voorgenomen om vanavond niet al te laat naar bed te gaan, want ook al was de afstand van vandaag niet veel bijzonders er ligt voor overmorgen een aardige stijging in het verschiet (Silvretta).
Vandaag weer met de zon opgestaan. Redelijk vlot gepakt waardoor ik om 08:15 al vertrek. De Reitsma route maar even gelaten voor wat die is, met als gevolg dat ik vanaf Höchst tot aan Mäden aan de Zwitserse zijde blijkt te fietsen. Ik was al enigszins verbaasd over het zien van de diverse betonnen machinegeweertorens in de uiterwaarden van de rivier. Vanaf Feldkrich tot aan Neuzing weer even zoeken naar de route en kom bij toeval op een beter alternatief aan de linkerzijde van de snelweg. Lekker ontspannen fietsen over een fietspad door de weilanden en een stuk bos. Aan het einde van het fietspad maar onder de spoorbaan doorgegaan om even later voorbij het dorp weer de route op te pikken daar waar de route door het smalle fietstunneltje gaat. Het vlakke fietspad schiet lekker op en door de snelheid valt de hoge temperatuur iets minder op.
Vanaf Bludenz gaat de route richting Silvretta en die blijkt volgens het bord langs de weg open te zijn. Gelukkig maar. Vanaf Bludenz gaat de route al merkbaar omhoog en naar mate het einde van het dal nadert af en toe ook wat steilere stukken als je als fietser gedwongen wordt om buitenom een tunneltje te gaan. Ik kom een paar campings tegen, maar de een staat tussen wat bomen met verlaten stacaravans en de andere van 30 jaar geleden wordt blijkbaar nu als stalling voor caravans gebruikt. Omdat ik het idee heb dat ik mogelijk een camping aanduiding misloop, sla ik de eerste beste zijweg in om de hoofdweg te vervolgen. Even later kom ik vlak voor Gaschurn een bord tegen met als opschrift "de laatste camping". Duidelijke taal. Om half vijf sla ik m'n tentje op.
Een Duits echtpaar met een camper spreekt hun verbazing uit om mij hier al aan te treffen, omdat zij mij onderweg hadden zien fietsen. Camping is volledig geautomatiseerd. Het verstrekte pasje op naam opent de deur naar de bijzonder propere en keurig verzorgde wasgelegenheid en bedient zelfs de douches. Kosten worden 's morgens bij vertrek afgerekend. Na het douchen naar het centrum gelopen in de hoop hier een supermarkt aan te treffen en even te pinnen bij een bank. Beiden gelukt. 't Was echter wel even een stukje lopen onder de brandende zon. Het Duitse echtpaar op de camping blijkt in de grensstreek achter Arnhem te wonen en spreekt zowaar verstaanbaar Nederlands. Na een laatste potje thee nog even gebeld met het thuisfront om daarna om even over negenen al horizontaal te gaan. De wind is een stuk gaan liggen en de camping is zo goed als uitgestorven. Het belooft een rustige nacht te worden.
Goed uitgerust opgestaan. Telefoon kunnen bijladen door illegaal wat stroom af te tappen bij een naburige caravan met handige buitensteker. Vroeg uit de veren met als resultaat dat ik weer om 08:15 op de fiets zit. Op het moment dat ik de tent inpak komt de zon al over de bergkam te voorschijn en daarmee is de hoop om een deel van de stijging in de schaduw te doen vervlogen.
De rekening valt trouwens mee ondanks de vele elektronische snufjes en de properheid van het waslokaal. Ik had gehoopt om aan het eind van het dal nog in de schaduw aan te treffen maar helaas. Amper wakker moeten de beenspieren al direct presteren. De route over het fietspad richting Partenen gaat al direct omhoog over een stevig valsplat.
En dat valt goed tegen. Aan het begin van de Silvretta Hochalpenstraße moet ik bijna direct al naar het kleinste verzet en voor het gevoel is dit nog niet klein genoeg. Dat belooft wat, maar ik zal het er toch mee moeten doen. Bocht na bocht wordt moeizaam genomen. Het ritme ontbreekt me voorlopig nog wat het nog eens extra zwaar maakt. Veel drinken, maar helaas kunnen de bidons onderweg niet
worden bijgevuld (op deze hoogte is het niet verstandig om water uit een beek te drinken met de kans op besmet water door ontlasting van o.a. koeien en andere dieren). Gevolg is natuurlijk wel dat je eigenlijk niet zo veel drinkt als je wel zou moeten. Na lang zwoegen (de zon is ondertussen al aardig aan het branden), en een aantal korte stops om de beenspieren even te ontzuren, kom ik dan toch uiteindelijk na een 30-tal
bochten en ruim 1000 m stijgen om 12:30 uur bij het bovenste stuwmeer aan. Even voor het hoogste punt word ik al toeterend ingehaald door het Duitse echtpaar van de camping. Al met al een zeer vermoeiende morgen, en niet geheel de pas zoals mij die van 30 jaar geleden nog in het geheugen stond. Het panorama met uitzicht op besneeuwde toppen als de Piz Buin en Silvrettahorn (toppen die ik 30 jaar geleden tijdens een
klimcursus heb mogen beklimmen) maakt veel goed. Prachtig gewoon. Bij de afdaling naar Galtür is al na een paar kilometers zichtbaar wat voor vernietigende werking de overstroming van vorig jaar heeft gehad. Hier en daar stukken noodweg en langs de gehele rivier tot aan Landeck toe is men druk bezig de oevers weer te herstellen. Wat een werk. In een aantal tunnels is men met een gridstraler de wanden
aan het prepareren voor een nieuwe toplaag. Lachen, want als fietser heb je niet echt veel bescherming voor dit stof happen. Enige remedie is om er met een gangetje van 35 km/u zo snel mogelijk door heen te trappen (en passerende vrachtwagen houden zo goed als geen rekening met fietsers dus een dubbele reden om de tunnels snel te passeren). Bij Landeck is het een drukte van belang i.v.m. het afsluiten van de Fernpas,
en is het zelfs file rijden voor de fietser. M.b.v. Reitsma vind ik snel de afslag naar het Inn-tal. Omdat het ondertussen erg warm is geworden, kies ik in eerste instantie even voor de wat vlakkere route over de weg. Vlak voor Ried opent het nauwe dal zich. Tegen zes uur besluit ik de camping op te zoeken. Toevallig een bezoek van een of andere campingclub met als gevolg dat deze vol met Nederlandse sleurhutten staat
waarvan de gemiddelde bewonersleeftijd de 65+ lijkt te naderen. Gelukkig valt er nog een tentje tussen wat caravans in te frommelen. Ondanks dat ik vanochtend van de aardige camping eigenaresse in Gaschurn kreeg te horen dat er onweer opkomst was, is het nog steeds een blauwe lucht met een paar kleine wolkjes. Morgen de grens over naar Italië. Het begint al aardig op te schieten.
Wederom op met het zonnetje. Het belooft weer een warme dag te worden en dat terwijl er weer flink moet worden geklommen. In menig dorpje is het een drukte van belang met een of andere processie. Fanfare, schutterij, Mariabeelden en aanverwante heiligen passeert de revue waarvoor zelfs het centrum wordt afgezet. Ik probeer bij de Reschenpas nog even een stukje van de hoofdweg maar wordt bijna letterlijk bedolven door honderden motorrijders. Levensgevaarlijk, dus snel rechtsomkeer richting Reitsma route. Even via Zwitserland dan maar met een paar korte stijgingen van hooguit 6%. De pas zelf ligt volop te blaken in de zon. Dertien bochten met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. Wel is te merken dat de benen gisteren al de nodige energie hebben geleverd. Het gaat, maar niet van harte. Vanaf de pasovergang volgt een snelle afdaling naar Nauders. Nog even een stukje weg geprobeerd maar toch kies ik
snel voor het hoger gelegen fietspad. Bij een pompstation vlak voor de grens even op adem gekomen met wat frisdrank om daarna met hernieuwde energie Italië in te fietsen. Links langs het stuwmeer met de bekende verdronken toren om daarna aan de rechterzijde val het dal de weg te vervolgen via een fietspad met afdalingen tot 20%. En dan te bedenken dat ik deze route binnenkort ook weer terug omhoog moet fietsen. Pittig. Tot aan Glurns is het flink knijpen in de remmen. Opvallend zijn de vele fruitbomen. Jammer genoeg nog te vroeg in het seizoen, dus onderweg even een appeltje plukken is er niet bij. In de loop van de dag drijven langzaam wat donkere wolken over de bergen. In Latsch zoek ik om even over vijf de camping op. De knappe meid bij de receptie spreekt Duits met een Zwitsers accent (in dit gebied is Duits nog steeds de voertaal). Mooi stekkie achter het hotel met uitzicht over het zwembad, en de rest van het dal.
Tegen tien uur 's avonds breekt de hel los. Een ware wolkbreuk. Grote regendruppels roffelen op het tentdoek en lichtflitsen volgen elkaar in een snel tempo op. Na 45 minuten is het ergste voorbij. Benieuwd wat het morgen voor weer is.
Laaghangende mistflarden blokkeren het zicht op de Reschenpas. Dat was gisteren gelukkig wel anders. De luchtvochtigheid voelt hoog aan maar koud is het beslist niet. Doordat de camping qua afstand een beetje ongelukkig ligt wordt het vandaag of kort of heel lang fietsen. Dat heel lang spreekt me niet zo aan, omdat ik dan aan het eind van de dag bij Trento het dal uit moet klimmen. En daar voel ik weinig voor bij een temperatuur van 30+. De route gaat het eerste deel weer via sluipdoor kruipdoor weggetjes door de boomgaarden. Hoofdzakelijk dalen met slechts sporadisch een kleine stijging. Van Merano tot Bolzano gaat het over een fraai fietspad naast de spoorlijn. En dat schiet lekker op. Even voorbij Merano nog een tijd bij een supermarkt staan kletsen met wat gepensioneerde Nederlander die vlakbij op een camping staan. Altijd weer verbaasde gezichten als men merkt dat je vanuit Nederland bent komen fietsen. Vanaf Bolzano weer een goed fietspad over de rivierdijk. Wel begint er steeds meer tegenwind te komen. Wat vroeg in de middag komt de eindbestemming voor vandaag in zicht.
In Auer maar eerst richting centrum op zoek naar een bordje camping. Aan de zuidkant zo waar een aanduiding voor 2 stuks. Die bij de waterval ken ik nog van een paar jaar geleden, dus dan maar op zoek naar de andere. Kamperen in een wijngaard spreekt mij wel aan en zorgt misschien voor de noodzakelijke schaduw. Met enig zoekwerk wordt er toch nog een plaatsje voor de tent gevonden onder de druiven. Daarna is de camping volledig vol geboekt. Het schijnt dat Zuid Duitsland vakantie heeft en dat zorgt nog al voor wat drukte. De tent staat amper of er wordt mij door een Duitser een stoel en een fles gekoelde frisdrank aangeboden. En of ik eerst wat kom drinken in hun voortent. Had namelijk zelf in 1956 veel fietstochten gemaakt en wist als geen ander wat een fietser op zo'n moment nodig heeft. Goed geraden. Voortreffelijk rustig op de camping met op het terras nog wat late pimpelaars maar daar blijft het dan ook bij. Top locatie.
Het is iets meer bewolkt dan gisteren maar aan de temperatuur is dit niet te merken. Tijdens het inpakken lopen de zweetdruppels al van het gezicht. Dat belooft veel goeds voor vandaag. Klokslag 08:30 zit ik weer op de fiets na eerst afscheid genomen te hebben van het Duitse echtpaar. Aller hartelijkste mensen. De rit gaat voorspoedig en met gemak zit ik op een tempo van 24 km/u. Bij Lavis maakt het fietspad als gevolg van werkzaamheden een rare omslachtige lus door een deels verlaten en opgebroken industriegebied. Tegen het middaguur komt Mattarello in zicht en kan ik hier nog net voor sluitingstijd wat broodjes en frisdrank kopen. Daarna gaat de weg omhoog, en dan bedoel ik ook echt "omhoog". Dat wordt afstappen. Ik probeer het nog een stukje lopend maar met deze hoge temperatuur is zelfs dat geen pretje. Een bord langs de weg geeft al 17% aan en om de bocht zie ik de auto's nog verder stijgen.
Dit wordt geen pretje en ik voel er eigenlijk weinig voor om 6 km te gaan lopen. Dit is immers een fietsvakantie. Kortom, ik werp nogmaals wat blikken op het routeboek en besluit ter plekke om de plannen om te gooien en dan maar onderlangs naar Venetië door te fietsen. Maar zien of ik de extra kilometers in het schema kan proppen. Jammergenoeg is dan de eerst volgende camping die bij Bardolino aan het Gardameer en dat is nog een behoorlijk stuk fietsen. Langs Rovereto (het WO1 museum heb ik een aantal jaren geleden al eens bezocht. Zeer indrukwekkend) gaat de route nog steeds langs of over de rivierdijk. Ergens neem ik bij het eindigen van de route bij een brug en het ontbreken van een bewegwijzering de afslag naar links i.p.v. rechts en kom zou ongepland op een stuk weg om na 5 kilometer uit te komen bij een bord "geen doorgang". Stug doorfietsen (je bent Nederlander of niet). Even later word ik gestopt door een dame in uniform. Men is
hoog in de bergwand bezig met boren en de kans bestaat dat er stukken rotswand naar beneden komen. Alternatief is terug fietsen en daar voel ik weinig voor. In het Engels geef ik aan het er op te wagen en zij geeft te kennen een oogje dicht te knijpen. Alleraardigst. Aan de andere kant worden motorrijders de toegang ontzegd en moeten omdraaien. Zij kijken wat verbaast naar de hen tegemoet komende fietser. Voorbij Dolce gaat de weg rechts omhoog richting Gardameer. Zo aan het eind van de dag nog wat stijgwerk valt niet mee, maar uiteindelijk komt de eindbestemming in zicht. Na een laatste bocht met uitzicht op het meer volgt de afdaling naar Bardolino. Bij de camping word ik begroet door een Nederlandse werkstudent. Mijn Nederlandse buur ontmoet in Tübingen is ook van de partij. We zijn elkaar onderweg al een paar keer tegen gekomen, maar omdat hij morgen naar Verona fietst en ik het plan heb om naar Ferrara door te steken is dit waarschijnlijk onze
laatste ontmoeting. Samen fietsen we de camping over op zoek naar een vrije plek. Zoals verwacht zijn de Nederlanders weer ruimschoots vertegenwoordigd. Het lijkt wel of men massaal het land is ontvlucht. Kan ik me wat bij voorstellen. 's Avonds lekker op me gemak langs de boulevard geslenterd.
Een rumoerige nacht, maar dat krijg je als aan de andere zijde van de heg een glasbak en afvalcontainer staan. Mensen houden er immers geen rekening mee dat er 's nachts mogelijk iemand ligt te slapen. Blij dat ik deze overvolle camping achter me kan laten. Voordat ik het Gardameer definitief de rug toedraai eerst nog even een bezoek aan de warme bakker. Daarna is het stijgen geblazen tot aan Verona om daarna de heuvels voorlopig vaarwel te zeggen. Tegen het middag uur heb ik pas 40 km gedaan en om Verona uit te komen verspeel ik veel tijd met zoeken. Het is de hele dag drukkend warm en ik moet dan ook permanent op zoek naar drinkwater. En de kilometers volgen elkaar slechts tergend langzaam op waardoor ik begin te twijfelen aan de haalbaarheid van de eindbestemming Ferrara. De route gaat langs dijken en kanalen, over brugjes en langs nog meer kanalen door een erg Nederlands aandoend landschap.
Dat van die hoge luchtvochtigheid begin ik nu wel te begrijpen met al dat water. Opvallend zijn de vele leegstaande villa's die langzaam tot ruïne vervallen. Eeuwig zonde, maar het zal wel met het kostenplaatje te maken hebben. Merkwaardig genoeg zie je ook hier en daar volledig nieuwe villa's staan in alle soorten en maten. Montagnana is een prachtig ommuurde stad waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Zeer indrukwekkend en zeker enige foto's waard. Van hier is het nog een lange weg te gaan. Ik heb geen idee hoeveel liter water er al doorheen is gegaan, maar ik heb het gevoel dat ik onderhand een waterhoofd begin te krijgen. Weinig of geen wind, dus daar komt weinig verkoeling van. Enfin, al zwoegend, en met een flinke omweg door Ferrara, kom ik uiteindelijk om klokslag negen uur bij de camping aan. Nog net licht genoeg om de tent op te zetten, te douchen en eten te koken. De plastic stoel van het
gesloten terras is een welkome aanvulling voor de noodzakelijke rust van de vermoeide benen.
Geen kans gehad om gisterenavond nog even naar de route van vandaag te kijken, maar ik zie zojuist dat het toch nog een stukje is tot aan Venetië. Benieuwd hoe de benen, voeten en polsen het vandaag doen, want vooral die laatste twee begonnen gisteren aardig op te spelen. Ook vandaag is het weer drukkend warm (altijd beter als regen natuurlijk). Bij het omkleden lopen de zweetdruppels al langs m'n rug. Dat wordt weer genieten. Route gaat bijna de gehele weg door een Nederlands polderlandschap met rietkragen. Voor een groot deel langs de langzaam stromende Po rivier die te ondiep is voor scheepvaartverkeer. Achteraf zie ik pas goed wat voor omweg deze route maakt om bij Venetië uit te komen.
Enfin, de route gaat verder noordwaarts over asfaltwegen die frequent door haakse stroken nieuw asfalt worden doorsneden die aandoen als mini verkeersdrempels. Niet iets wat een fietser prettig vindt. Of soms is de rechterzijde van de weg een en al gaten met diepe scheuren. Flink oppassen geblazen. Uiteindelijk komt om even voor zessen de eindbestemming in zicht. Omdat het laatste stuk over de dijk naar Venetië niet te fietsen is, wordt de tent opgezet op een camping bij het plaatsje Oriago vlak voor Mestre. De camping is slechts voor 30% gevuld zo vroeg in het seizoen (ook hier weer veel Nederlanders en wat Engelsen), dus mag ik de tent opzetten waar ik maar wil. Na 1870 km trappen is dan uiteindelijk
het eerste doel van deze vakantie bereikt. Een zeer voldaan gevoel.
Ondanks dat ik voor vandaag de wekker een uur later had ingesteld word ik toch weer uit gewoonte om 07:00 wakker. Met het idee om nog even een half uurtje te blijven liggen, sta ik toch op omdat de temperatuur al weer snel oploopt. Bij de receptie een buskaartje gekocht en om 10:00 naar Venetië. De bus stopt tegenover de camping dus dat is makkelijk. Na 30 minuten komt de bus aan bij de Piazzale Roma waarna het slechts een korte wandeling langs de kade is om bij een van de vele kanalen uit te komen. Al snel komen de beelden van ruim 40 jaar geleden weer terug. Wel zijn er natuurlijk nu meer toeristen. Op gevoel, en af en toe geholpen door subtiele richtingbordjes, kom ik via vele steegjes en verscheidene brugjes bij de bekendste van allemaal: de Rialtobrug over de Canal Grande. In werkelijkheid
veel kleiner dan dat ik me herinner, maar het blijft een fascinerend mooie omgeving. Ook het San Marcoplein met het imposante Palazzo Ducale (Dogenpaleis) en de 96m hoge Campanile di San Marco vind ik zonder enig probleem. Het is hier redelijk druk met toeristen, maar lopend richting kade wordt het beduidend rustiger. En zo slenter ik maar even verder, langs riante afgemeerde jachten van vele tientallen meters lang, waar de geblondeerde jetset zich op haar wenken laten bedienen. Behoorlijk decadent. Dit soort schepen zal toch gauw een paar miljoen kosten. In het even verderop gelegen Garibaldi park met z'n vele bankjes kan ik in de schaduw m'n lunch nuttigen en even bijkomen van de opgedane indrukken. Aan het begin van de middag op m'n gemak, genietend van de vele doorkijkjes die ieder op zich een schilderij zouden kunnen vullen, via een hele grote omweg (m'n richting
gevoel laat me een beetje in de steek) terug gelopen naar de bushalte waar ik pas tegen het eind van de middag aan kom. 't Valt niet mee om zonder kaart je weg weer terug te vinden. Bijkomstigheid is wel dat ik zo op plekjes kom die ik anders nooit had gevonden. De brandende zon maakt het er natuurlijk niet makkelijker op, want oh wat kost dat een energie al die brugjes op en af. En dan te bedenken dat de meeste goederen voor de kleine restaurants aangevoerd moet worden m.b.v. kruiers die hun volgeladen steekwagens handmatig en alleen door de smalle gangentjes loodsen en over de vele tientallen bruggen zeulen onder die zelfde brandende zon. Niet echt een vakantiebaantje om jaloers op te zijn. Bij de bushalte word ik gewenkt door een attente buschauffeur die wijst op m'n informatiepapiertje
van de camping. Het blijkt dat zijn bus bij Camping Serenissima stopt. Klasse service. Vanavond maar eens informeren waar ik een internet café kan vinden, zodat ik familie, vrienden en kennissen een emailtje kan sturen. Het is zo goed als windstil op de camping, drukkend warm en de muggen genieten massaal van hun avondmaal.
Volgens de baliemedewerkster van de camping zijn er meerdere internet mogelijkheden, o.a. ook vlakbij de camping binnen loop afstand. Om 09:15 weer eerst met de bus naar de stad. Bij het San Marcoplein is volgens de lokale VVV een internet mogelijkheid in de boekwinkel om de hoek. Snel gevonden, maar wat niemand mij verteld heeft is dat je je paspoort nodig hebt voor legitimatie (heeft schijnbaar te maken met de terroristische toestanden in de wereld) en deze ligt natuurlijk bij de campingreceptie in bewaring. Flink balen natuurlijk om het maar zachtjes uit te drukken. Gewapend met nieuwe gids en plattegrond ga ik op pad om de rest van de bezienswaardigheden te bezoeken. Deze keer geen zoekplaatje, maar kom ik precies uit bij de imponerende koepelkerk Santa Maria della Saluta, één van de weinige kerken waar eens geen entree wordt geheven met als gevolg dat er
geen wachtrij is en het aantal bezoekers op één hand is te tellen. Wat een openbaring. Na de lunch nog een paar uur de sfeer van Venetië opgesnoven om daarna bijtijds terug te keren naar de camping op zoek naar dat ene internet-café. Deze keer gewapend met paspoort naar het aangegeven adres vlakbij de camping. Zowaar beschikt men over internet toegang en verblijf ik de komende twee uur achter toetsenbord en beeldscherm om familie en vrienden op de hoogte te brengen van de laatste stand van zaken. Wat rest is het schrijven van ruim 30 kaarten aan familie, vrienden en alle sponsors aan het goede doel (LRF). Deze laatste categorie had ik immers belooft een kaartje uit Venetië te sturen als blijk van waardering voor hun bijdrage aan het Leukaemia Research Fund. Morgen staat het tweede deel van de vakantie voor de boeg met als eindbestemming Genève. Best weer zin in een
stukje fietsen.
Het is amper 8 uur en de zweetdruppels gutsen al van mijn lijf tijdens het inpakken. Het gaat weer een warme dag worden. Even afscheid van de Nederlandse buren en we gaan er weer tegenaan. De route terug lijkt beter beschreven te zijn dan de heenreis. Slechts één foutje kunnen ontdekken. De kilometers rollen onder de wielen door en terwijl ik menig luxe villa passeer begint het landschap langzaam te veranderen en
minder Hollands aan te doen. Tegen een uur of één maar een pauze ingelast voor een paar broodjes. In de plaatselijke supermarkt moet een oude vrouw absoluut weten waar ik vandaan komt. Zoals vaak levert het antwoord een open mond en bewondering op met de aanvulling dat Hollander prettig gestoord zijn. Blijft altijd leuk dit soort ontmoetingen. In de middag komt het prachtige Cittadella in zicht. Zeer imposant die oude vestingmuur
met een lengte van niet minder dan 1461 meter, een hoogte van 12 meter en 32 torens. Het historische centrum is toegankelijk via vier stadspoorten en heeft als middelpunt het Piazza Pierobon. Hier staat ook de belangrijkste kerk van Cittadella, de Prosdocimo e Donato uit de 16de eeuw. Het levert in iedergeval weer mooi plaatsjes op.
In de loop van de middag begint de horizon langzaam plaats te maken voor berglandschap hoewel het meeste nog voorlopig schuil gaat achter nevel. Bassano en Monte Grappa brengen weer prettige herinneringen naar boven van een bezoek van een paar jaar geleden. Het beeld van Bassano bij de brug over de Brenta is werkelijk schilderachtig maar ik moet het helaas met een fotocamera doen. De Monte Grappa opfietsen lijkt me een leuke uitdaging maar dat zal voorlopig
moeten wachten tot een andere keer. Nu fiets ik er met gemengde gevoelens onderlangs. Na een tiental kilometers over een smalle weg gaat de route verder over een apart fietspad. De eerder geconstateerde nevel blijkt in feite een regenbui te zijn. Na weken van zon moet ik zo waar even schuilen om de ergste regen aan mij voorbij te laten gaan. En dat gebeurd precies op het moment dat het Valsugana dal op z'n smalst is en het fietspad een slinger onderlangs de weg maakt.
Even later kom ik bij een wirwar van wegen terecht en het is even opletten om de juiste afslag naar Arsiè te vinden. Ik gok goed en de benen malen even later geduldig de vele meters omhoog. De weg loopt onderlangs en deels door een aantal stenen bouwsels van de oude 'Talsprerre Primola' (op z'n Italiaans bekend als 'Tagliata della Scala') gebouwd tussen 1892-1895. Deze vesting, verspreidt over een aantal terrassen langs de weg en in de bergwand, is zelf nog actief gebruikt tijdens de Eerste Wereldoorlog 1915-1918
maar heeft als zo vele forten in dit gebied te leiden gehad onder de schrootwinning tussen WO1 en WO2. Als automobilist rijd je onder de berg door maar als fietser mag je 250m stijgen om later na 10 km weer af te dalen. Eenmaal vlakbij het stuwmeer aangekomen kies ik impulsief voor de meest rechtse camping 'Al Lago'. Inschrijven om daarna snel de tent op te zetten, want het begint er op te lijken dat de bui van vanmiddag mij weer heeft gevonden. Wonderwel
blijft het echter bij een paar korte buitjes en kan na een uur het avondeten voor de tent genuttigd worden. Temperatuur blijft aangenaam en onder het genot van een liter thee kan de rest van de kaarten voor het thuisfront worden geschreven. 's Avond volgt nog een fraai spektakel verzorgd door een tiental vuurvliegjes die vanuit het hoge gras het tentdoek komen versieren. Een mooie afsluiting van de dag.
Goed geslapen op deze uitzonderlijke rustige plek aan het stuwmeer. Een ideale uitvalsbasis voor een toekomstig bezoek aan Monte Grappa en omgeving? Vanaf de camping gaat het weldra weer omhoog om even later langs de zelfde weg van gisteren weer af te dalen en even later, na het passeren van het viaduct over de snelweg, weer aansluiting te vinden op de hoofdroute naar Trento. Deze loopt weer over een speciaal aangelegd fietspad parallel aan de rivier. Eerst nog een stukje in de schaduw maar daarna laat de zon weer ongenadig van zich gelden.
Met enige regelmaat maakt het fietspad een haakse beweging de helling omhoog om via wat rechte lijnen even later weer richting rivier af te buigen. Tegen de middag zit er al weer 50 km op. Ter hoogte van Orgo Valsugana even van de route afgeweken voor wat boodschappen en verse abrikozen. Naar mate ik Lago di Caldonazzo nader kom ik steeds meer fietsers tegen op stadsfietsen. Opvallend is wel dat als je in het buitenland op een smal fietspad tegenliggers aantreft die naast elkaar fietsend je tegemoet komen en niet aan de kant gaan het altijd landgenoten betreft (jong en oud,
maar meestal oud). En waarom is mij een raadsel. Het zal wel met gebrek aan opvoeding te maken hebben. (jong en oud, maar meestal oud). 'h Zal wel met gebrek aan fatsoen te maken hebben. Maar niet te veel aan storen houd ik me zelf voor, ik ben immers met vakantie. Bij Calceranica al Lago wordt het weer pasje rijden. In een rap tempo gaat de weg hier omhoog met onderweg een fraai uitzicht op het lager gelegen Lago di Caldonazzo. Boven komen kost de nodige energie en zweetdruppeltjes (lekker, dat zout in je ogen). Eenmaal bij Bosentino aangekomen word ik als verrassing verblijd met een korte
maar hevige stortbui. Na zo'n 10 minuten schuilen gok ik het er op maar een paar kilometer later word ik alsnog ingehaald door de rest van de bui en die is deze keer niet mals. Een sprint naar de plaatselijke benzinepomp met afdak voorkomt dat het regenjack uit de tas moet komen. Op de weg vormt zich binnen enkele minuten kleine stroompjes die samen tot een riviertje aanzwelgen. Daar had ik niet graag in door gefietst. Maar ja, de buien verdwijnen hier weer net zo snel als ze komen en na een krap half uurtje schuilen is het bijna droog en kan de weg vervolgd worden. Na wat
vals plat volgt een rappe afdaling naar Trento. Benieuwt of de beslissing van een week geleden om toch maar onderlangs door te fietsen de juiste is geweest. En wat blijkt, het laatste stuk naar Matarello was de grootste hindernis. Al het overige via de normale weg is wel goed te doen al heb je dan meer last van het autoverkeer. Maar aangezien je de rest van de weg toch over de SS349 rijdt maakt dat kortste stukje extra ook niets meer uit. Maar ja, dat is mijn mening en aan de andere kant had ik anders die fraaie omweg via Ferrara gemist, dus daar is ook iets voor te zeggen.
Blij dat ik nu toch beide routes heb kunnen doen. Even buiten Trento kies ik de verkeerde weg en rij even later aan linkerzijde van de rivier net zo lang door tot dat de weg bij een vuilstort op houdt. Dat verklaart waarom ik dit deel van de route totaal niet kon herinneren van de heenweg. Het onverharde bospad dat rest spreekt me niet zo aan dus dat wordt weer de 10km terug fietsen in de hoop dat ik nu wel de juiste route weet te vinden. Door dit alles kom ik jammergenoeg wel net na sluitingstijd van de winkels aan in Auer. De boodschappen moeten dus maar tot morgen wachten. Was er op de
heenweg nog net plaats voor een tent op de camping, deze keer krijg ik te horen dat de camping vol is. Toch maakt de eigenaresse voor de eenzame fietser uit Nederland een uitzondering en mag ik zonder betaling vlak bij het zwembad m'n tent opzetten. Grote klasse. En het aanwezige bankje met kussen krijg ik eveneens gratis bij. Terwijl ik bezig ben met het opzetten van de tent komt de Duitser die ik hier op de heenweg heb ontmoet aanlopen met uitgestoken hand. Even later volgt nog een fles frisdrank en de Telegraaf. Wat een service.
Matige nachtrust door nachtelijk verkeer, omdat ik deze keer aan de verkeerde kant van de (geluid)scheidingsmuur m'n tent had staan. Ik kom dan ook als gevolg hiervan moeizaam op gang. Na een hartelijk afscheid van het Duitse echtpaar zit ik om 08:45 uur weer op de fiets. Gelukkig duurt het even voordat de zon over de bergkam komt, anders had de moeite van het inpakken al weer voor de nodige zweepdruppels gezorgd. I.v.m. de lange wachtrij sla ik de bakker in Auer over wat achteraf niet zo slim blijkt te zijn. En dan is het slecht presteren op alleen een droog bolletje
en twee bakkies thee. Even voor Bolzano zoek ik de supermarkt van de heenreis op en moet hierdoor het fietspad verlaten en kiezen voor de drukke provinciale weg. Achteraf blijkt dat de betreffende supermarkt net voor Merano te liggen en dus waren dat nodeloos veel kilometers over een te drukke weg. Mede hierdoor rij ik in Bolzano niet de zelfde weg als op de heenreis en ga weer voor een aantal extra kilometers de mist in. Na het inhalen van een slingerende dronkaard op de fiets zie ik nog net in m'n spiegeltje dat hij met zijn voorwiel de stoep raakt en daarna tegen het asfalt stuitert. Hij krabbelt op eigen
houtje enigszins verbouwereerd weer overeind en besluit wijselijk verder te lopen. Merano wordt weer moeiteloos doorkruist en weldra moet er weer flink worden gestegen en dat valt vandaag met die brandende zon op je hoofd waarachtig niet mee. Daarna volgen weer wat rechte stukken waardoor weer een constant gemiddelde kan worden gereden. Bij Naturns duik ik de weg op, omdat ik dit deel van de route op de heenreis als minder boeiend heb ervaren. De drukke weg is niet bepaald een pretje om te fietsen en het zijn dan ook dit soort momenten dat ik maar wat blij ben met een spiegeltje op mijn fiets. Om kwart over vier fiets ik de
camping in Latsch op. Snel de tent opzetten (zelfde plek als op de heenreis), douchen en daarna opzoek naar een winkel die nog open is. Ook nu volgt er weer laat op de avond een onweersbui en flink wat regen.
Vanochtend is het gelukkig weer droog. Wel hangt er een laag hangende bewolking in het dal. Goed weer voor een pasovergang. Voor vertrek eerst wat broodjes en harde worstjes gehaald in de winkel om de hoek. Op die momenten dat de stijging van de fietsroute boven de 10% uit komt slinger ik de hoofdweg op om zo met een constante stijging de zelfde afstand te overbruggen. Op de hellingen zijn de boeren uitbundig hun druivenranken en fruitbomen aan het besproeien. De lucht die in mijn neus dringt doet vermoeden dat het gebruikte middel niet geheel ongevaarlijk is. In het centrum van Laas kom ik midden in
een of andere processie uit. De weg is volledig afgesloten en iedereen wacht geduldig af tot de stoet met goedheiligman is gepasseerd. Ik volg het fietspad weer tot aan Mals om daarna
weer de weg te vervolgen. Na een paar flinke slingers kom ik uiteindelijk weer onder een brandende zon bij de stuwmeren aan waar men druk in de weer is met kite-surfen. Bij de plaatselijke winkel staat een Duitse vakantiefietser die op weg is naar Rome. Tekstboek vakantieganger: nieuwe fiets, set ortlieb tassen en het meest in het oogspringend een bundeltje spaken met tie-raps aan het frame bevestigt. Blijkt inderdaad z'n eerste tocht te zijn. Ja, eens is voor allemaal de eerste keer. Even later passeer ik de Italiaanse grens. Een clubje Duitse toerfietsers vraagt zich af hoe ik zo bruin kom. Als je dan een stukje van je fietsbroek
oplicht om de scheidslijn te benadrukken heb je de lachers op je hand. Onderaan bij Nauders met moeite de weg kunnen overstekken i.v.m. de finish van een of andere wielertocht van tourfietsers. Ja, die zitten wel even te kijken als je met al je bagage hen met ogenschijnlijk geringe inspanning tegemoet komt fietsen. Bovenaan de pas nog even een kort regenbuitje ter afsluiting. Daarna is het voor mij afdalen geblazen, terwijl zich tientallen tourfietsers zwaar zwoegend in het zweet een weg naar boven malen. De fietsers kijken veelal met enig ontzag naar die eenzame met hoge snelheid afdalende fietser. Enkele jonge dames lukt het
nog om te glimlachen en een hand op te steken. Bij Pfunds mis ik door de slingerende straatjes de aansluiting met de route (gewoon niet goed opgelet) en besluit dan maar de weg op te gaan ondanks het blauwe bord dat aangeeft dat dit een autoweg is. Maar toevallig vandaag houdt de politie een snelheids controle en even later word ik staande gehouden. Ik vraag nog beleefd of ik soms te snel heb gefietst, maar de agent heeft hier geen oren naar en geeft te kennen dat ik de weg moet vervolgen op het hoger gelegen fietspad. Als straf voor mijn ongehoorzaamheid zwoeg ik met de fiets in de hand moeizaam de helling op. De camping in Ried is
een stuk leger dan vorige keer. Om kwart over vijf staat de tent. Niet lang daarna wordt de blauwe lucht ingehaald door donkere wolken uit het zuiden en begint het hevig te waaien en hard te regenen. Na een uur trekt de bui voorbij en wordt de blauwe lucht weer zichtbaar. Vlakbij een krukje kunnen scoren dus ik kan in iedergeval weer droog zitten zonder dat m'n thermorest nat hoeft te worden. Nederlandse buren hebben stoelen in overvloed maar het gebaar om er een aan te bieden wordt niet gemaakt. Het zijn van die typische 'ons ben zuinig' types. I.v.m. de inspanning van vandaag (Reschenpas) en die mij morgen nog te wachten staat
(Arlberg) maar vroeg naar bed.
Het heeft vannacht nog verscheidene malen geregend. Nadeel was dat ik onder een grote boom stond, dus eerst hoor je de regen op de naburige caravans en voortenten roffelen en daarna vanuit de boom die doorregent. Ondanks dit alles toch goed geslapen en uitgerust. Voordat de wekker afgaat sta ik op. Met het vooruitzicht van de Arlberg kan het vandaag geen kwaad om wat eerder te starten dan gebruikelijk. Het is nog frisjes vanochtend maar toch al warm genoeg om zonder jas aan te vertrekken. Om de drukke weg te mijden toch maar de aparte fietsroute aan de linkerkant van de rivier gevolgd tot aan Landeck. Deze route
gaat echter wel regelmatig flink omhoog en omlaag conform de beschrijving van Reitsma en is beslist de extra kilometers waard. Vanuit Landeck gaat het over de normale weg langzaam naar boven. De weg is nog redelijk rustig wat bijzonder plezierige is bij het stijgen. De snelheid gaat er immers uit waardoor je soms de nijging hebt om iets te slingeren en dan hoef je niet constant in je spiegeltje te kijken als je verkeer hoort naderen. Langzaam wordt er aan hoogte gewonnen. In de buurt van Pettneu is men beton aan het storten in de hoger gelegen bergwand met gebruik van de helikopter. Met verbazing en bewondering staan kijken hoe men
de betonkubel hangend aan de kabel tussen hoogspanningkabels van de treinbaan weet te manoeuvreren. Niet bepaald een job waarbij je fouten kan en mag maken. Vanaf St. Anton is de weg een stuk drukker. Ondanks dat het meeste verkeer geacht wordt om door de nieuwe tunnel te gaan kiezen nog steeds grote groepen motorrijders en automobilisten de oude weg om lekker naar boven te scheuren met het idee om zo snel mogelijk boven komen. Of ze daarmee de pasovergang dan wel het hemelrijk in gedachte hebben is mij gezien hun rijstijl niet geheel duidelijk. Als fietser ben je in ieder geval niet blij met dit asociale weggedrag.
Gelukkig gaat zo nu de zon schuil gaat achter een wolkje. Een welkome verkoeling. Na een haakse bocht naar rechts begint het ineens flink hard te waaien wat betekent dat de pasovergang nabij is. De eigenlijke overgang stelt niet veel voor en is niet duidelijk gemarkeerd door iets unieks dat de pashoogte aangeeft. Toch maar ter herinnering een paar foto's via de zelfontspanner. Vlak na de pasovergang kies ik voor de route links van de tunnel. Aan het einde van deze weg zie ik op het laatste moment dat een groot deel van de weg over het water is weggeslagen. Dit wordt aan de overzijde d.m.v. een bord aangegeven maar het was misschien ook handiger geweest als dit aan beide zijden was gebeurd. Je zult hier maar in het schemerdonker langs fietsen. Val je wel drie meter naar beneden in het koude water.
Daarna is het grotendeels afdalen richting Bludenz over een niet al te drukke weg. Enigst minpuntje is de straffe wind vanuit het dal. Vlak voor Bludenz gestopt voor boodschappen. Zittend op het bankje voor de supermarkt wordt een rustpauze ingelast. De enige echte zit van vandaag buiten die bij restaurant bovenop de pas. In Bludenz twijfel ik nog even of het doorfietsen wordt naar Feldkirch of dat ik hier de camping op zoek. Een voorbijganger oppert een camping in Nenzing, maar hierover staat niets in het routeboek dus kies ik toch maar voor Bludenz. Camping ligt op een rustig terrein even buiten het centrum. Om 17:00 uur staat de tent en is er
nog voldoende tijd (en zonlicht) om kleding te wassen (en te drogen). Vanaf de camping prachtig uitzicht op de omliggende bergen. Lekker nagenieten tot zonsondergang.
Ondanks dat het gisterenavond langzaam begon dicht te trekken is het vandaag weer stralend mooi weer (zoals ook was voorspeelt op de lokale radio). Om half negen zit alles weer in de tassen. Vlak om de hoek bij de camping zit een bakker dus je begrijpt het al: eerst broodjes voor onderweg inslaan. Het vlakke fietspad peddelt lekker vlot weg. Vlak voor Nenzing is het fietspad onder het spoor door werkzaamheden versperd en word ik noodgedwongen de weg op gestuurd. Op de heenweg had ik juist hier de Reitsma route weer opgezocht en was nu eigenlijk benieuwd waar ik hier enige weken geleden de fout in was gegaan, maar helaas.
Dan maar over de weg tot vlakbij Feldkrich alwaar ik het fietspad weer opzoek. In de stad zelf op goed geluk de juiste weg richting Liechtenstein ingeslagen. Weldra gaat de weg omhoog en omlaag, de ene keer over een fietspad en dan weer over de weg. Pas later in Chur zag ik dan ik ook dit traject langs de Rhein had kunnen fietsen. Vanaf Maienfeld gaat het gestaag omhoog en passeert ik de Zwitserse grens bij een traditioneel gebouwde Talsperre, welke nog steeds in gebruik is als kazerne. Ideale plaats voor een eet pauze. Na nog een klein stuk stijgen is het afdalen richting Maienfeld. Het is nog steeds prachtig en erg warm weer. In Chur even zoeken naar
de juiste route, omdat men namelijk bij het station de boel flink heeft omgegooid i.v.m. een gigantisch bouwproject. Bij toeval zie ik aan de andere kant van het spoor een bord met het opschrift 'Oberalpenstraße' en weet ik dus dat ik goed zit. Even later ter bevestiging een bordje van Veloschweiz met de tekst 'Rheinroute'. Bingo. Even buiten Chur gaat m'n hard als sportschutter harder slaan als ik veelvuldig het geluid van geweervuur hoor. Hier liggen de schietbanen binnen gehoor afstand van woonwijken en schijnt men zich in het geheel niet te storen aan dergelijke oefeningen. Het fietspad loopt parallel aan de spoorbaan. Na Rechenau gaat het langzaam
omhoog. Eerst even flink stijgend en slingerend en daarna via valsplat door het bos omhoog. De zon is enige tijd weg en het gerommel in de verte begint langzaam dichterbij te komen. Even later komt de route na een linkse bocht bij een prachtige kloof met fraaie steile wanden. Ver beneden ligt de Rijn met daarnaast een spoorbaan. Op dat moment begint het te regenen en kan ik nog net op tijd schuilen onder een kleine lawinegalerij. En dat was geen moment te vroeg, want op dat moment barst de bui los, daalt de temperatuur en begint het zo waar flink te hagelen met korrels van 15mm. Daar had ik niet graag in door gefietst. De regen zorgt er voor dat los zittende
stenen uit de wand naar beneden vallen en de enkele auto die toch langzaam zijn weg vervolgd wordt verrast op een stenen lawine. Op het dak van de galerij hoor ik zo nu en dan harde stenen ploffen. Ik ben dan ook zeer blij met m'n schuilplaats. Ik hoef echter maar een halve meter opzij te stappen of ik lig een paar honderd meter lager, dus echt ideaal is het nou ook weer niet in deze open galerij. De hagel en regen houden na ongeveer 30 minuten op. Weldra klaart het op en kan ik de reis vervolgen. De weg ligt bezaait met scherpe steentjes die naar beneden zijn komen vallen. Wel even oppassen om niet lek te rijden. Na een voorzichtige afdaling over de nog natte
weg blijkt dat ik onderaan na de brug weer een paar kilometer flink moet klimmen. Terwijl ik overweeg om nu misschien te kiezen voor een 'zimmer frei' oplossing zie ik in Carrera bij toeval een stenciltje op een bord met de mededeling dat er op 20 mei j.l. een nieuwe camping is geopend. Op de helling staat een nieuw houten opbouw waar men nog driftig bezig is een en ander op orde te brengen. Maar ze zijn open en ik kan douchen. De camping is echter nog niet officieel aangemeld met als gevolg dat ik dan ook de enige ben. En als de beheerder op 8 uur weg gaat blijf ik alleen achter. Voor me ligt een imposant berglandschap wat regelmatig schuil gaat achter laag hangende
bewolking. Het blijft nog uren lang rommelen in de verte maar ondanks dat breekt zo nu en dan toch nog een strookje blauw door. 's Avonds wordt het bergmassief tegenover de camping prachtig verlicht door de ondergaande zon. Wat een grandiose afsluiting van de dag.
Zoals te verwachten uitzonderlijk goed geslapen op deze heel bijzondere plek. Vannacht heeft het nog wel een paar keer geregend maar ondanks dat schijnt nu weer de zon. Zonder problemen de hele nacht m'n telefoon aan de stroom kunnen hangen dus die kan er weer even tegen. Vanaf de camping gaat het na een haakse bocht naar links grotendeels bergafwaarts. Nog wat frisjes zo in de schaduw met alleen een shirt en korte broek. Enige tijd later volgt een onverhard fietspad met een enkele recent omgevallen boom die de weg verspert. Vanaf Tavanasa gaat de route
verder over een sluipdoor/kruipdoor pad waarbij ik zelfs gedwongen word om af te stappen. Dit is allang geen 'fietspad' meer maar ondanks dit alles staat aan het einde van het pad een bordje 'Veloschweiz 2'. Vanaf hier verkies ik de weg boven dit 'fietspad', omdat ik er weinig voor voel om m'n materiaal stuk te rijden. Niet lang daarna zie ik vanaf de weg een stuk lager een prachtig geasfalteerd fietspad liggen. Dat heb ik weer. Gelukkig is de weg niet al te druk. De zon gaat zo nu en dan achter een wolkje schuil en dat is met deze stijging van de weg niet verkeerd. Onderweg steekt menig machinist van de Furka-Oberalp-Bahn de duim op en toetert een paar maal als blijk van waardering (de pas loopt namelijk
een flink stuk parallel aan het treintraject. Onderweg nog een paar koppeltje vakantiefietsers ingehaald die er vandaag beduidend meer moeite mee hebben. Het laatste stuk gaat via vertrouwde haarspeldbochten en zoals altijd zijn de laatste loodjes het zwaarst. Een lange aanloop van een tiental kilometers brengt mij uiteindelijk naar een hoogte van 2046m waar ik om 14:30 uur aan kom. Bij het restaurant trakteer ik mezelf op thee met Apfelstreudel als beloning voor de geleverde prestatie. Terwijl ik van het gebak met slagroom geniet ontstaat er ineens commotie op de parkeerplaats waar een Nederlandse Renault oldtimer camper in vlammen dreigt op te gaan als gevolg van een defecte benzineleiding waardoor brandstof
lekt op het oververhitte uitlaatspruitstuk (aldus de eigenaar). Omstanders snellen toe met brandblussertjes, brandende vloermatten worden naar buiten geworpen en even later is de brand geblust. Was bijna zijn vakantie in rook opgegaan. Vanaf de pasovergang volgt weer een waanzinnig mooie afdaling. In Andermatt doe ik nog wat boodschappen en fiets daarna door richting Realp in het Urserental. Het is nog vroeg in de middag maar ik besluit toch maar om de tent hier op de zeer eenvoudige camping op te zetten. Om vandaag nog een pas over te fietsen is misschien iets te veel van het goede. Achteraf een verstandig besluit, want nog geen uur later gaan de hemelsluizen open en barst er een waar noodweer los. Rond etenstijd is het echter
weer droog en kan de maaltijd op een bankje voor de tent worden genuttigd. Op de camping staan slechts een handje vol kampeerders.
's Avonds zie ik zo nu en dan langzaam een paar koplampen de bergpas omhoog en omlaag kruipen waardoor goed te zien is wat mij morgen te wachten staat.
Het heeft vannacht veelvuldig geregend. Ik had nog wat spullen buiten te drogen gehangen maar dat is alleen maar natter en zwaarder geworden. Ook om 07:00 uur begint het weer te miezeren. Ik vind het nooit plezierig om in de regen te spullen in te pakken, maar ja, wat doe je er aan. Scheren is er vanochtend ook niet bij, omdat deze simpele camping niet heeft geïnvesteerd in een stopcontact voor haar klanten. Eenmaal alles ingepakt is het zowaar droog. Wel is het een stuk frisser dan gisteren. De laaghangende bewolking verhult een groot deel
van de pas. In Realp deze keer wel tijdig gestopt voor het inslaan van brood en de nodige zoetigheid zoals o.a. druivensuiker. Dat laatste moet me beslist de pas overhelpen. Net buiten Realp begint bijna direct de pas en moet er direct gepresteerd worden door de nog koude spieren. In het kleinste verzet kruip in naar boven. Eerst gaat het via een paar flauwe lussen maar niet lang daarna volgen zigzaggende bochten elkaar in een rap tempo op (dit deel van het parcour is mooi in beeld gebracht in de James Bond film 'Goldfinger' met Sean Connery in de hoofdrol). Verbazend om te zien dat de beenspieren, na de inspanningen van gisteren tijdens de Oberalppas, weer zo goed kunnen presteren. Gelukkig werkt de enigszins
bewolkte lucht vandaag in het voordeel. Ook vandaag kom ik weer dezelfde groepjes toermotorrijders tegen die mij al sinds de Reschenpas lijken te achtervolgen. Als blijk van herkennen wordt er veelvuldig getoeterd en gaat de duim omhoog. Omdat de markering langs de weg slechts bestaat uit wat paaltjes met heel veel ruimte er tussen, is het zorg om toch minimaal een meter uit de kant te blijven. Een verkeerde beweging staat immers garant voor een bezoek aan het ziekenhuis of erger. Eenmaal bij Galenstock aangekomen is het afgelopen met het zigzaggen en volgt er een lang hellend stuk naar de pasovergang. Bij Tiefenbach zorgt de waterval in de bocht van de weg voor een frisse nevel. Ik rij nog steeds zonder jas maar echt
warm is het op deze hoogte niet. Dit wordt nog eens bevestigd door de aanwezigheid van flink wat sneeuw op de hellingen.
Het heeft vannacht veelvuldig geregend. Ik had nog wat spullen buiten te drogen gehangen maar dat is alleen maar natter en zwaarder geworden. Ook om 07:00 uur begint het weer te miezeren. Ik vind het nooit plezierig om in de regen te spullen in te pakken, maar ja, wat doe je er aan. Scheren is er vanochtend ook niet bij, omdat deze simpele camping niet heeft geïnvesteerd in een stopcontact voor haar klanten. Eenmaal alles ingepakt is het zowaar droog. Wel is het een stuk frisser dan gisteren. De laaghangende bewolking verhult een groot deel van de pas. In Realp deze keer wel tijdig gestopt voor het inslaan van brood en de nodige zoetigheid zoals o.a. druivensuiker. Dat laatste moet me beslist de pas over helpen. Net buiten
Realp begint bijna direct de pas en moet er direct gepresteerd worden door de nog koude spieren. In het kleinste verzet kruip ik naar boven. Eerst gaat het via een paar flauwe lussen maar niet lang daarna volgen zigzaggende bochten elkaar in een rap tempo op (dit deel van het parcours is mooi in beeld gebracht in de James Bond film 'Goldfinger' met Sean Connery in de hoofdrol). Verbazend om te zien dat de beenspieren, na de inspanningen van gisteren tijdens de Oberalppas, weer zo goed kunnen presteren. Gelukkig werkt de enigszins bewolkte lucht vandaag in het voordeel. Omdat de markering langs de weg slechts bestaat uit wat paaltjes met heel veel ruimte er tussen, is het raadzaam om toch minimaal een meter uit de kant te blijven.
Een verkeerde beweging staat immers garant voor een bezoek aan het ziekenhuis of erger. Eenmaal bij Galenstock aangekomen is het afgelopen met het zigzaggen en volgt er een lang hellend stuk naar de pasovergang. Bij Tiefenbach zorgt de waterval in de bocht van de weg voor een frisse nevel. Ik rij nog steeds zonder jas maar echt warm is het op deze hoogte niet. Dit wordt nog eens bevestigd door de aanwezigheid van flink wat sneeuw op de hellingen. Zonder enige pauze kom ik om 11:15 uur boven bij de volledig verlaten pasovergang. Snel een foto en dan bergafwaarts. Weldra fiets ik in een warm zonnetje de helling af met de vingers verkrampt aan de remmen. Echt stijl is het niet maar de afdaling is wel redelijk lang. Onderweg
fantastisch uitzicht op de Grimselpas. Bij Hotel Belvedere is het een drukte van belang, omdat immers hier vandaan een uitstapje gemaakt kan worden naar de Rhône-gletscher, maar de wind is hier zo krachtig dat er bijna van mijn fiets wordt geblazen. Even stoppen voor een foto is er dan ook niet bij. Dat kan pas een paar berglussen lager worden gedaan. Ook op het rangeerterrein bij Gletsch zie ik jammer genoeg geen enkel stoomtreintje rond tuffen. Jammer maar helaas. Even voorbij Gletsch richting Oberwald is men druk bezig om stukken van het spoortraject van de DFB (= Dampfbahn Furka-Bergstrecke) weer in de oude glorie te herstellen.
Ik heb ergens gelezen dat dit alles mogelijk is geworden door een particuliere schenking van maar liefst 3 miljoen Zwitserse franken. Over een paar jaar moet het gehele traject naar Oberwald gebruiksklaar zijn. Een monster klus, zeker als je ziet hoe stijl het spoortraject op sommige stukken is. Vanaf Oberwald gaat de route verder over een smal pad. In eerste instantie nog geasfalteerd maar dat houdt zoals zo vaak snel op. Na nog een stuk over sluip door kruip door paden omhoog en omlaag geploeterd te hebben houd ik het na enige tijd voor gezien en verkies toch weer de weg. Ook vandaag kom ik weer dezelfde groepjes toermotorrijders tegen die mij al sinds de Reschenpas, Arlbergpas en Oberalppas lijken te achtervolgen. Als blijk
van herkennen wordt er uitbundig getoeterd en gaat de duim omhoog. Zo nu en dan toch even de jas aan voor een korte regenbui afgewisseld met een echte hoosbui. Na een lange tocht kom ik uiteindelijk om 19:00 uur in Sierre aan. Receptie is gesloten en in het restaurant kan ik me niet inschrijven, dus dan maar zonder registratie te tent neer gezet. Ik ben het eerlijk gezegd een beetje zat na de inspanning van vandaag. Muggen zijn er in overvloed maar erg traag door de warmte waardoor ze gemakkelijk tot zwijgen te brengen zijn.
Gelukkig is het vannacht droog gebleven maar de natte was van gisteren, en eergisteren, is er geen spat droger op geworden. Een strak blauwe lucht belooft veel voor de komende dagen. De wisselvalligheid van de laatste paar dagen lijkt hierdoor definitief tot het verleden te behoren. Zoals verwacht is ook nu de receptie niet bemand, dus u wordt bedankt voor de gratis overnachting! Ik pik de route op waar ik gisteren het bordje had gezien en na een ruime lus omhoog naar het viaduct daal ik even later weer af om op een paar meter afstand van de afslag richting camping uit te komen.
Had ik ook kunnen zien als ik met mijn slaperigekop beter in het routeboekje had gekeken. Geen goed begin van de dag.
De route blijft verders de hele dag in de buurt van de Rhône. Goed asfalt en met een flauwe daling gaat het verders voorspoedig richting het Meer van Geneve. Naar mate het dal smaller wordt neemt ook de (tegen)wind toe. Eenmaal voorbij de vernauwing bij Martigny opent het dal zich weer en kost het fietsen beduidend minder energie. In ieder geval een prachtige omgeving om doorheen te fietsen. Tot aan Bouveret blijft het fietspad de Rhône volgen. Tegen het middaguur heb ik er al zo 60 km opzitten, zodat mogelijk het einddoel van vandaag zijnde het plaatsje Rolle haalbaar lijkt. In de verte zie ik dat de zand/grind fabriek nog steeds bestaat. Toch raar als je bedenkt dat ik hier ruim 35 jaar geleden voor het laatst ben geweest
tijdens een vakantie met mijn ouders en onze Zwitserse familie. Goede herinneringen komen boven borrelen, terwijl ik de fietsbrug passeer om aan de andere kant de weg te vervolgen. Richting Montreux gaat de route hoofdzakelijk over de drukke weg en de enkele keer dat de fietsroute je richting water stuurt moet je na soms al na 5 minuten weer omhoog beulen om de hoofdweg te vervolgen. De route omhoog en omlaag door de wijnvelden is met het fraaie uitzicht op het lager gelegen meer zeker de moeite waard, maar enigszins frustrerend als je een vlakke weg langs het water ziet lopen. Om tijd te winnen (ik hoop aan het eind van de dag nog wat zonnestralen op te vangen i.v.m. de natte was) kies ik toch maar voor de provinciale weg.
Gelukkig is er voor het over grote deel wel een apart fietspad. Onderweg geeft een bord een temperatuur aan van 30 graden in de schaduw. En zo voelt het ook aan. Met slechts een enkele stop voor wat frisdrank gelukt het mij om rond zeven uur in Rolle aan te komen. Het uitzicht over het meer is werkelijk grandioos. 's Avonds nog even naar het haventje gelopen voor het ophalen van herinneren van ruim 30 jaar geleden maar in het donker herken ik weinig. Frappant is wel dat het toiletgebouw in al die jaren niet is veranderd en dat had van mij wel gemogen.
Omgeving geluid en de harde wind hebben er voor gezorgd dat ik pas laat inslaap viel. Voordeel van het laatste is wel dat de natte was eindelijk droog kan worden opgeborgen. Het waait vanochtend nog steeds maar gelukkig richting Genève. Met een strak blauwe lucht en een hoge temperatuur in het vooruitzicht zorg ik dat al vroeg op pad ga. Tegenover de uitgang van de camping zit zo waar een warme bakker, dus - u raadt het al - eerst ontbijten. Daarna weer over de provinciale weg verder richting Genève. Gelukkig gaat het merendeel van de route over een apart fietspad
en verscheidene malen langs de boulevard waar het heerlijk vertoeven is op een bankje in de schaduw. Lekker relaxed
doorfietsend kom ik al om 10:30 uur bij de bekende fontein in Genève aan. Het niet gehaalde einddoel van de fietstocht in 1995 is hierbij alsnog volbracht wat een bijzonder fijn gevoel geeft en hiermee is dan ook het tweede doel van de vakantie afgerond. Na de nodige foto's, al dan niet via zelfontspanner, want je wil natuurlijk zelf ook wel eens op de foto staan, gaat het na een korte lunchpauze via de zelfde weg weer terug richting Lausanne. In Nyon volgt even de dip van de dag en het scheelt dan ook niet veel of ik val in slaap op een bankje aan het water. Toch slaap te kort van afgelopen nacht. Na een half uur weer de rit hervat en weet ik uiteindelijk na enige tijd mijn ritme weer te hervatten ook al valt het niet mee met
de straffe tegenwind. Bij Prevenrenges even voor Lausanne pik de Zwitserse fietsroute nr. 5 op in de hoop bij Bussigny een camping te vinden. De camping in Morges betekent vroeger stoppen dan gepland, maar achteraf had er beter aangedaan om toch hier te overnachten maar daarover straks meer. Bij het oude fort in Morges staan trouwens wel een paar hele mooie bronzen kannonnen en mortieren in de tuin. Zeker een bezoekje waard (het slot is trouwens ook te bezoeken). Route 5 gaat na een lichte stijging weldra over kruipdoor/sluipdoor paden door een bos met onverhard pad van het slechtste soort. Flink oppassen om de boel heel te houden. Vlakbij Aclens merk ik dat ik de camping gemist heb dus dan maar terug via de weg om even later weer bij het begin van het bospad uit te komen. Uiteindelijk een
verweerd bord met campingaanduiding langs de weg maar ondanks dat ik de hele zijweg tot bovenop de heuvel opfiets is er van een camping geen spoor te bekennen. Navraag bij een iemand langs de weg levert ook niets op. Doorfietsen naar Orbe is qua temperatuur en tijdstip nu geen optie (ik zag zojuist een reclamezuil die 32 graden aangaf). Terug dan maar richting Lausanne in de hoop dat het mij morgen beter vergaat. Het kost me bijna 2 uur om via dorpjes en zijwegen over het universiteitencomplex (ik ben dus aardig aan het dwalen) de juiste weg weer te vinden. Na een flinke omweg arriveer ik om 18:00 uur op de camping in Lausanne en kan ik eindelijk na het opzetten van de tent genieten van een verkoelende koude douche. 's Avonds
maar weer eens met het thuisfront gebeld voor de laatste stand van zaken.
Beetje onrustige nacht. Camping ligt namelijk naast een park en daar bleef het tot laat onrustig, en 's morgens is de gemeentelijke schoonmaakploeg al om 05:30 uur aanwezig om alle campinggasten te verrassen met harde radiomuziek. Muziek terwijl u werk is uiteraard prima, maar niet op dit tijdstip en zeker niet met dat volume. Gelukkig maakt het mooie weer en de strak blauwe lucht veel goed. Even buiten Lausanne pik ik de route van gisteren weer op. Bij het bos met het slechte pad aangekomen kies ik deze keer voor de
comfortabele asfaltweg. Ook hier weer een verweerd campingbord, maar zoals gisteren al is gebleken bestaat de bewuste camping niet meer. De route vervolgt over
redelijk goed asfalt waarbij de hoogte niet wordt geschuwd. Regelmatig moet ik het kleinste verzet aanspreken, en dit alles gaat gepaard met vele druppels zweet. Nee, de eerste 20 à 40 kilometer gaat beslist niet over vlakke wegen. Maar wat een omgeving. Ze noemen dit gebied niet voor niets het 'Mittelgebergte'. Eenmaal langs het Meer van Neuchatel gaat het eerste deel door een tamelijk vlak terrein met veel bos en weldra gaat het asfalt over in een tiental kilometers onverhard in kwaliteit variërend van matig tot zeer slecht. Bij dat laatste moet je uiterst voorzichtig te werk gaan om niet alle vullingen uit je kiezen kwijt te raken. Plotsklaps zie ik nog geen 5 meter voor me iets lang en bruin over het pad bewegen.
Ik stop direct. Het is geen hermelijn of fret maar een fraaie donkerbruine boommarter met een wit vlekje op de borst. Het dier gaat op de achterste poten staan, doet een korte verkenning en een fractie later steekt er nog een het pad over weldra gevolgd door nummer drie. Hierna kijkt de verkenner nog eenmaal mijn kant op en volgt daarna de andere twee het bos in. Hoogst waarschijnlijk moeder met twee jongen. Wat een prachtig gezicht. Daarna verder langs drukke zijpaden waar half Zwitserland staat geparkeerd om een zondagsuitstapje te maken naar het water. Het zal morgen toch een stuk rustiger worden op dit soort paden. De rit verloopt wonderwel voorspoedig ondanks de moeizame start en het te kort aan slaap. In Yverdon tref ik naast
het kasteel een monument aan ter herinnering aan de gesneuvelde soldaten van de Eerste- en de Tweede Wereldoorlog. Dit verbaast mij enigszins voor een land dat neutraal is geweest gedurende beide wereldconflicten. Toch maar eens in de boeken duiken als ik terug ben van vakantie. Tegen half vijf besluit ik om bij Gampelen de TCS camping op te zoeken. Deze camping ligt niet direct aan het water dus zal een stuk rustiger moeten zijn. In Gampelen tref ik echter noch een bord noch een camping aan, dus dan maar door richting Erlach. Het valt me trouwens nu pas op de opschriften bij restaurant en winkels in het Duits staan aangegeven. Zonder dat ik er erg in had ben ik dus weer een taalgrens gepasseerd. In Erlach vind ik om kwart over 5
een camping en mag ik na overleg met de beheerder mijn tent opzetten achter het huis op een klein maar confortabel stukje groen. De kampeerplek biedt gelukkig voldoende beschutting tegen de nog altijd brandende zon. Na het eten nog even een wandeling gemaakt naar de oude stad hoog boven op de heuvel. Vanaf hier een fraai uitzicht op de omgeving met als afsluiting een prachtige zonsondergang.
Achteraf gezien een goede keuze geweest om de tent hier neer te zetten. Werkelijk een fantastische nachtrust gehad. Opgestaan met een strak blauwe lucht. Top op heden bof ik wel met het uitzonderlijk goede weer. Om even voor half 9 weer op de pedalen. Op de camping nog even 4 witte bolletjes gekocht, maar de prijs van S.fr. 4,- doet vermoeden dat er nog wat 'extra' gerekend wordt voor de vriendelijke bediening. Weldra gaat de route weer over onverharde paden. Door de hoge temperatuur moet ik fequent de bidons bijvullen. Watertappunten zijn hier echter minder dich bezwaaid dan ik tot nu toe gewend ben. Een paar korte 15% stijgingen in het parcour zorgen voor de nodige variatie.. Even voorbij Wangen staat
rechts van de weg een bordje met de tekst 'Staße gesperrt'. Als eigenwijze Nederlander fiets je in zo'n geval gewoon door, omdat een dergelijk bord meestal niet voor fietsers geldt. Meestal, maar deze keer moet ik toch echt omdraaien als blijkt dat de bewuste brug over de Aare er gewoon niet meer is. Het enige wat nog rest zijn de twee bruggehoofden. De weg vervolgen leidt naar een kazerne, dus de enige optie is in dit geval toch echt omdraaien. Na 100 km had ik gehoopt om een campingbordje aan te treffen, maar omdat de fietsroute meestal buiten de dorpen en steden omgaat lukt het mij niet om een aanwijzing te vinden. Wat dat betreft laten de VeloSchweiz boekjes veel te wensen over. Tegen half 5 zie ik in Aarau een bord met de vermelding dat Brügg, de tussenstop van vandaag of morgen, slechts 32 km verwijderd is. De keus om door te fietsen is dan ook snel
gemaakt. Familie in Brügg weet nog niet dat ik in de buurt ben, dus hoe later ik de middag aankom des te groter de kans dat er iemand thuis is. De route gaat voor het overgrote deel over onverharde paden langs de oever van de Aare en de kwaliteit van het pad maakt het mogelijk om flink op te schieten. Tegen zeven uur komen de bekende contouren van Brügg in zicht en weldra sla ik links af de Badstraße in. Ik doe nog een poging bij de buurtsuper om nog wat boodschappen te halen maar te vergeefs, ze gaan net sluiten. Bij mijn oom wordt jammergenoeg niet open gedaan. Dat krijg je als je geen vaste tijd afspreekt. Na 10 minuten wachten stap ik op de fiets en besluit op zoek te gaan naar een overnachtingsplaats. Via het oude centrum draai ik aan het einde de weg op richting Bützberg maar net als ik het treinviaduct onderdoor wil gaan staat er rechts
op de kruising iemand op een brommer te wachten om over te steken: mijn Zwitserse Oom. Over toeval gesproken. Een seconde vroeger of later en we hadden elkaar mis gelopen. 's Avonds naar het hotel waar mijn nichtje werkt. De verrassing is weldra compleet als ze langzaam de donker gebruinde persoon in korte broek herkent. Enfin, we hebben nog veel bij te praten en de avond loopt door tot in de kleine uurtjes.
's Middags naar Buchs (Kanton Zürich) alwaar de broer van mijn Oom woont. Na een korte autorit arriveren we in Buchs op de boerderij. Na eerst een rondje koffie de boerenschuur opgezocht waar wij met zijn zessen (mijn ouders, broers en zus) ruim 45 jaar geleden hebben gekampeerd, omdat wij met ons zessen uit Italië waren weggeregend. De ouderwetse katoenen tent was dusdanig nat dat deze eerst gedroogd moest worden en dan gaat uiteraard het beste als je de tent weer opzet waarbij de scheerlijnen d.m.v. spijkers aan de houtenvloer werden bevestigd. En zo
hebben we met z'n zessen de nacht doorgebracht. Wat een beleving als kleuter. Dat was nog eens echt kamperen bij de boer. De boerenschuur is na al die jaren geen spat veranderd en je hoeft slechts je ogen te sluiten om weer terug te gaan in de tijd. Spijtig genoeg de camera vandaag niet meegenomen, zodat er geen 'toen & nu' foto gemaakt kan worden. De nabij gelegen boomgaard bevat enige kersenbomen van formaat die bijna lijken bezwijken onder het gewicht van miljoenen kersen. Het schijnt dit jaar een uitzonderlijk goed jaar te zijn. De smaak van deze kersen is werkelijk uitmuntend en ik kan me niet herinneren zo veel
kersen op een dag gegeten te hebben. Ondanks het dreigende onweer gaat mijn Oom toch de ladder op om een aantal emmers te vullen met kersen en als het na een half uur het noodweer los barst is hij nog steeds niet te overtuigen om naar beneden te komen. Een ware wolkbreuk achtervolgt ons terug naar Brugg. 's Avonds wordt het overgrote deel van de kersen ontpit en omgezet in verse jam. Zo van de boom in de pot: verser kan bijna niet. Later op de avond nog naar de voetbal wedstrijd Frankrijk-Portugal zitten kijken. De wedstrijd eindigt uiteindelijk in 1-0 voor Frankrijk, dus dat wordt Frankrijk tegen Italië in de finale.
Wil ik nog op tijd in Nederland terug zijn dan moet ik vandaag weer vertrekken. Gelukkig is de storbui van gisteravond en vannacht over getrokken. Na een uitgebreid ontbijt, afscheid en het pakken van de fiets is het tijd om op te stappen. Omdat de eindbestemming van vandaag (Basel) niet al te ver is, vertrek ik pas om 11:00 uur met lichte tegenzin.
Zoals al vaker ervaren was het bezoek weer veels te kort. De lucht is nog steeds zwaar bewolkt maar ondanks dat is het toch broeierig warm. Of we het vandaag droog houden valt te bezien. De route gaat onderlangs de vernieuwde Eisenbahnbrücke richting Basel. Het meeste autoverkeer gaat de laatste jaren gelukkig over de nieuwe snelweg. De Bözberg zorgt al snel voor de nodige zweetdruppels. Boven aan de berg maar eerst eens de voor- en achterband van wat extra lucht
voorzien. Door de rust van de afgelopen dagen zijn de kuitspieren langdurig aan het protesteren in de vorm van kramp en dat bij iedere pedaalbeweging. Na zo'n 10 kilometer zie ik de bekende
Velo Schweiz Route 2 (Rheinroute) bordjes. Eindelijk verlaat ik de provinciale weg en gaat de route verder over verkeersarme wegen en bospaden langs de Rijn. Een tweetal keren toch nog even schuilen voor een kort maar hevig buitje. Bij Möhlin staan twee houten boortorens, ooit in gebruik om zout te winnen, wat verlaten in het landschap.
Bij Augst (Augusta Raurica) komt de fietsroute langs een fraaie Romeins amfitheater, dus even een kort bezoek voor wat foto's. In de omgeving van Augst zijn trouwens nog veel meer Romeinse opgravingen te zien en even later kom ik langs een bordje met het opschrift 'Kloake'. Nieuwsgierig loop ik naar de resten van een twijfelachtig bouwwerk wat net boven het gras uitsteekt. Een aantal stalen trappen leiden naar een 1900 jaar oude afwateringstunnel dat 4 meter
onder het maaiveld ligt. De tunnel met een lengte van meer dan 100 meter is toegankelijk maar omdat ik mijn fiets niet onbeheerd wil achterlaten sla ik dit deel van het bezoek over.
Bij Basel is het even zoeken naar de juiste route richting Reinach. Niet lang daarna zie ik het eerste bordje met de aanduiding 'camping' maar eenmaal in Reinach aangekomen zie ik op een stadsplattegrond dat ik de bewuste camping al weer voorbij gefietst ben. Weer terug. Na enige kilometers eindelijk rechts een bordje richting camping. In de afdaling komen langszaam de beelden van 1995 weer boven borrelen. Op de camping zelf is gelukkig wel een en ander veranderd en
heeft het houten gebouw plaats gemaakt voor een nieuwe receptie met daaronder de waslokalen. Aan het begin van de avond wederom een fikse stortbui. 's Nachts nog een viertal luidruchtige bikers tot de orde moeten roepen. Armen vol tattoo's, langhaar en choppers naast de tenten, maar met de intelligentie gelijk die van een amoebe. Gelukkig werd het na deze uitbrander rustig op de camping.
Onrustig geslapen door een over actief en licht asmatisch egeltje dat al kuchend rond de tent liep te scharrelen. Na de stortbui van gisterenavond is het verders droog gebleven. Vannacht heeft het echter weinig gewaaid dus de natte handboek gaat weer achterop de bagage. De grijze lucht doet vermoeden dat het vandaag
ook nog wel een paar keer zal regenen. Op goed geluk volg ik de bordjes 'centrum' in de hoop zo bij de Rijn uit te komen. Na een korte daling over een weg met tramrails (oppassen geblazen) kom ik, na een korte stop bij de lokale warme bakker, aan bij een brug over de Rijn. Linksaf vervolg ik mijn weg om even later bij de Münster kathedraal uit te komen. Na een aardbeving in 1356 werd de kerk in gotische stijl herbouwd. De voorgevel tussen de twee torenspitsen wordt
gesierd door beelden van onder andere Sint Joris en de duivel. Achter de kerk ligt een platform 20 meter boven de Rijn, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op het drielandenpunt (Zwitserland, Duitsland en Frankrijk). Een perfect moment voor het uitgestelde ontbijt. Tegen half elf vind ik eindelijk bij Rosenau de aansluiting met het onverharde fietsroute langs het 'Canal d'Huninque'. Heerlijk fietsen op een bijna geheel uitgestorven fietspad. Ook op het kanaal is geen enkele activeit te bespeuren. Bij
Kemps zwenkt de route het uitgestrekte 'Forêt Domaniale de la Harth' in. Uiterst ontspannen fietsen over een uitgestrekte asfaltweg dwars door de bossen. Uitgestrekt en uitgestorven met als enige verstoring de blaffende alarmroep van een opgeschrikte ree. Ter hoogte van Munchhouse begint het alsnog te regenen. Bij een kappeletje hou ik even schuil om de ergste bui aan me voorbij te laten trekken. Zo gauw ik de kans schoon zie vertrek ik, maar even later ben ik toch weer genoodzaak om te schuilen
als de regen nu echt met bakken naar beneden komt. Na verloop van tijd toch maar weer verder gefietst ook al blijft het door miezeren. Na een uur of zo is dan uiteindelijk droog. Voorbij Colmar volg ik de 'Route du Vin' zonder één stop te maken om te proeven. Alcohol en fietsen gaan nou eenmaal niet samen. De route gaat nu regelmatig langs heuveltjes omhoog en omlaag. Kan ik alvast wennen aan het parcour van morgen waarbij de Col du Donon op het programma staat. Tegen vijf uur komt een
camping in zicht. Het wordt kamperen tussen de fruit- en kersenbomen op een pasgemaaid grasveld. Niet verkeerd, en vanaf de camping heb je een fraai uitzicht op de kasteel restanten 'Ortenbourg' en een paar honderd meter verderop op de bergrug die van 'Ramstein' gebouwd in 1293. Beide ruïnes zijn na een stevige wandeling te bezoeken maar dit moet gezien de tijd jammergenoeg wachten tot een andere keer. Bij de receptie krijg ik te horen dat er een Boulangerie Pâtisserie om de hoek zit (hier spreekt
men trouwens zowel Duits als Frans). Via een apart gangetje is deze vanaf de camping binnen een paar minuten te bereiken. Gouden tip voor morgenvroeg.
De lucht is nog bewolkt maar toch is al te zien dat de zon een poging doet om door te breken. Op zich een prima temperatuur om te fietsen. Volgens schema op pad na eerst een kort bezoek aan de plaatselijke bakker. Bijna direct buiten de bebouwdekom bevindt zich het pad volgens 'Route Benjaminse'. Weldra gaat het licht glooiend door een bos omhoog en omlaag om na verloop van tijd weer bij de weg uit te komen. Gelukkig heeft men in de ruim 10 jaar dat ik hier voor het laatst ben geweest de moeite genomen
om een fietspad aan te leggen wat ik wel kan waarderen. Even later komt de Col du Steige in beeld. Alhoewel het hier flink omhoog gaat wordt deze col met vlag en wimpel genomen. Zonder ogenschijnlijke moeite malen de benen de hoogtemeters weg. Wel is de route voor het gevoel langer dan dat ik me kan herinneren. In Rothau zie ik nog net kans om wat boodschappen te doen. Op het moment dat ik de winkel uitkom valt de regen met bakken naar beneden. Gelukkig staat de fiets net droog onder de overstek van het dak en mij rest niets anders
dan het zelfde te doen. Na een kwartier klaart het gelukkig weer op en kan ik de weg vervolgen. Vlak voor ik de Col du Donon bereik moet ik noodgedwongen weer een bushokje opzoeken voor een stortbui. Na een kwartier kan ik de weg weer vervolgen en bereik ik in de motregen de Col du Donon. De hoogte meters worden ook hier probleemloos genomen. Zelfs het kleinste verzet blijft gedurende de gehele rit ongebruikt.
Eenmaal in België aangekomen gaat de rit voorspoedig totdat ik de buurt van Eupen kom. Eerst lukt het mij maar niet om de juiste ingang naar het Natuurpark Hoge Venen te vinden en na vele omzwervingen via achteraf paden dwars door dit prachtige oerlandschap met een oppervlakte van 4500 hectare kom ik uiteindelijk met een flinke omweg uit in . . . Eupen. En dat was ook niet de bedoeling, dus dan maar weer de eerste beste weg omhoog richting stuwmeer Lac d’Eupen waar ik weer de juiste route hoop op te pikken. En dat lukt, om ruim een uur later en een omweg van ruim 15 kilometer wederom Eupen (!) in te fietsen maar deze keer van de andere kant. Balen.
En welke plaats je ook binnen fiets, je ziet pas in het centrum een plattegrond hangen waar je dan kunt lezen waar je bent. Lekker handig. Het lijkt er erg veel op dat men tijdens het Ardennen offensief in 1944 alle plaatsnaamborden heeft verwijderd en deze nimmer teruggeplaatst heeft. Belgische humor ten top. Eenmaal in Nederland is de bewegwijzering weer perfect, en besef maar eens te meer dat wij eigenlijk best verwend zijn.
Na de eerste aanloop via de Silvretta volgt de Reschenpas om daarna aan de Italiaanse zijde af te dalen (deels over een apart fietspad met afdalingen tot wel 20%) richting Merano. Het weer werkt ontzettend mee en de eerste 14 dagen valt er slecht een enkele bui veelal beperkt tot de avonduren. Overdag loopt de temperatuur langzaam op tot boven de 30 graden. Doorfietsen brengt gelukkig de nodige verkoeling. Omdat ik bij Trento een stijging van 16% over 6 km voor mijn kiezen krijg, en ik geen zin heb in lopen met deze hoge temperatuur (het is immers een fietstocht), besluit ik ter plekke om de in het routeboek opgenomen lus onderlangs Verona en Ferrara te volgen. De extra kilometers worden maar even voor lief genomen. Nog die zelfde avond sta ik aan het Gardameer om de volgende dag de 170 km naar Ferrara te overbruggen. De Po-vlakte met z’n vele kanalen, pompgemalen en een luchtvochtigheid van 80% doet erg Nederlands aan. Na 16 dagen van (door)trappen en 1870 km wordt het eerste doel van de reis bereikt: Venetië.
De dag er op staat het bestijgen van de Furka op het programma en ondanks dat deze pas bijna 400 meter hoger is dan de Oberalp wordt de pasovergang zonder al te veel problemen bereikt waaraan ongetwijfeld het geringe verkeer debet is. Heerlijk ontspannen met het zonnetje in de rug in een gestaag tempo naar boven blijft een bijzonder plezierige ervaring. Ook vandaag kom ik weer dezelfde groepjes toermotorrijders tegen die mij al sinds de Reschenpas lijken te achtervolgen. Als blijk van herkennen wordt er veelvuldig getoeterd en gaat de duim omhoog. Wat volgt is een zeer lange afdaling over goed asfalt waarbij de gemiddelde snelheid weer flink oploopt. De 60 km/u wordt net niet gehaald (zonder helm misschien achteraf gezien niet zo slim). Onder aan de pas wordt de autoweg weer verruild voor het fietstraject. Zwitserland kent zo’n 3300 km aan goed bewegwijzerde fietspaden waarbij je niet verbaasd moet zijn als je toch op een
onverhard wandelpad lijkt uit te komen. Op zo’n moment voorzichtig doorfietsen om, manoeuvrerende tussen en over de stenen, het materiaal maar niet stuk te rijden. Een beleving op zich maar om nou te zeggen dat het opschiet. Op zo’n moment besef je des te meer dat we in Nederland eigenlijk ontzettend verwend zijn met onze fietspaden. Zo nu en dan gaat de route weer over de weg, maar omdat je dan het risico loopt door mensen die van hun gehuurde camper absoluut geen idee schijnen te hebben hoe breed zo’n ding is en hoe ver de spiegels uitsteken, ben je maar al te blij als je de (on)verharde fietsroute weer kan vervolgen door het Rhône dal. Langs het Meer van Genève bestaat niet echt een apart fietspad en word je als fietser noodgedwongen de provinciale weg opgestuurd op die stukken waar een fietspad ontbreekt. Gelukkig gaat het merendeel van het verkeer over de hoger gelegen snelweg, zodat je niet de hele weg met je neus op het asfalt hoeft te fietsen maar uitgebreid kan genieten van de prachtige omgeving. In Genève bij de haven met de bekende fontein is het gelukkig erg rustig en kan ik op mijn gemak als beloning op weer een bereikt doel een paar verse croissants verorberen (waarom smaken die dingen in Nederland toch altijd zo klef).
Zoals altijd nog veel te doen op de dag van vertrek met als gevolg dat ik pas om 10:00 uur vertrek. Temperatuur is uitzonderlijk om te fietsen. Iets wat frisjes, zodat de eerste paar uur de jas aan blijft. Wel even wennen weer aan de (vakantie) fietshouding en een nagelnieuwe zadel. De wind is weer wat gedraaid maar komt voor het overgrote deel schuin opzij/achter. Omdat ik via Leersum fiets pak ik per abuis al bij Amerongen het pontje i.p.v. Elst met als gevolg dat aan de andere kant van de rivier de wegen
niet geheel kloppen met de Reitsma route. Eigen schuld. Vanaf Dodewaard gaat de route over de dijk langs de druk bevaren Waal. Na enige tijd komt Nijmegen in zicht en fiets ik niet lang daarna over delen van het 4-daagse parcour. Als je 11x aan dit wandelfenomeen hebt meegedaan dan staat onderhand ieder stukje van de route in je geheugen gegrift. Via een lusje langs de Waalkade volgt een bocht onder de brug door richting Ooijpolder waarna er wat stukjes door de grensstreek volgt met kleine stukjes door Duitsland. Het mooie weer heeft
ondertussen meerdere fietsers en wandelaars aangetrokken waardoor het tempo wat aangepast moet worden. Tegen half zes zoek ik bij Gennep de camping op. Een soort van mini-camping maar het lijkt meer op kamperen bij de boer. Met een picknick tafel vlak naast de tent de ideale plek om de nacht door te brengen. Alleen jammer dat de campingeigenaar 's avonds besluit om precies tegenover m'n tent tot laat in de avond de onthulling van een naambord met de overige kampeerders onder het genot van menig fles wijn luidruchtig te vieren. Tja, dat was natuurlijk
iets minder ideaal zo op de eerste avond.
Slecht en onrustig geslapen doordat de grond de verkeerde kant op liep (of de tent de verkeerde kant om was opgezet). Niet echt ideaal. Even over half acht gewekt door de zon maar de dreigende donkere wolken aan de einder doen vermoeden dat dit spoedig zou gaan veranderen. De bagage iets meer verdeeld over de voortassen, remblokjes nog even opnieuw gesteld en het voorbandje wat harder opgepompt. Weldra begint het te miezeren en de laatste spullen worden snel ingepakt waarna ik met het windjack aan de route weer opzoek.
Eenmaal bij de Maas aangekomen klaart het weer op en komt de zon in al haar kracht weer te voorschijn. Het fietspontje bij Wellerooi komt direct aangevaren als ik aan kom fietsen. Wat een service. Doordat er bij de doorsteekt even snel tussen een aantal binnenvaart schepen gelaveerd dient te worden maakt het pondje zwaar slagzij dit tot verrassing van de gepensioneerde assistent. De man gaat bijna overboord. Dikke pret. Voorbij Arcen af en toe even het spoor bijster maar logica brengt mij weldra weer op de juiste weg. Bij het volgende pontje over de Maas is
het al beduidend drukker, maar gelukkig hoef je met de fiets niet lang te wachten iets wat niet gezegd kan worden voor de lange rij auto's die rustig onder de brandende zon hun beurt afwachten. In Roermond is men met de kadeherstel bezig en wordt het doorgaande verkeer even door een aantal winkelstraten geloodst om even later weer op de route uit te komen. Bij de stoplichten word ik staande gehouden door een gepensioneerd echtpaar waar de man mijn St. Jacobs sticker achter op de Ortlieb tas heeft herkend. Blijkt dat hij vorig jaar op de fiets was gestart
maar na 1000 km heeft moeten afhaken als gevolg van het drinken van besmet water. De arme man is nog steeds onder behandeling, maar zou de route naar Santiago willen afmaken. De ware pelgrim. Ik weet immers uit eigen ervaring maar al te goed hoe verslavend de Camino is (zelf in 2004 retourtje Santiago van ruim 5400 km gedaan, vandaar). Tegen vier uur komt de eindbestemming van vandaag in zicht. Hoeve Moorsel in Paarlo blijkt gezien het aantal rondhangende jongeren geen echte camping, dus keer ik om richting de kampeerboerderij De Holsterhof. Een goede keuze. De camping is na de drukte van afgelopen weken weer zo goed als leeg. Eenmaal de tent opgezet komt de overbuurman aangelopen met een stoel. Zeer attent .
Na een bijzonder frisse nacht (zelfs een paar keer wakker geworden van de kou) opgestaan met de zon op de tent. Bijna een strak blauwe lucht. Of ik let niet goed (lezen!) of de route is (nog) niet zo goed beschreven als de routeboekjes van de Fietskaart Informatie Stichting. Ik ga dan ook veelvuldig de mist in. Bij het riviertje de Rur gaat het al direct fout. Een uur lang volg ik op een gegeven moment braaf de fietsborden die langs een riviertje staan, maar de stand van de zon doet vermoeden dat niet de juiste route is. Dus maar terug gefietst naar
bijna het beginpunt. Een tiental kilometers voor niets gefietst. De route zou links over een brug moeten gaan, maar de brug is niet meer aanwezig. Aan de andere zijde staan eveneens fietsers vertwijfeld naar de lege plek te staren waar waarschijnlijk tot voor kort een brug had gelegen. Niet echt leuk, omdat er voor vandaag toch al een lang parcour afgelegd moet worden. Gelukkig gaat het overgrote deel van de Rur route wel goed. Veelal onverhard (goed opletten) en vals plat. Wel een prachtige omgeving. Gelukkig niet al te veel zadelpijn maar dat zal morgen ongetwijfeld anders zijn. Na lang fietsen komt dan
uiteindelijk de eindbestemming Remagen in zicht. Nog wat laatste heuveltjes en dan volgt er een lange afdaling naar het Rijndal. Even zoeken naar de camping om even voor 8 uur de camping op te fietsen. Jammergenoeg heeft de kok net die dag vrij dus het geplande uiteten zit er even niet in. Verderop staan enkele Nederlandse stelletjes die de Reitsma route doen met als eindbestemming Bregenz. Weldra komt een van de dames aangelopen met een verfrissend biertje, maar laat ik nou net die ene Nederlander zijn die geen bier drinkt! Toeval wil dat zij ook een deel van de Reitsma route fietsen maar mijn
dagafstand van 175 km is voor hen (ook) iets te veel van het goede.
Na een bijzonder rustige nacht zonder spierpijn opgestaan. Nog wel wat frisjes, maar het zonnetje doet alles weer snel vergeten. Ik had eigenlijk nog wel een uurtje willen doorpitten maar helaas. Eerst terug naar Remagen voor een bezoek aan de warme bakker. Die broodjes kosten slechts een fractie van wat zij in Nederland kosten en zijn nog een stuk lekkerder ook. Vandaar nog even een kort bezoek aan de oude spoorweg die in 1945 na hevige gevechten kort werd gebruikt voor de eerste oversteek van de Rijn. Er blijkt na m'n vorig bezoek van 30 jaar geleden wel het een en ander veranderd te zijn. Na nog geen vijf
kilometer op de route ga ik al in de fout, kies de tweede weg links en kom uiteindelijk na 10 km weer bij het beginpunt uit. Erg frustrerend en ontzettend dom. Eenmaal de fout hersteld gaat het de rest van de dag wel goed. Ik moet gewoon iets meer tijd nemen en goed lezen. De route gaat over veelal hobbelige door boomwortels omhoog gedrukte fietspaden vlak langs de Rijn. Vanavond lig ik waarschijnlijk nog te stuiteren in m'n bed. Zonder tegenslag komt Koblenz in zicht. Een mooie historische plaats met veel bezienswaardigheden. Het gigantische grote bronzen beeld met ruiter te paard kan geen mens missen. De route maakt hier even een lusje om daarna bijna onderlangs dit
bronzen beeld langs de Rijn te vervolgen. Tijd voor wat foto's. Bijna bij de trap de treden afgereden i.p.v. het schuine talud er vlak naast. Bij de Loreley zie ik nu pas goed hoe nauw de Rijn hier is. Diepliggende Rijnaken zwoegen hier stapvoets tegen de stroom op. Even voorbij dit punt besluit ik een camping op te zoeken, zodat er nog wat tijd over is om boodschappen te doen. De camping bij Oberwesel is echt basic maar zittend aan de over van de Rijn kijkend naar de passerende boten maakt dat weinig uit. Aan de overkant denderen de toeterende treinen met enige regelmaat voorbij. Zo laat zittend voor je tent in het avondzonnetje is best aangenaam. Kunnen tevens de spieren wat tot rust komen. Omdat Bingen vandaag niet is gehaald ('t was nog 24 km), moet ik de planning
enigszins bijstellen. Op zich geen ramp. Zeker na de winst van gisteren.
Dat van die toeterende treinen was mogelijk al een indicatie dat de nachtrust wel eens zou kunnen gaan tegenvallen. En er gaan heel wat goederentreinen heen en weer zo blijkt. En nog steeds geen idee waarom ze toeteren, want een tunnel of iets dergelijks is niet te zien (ik had achteraf gezien beter in St. Goar kunnen overnachten in het rustige zijdal). Het zonnetje van vanochtend doet dit alles weer snel vergeten. Gelukkig staan er voor vandaag niet al te veel kilometers op het programma. Tot aan Ingelheim langs de Rijn om daarna over land door te steken naar Nierstein. Langs kruipdoor-sluipdoor paden en dan weer even langs de drukke autoweg (gelukkig wel op een eigen fietspad). Eenmaal van de Rijn af gaat het weldra over een voormalig treintraject langzaam
omhoog. Daarna gaat de route over agrarische wegen van betonplaten en matig asfalt door weiland en langs wijnvelden. De zon brandt lekker op je in. Bij Selzen ga ik vandaag voor het eerst in de fout. Het routeboek maakt melding van de Dorfgrabenstrasse maar aan het eind van de weg is deze niet te vinden. Ik probeer het buiten het dorp, vind wel een begraafplaats maar niet de bewuste straat. Na lang heen en weer rijden vind ik uiteindelijk een plattegrond, en dan blijkt dat ik de weg had moeten oversteken en dan een stukje links om daarna rechts om de betreffende straat te vinden. Logisch is anders (schrale troost: achteraf vernomen dat meerdere fietsers hier in de fout zijn gegaan). Onderweg nog een tijd staan praten met een nieuwsgierige boer. Het gesprek ging over fietsen, en letterlijk over
koetjes, kalfjes, varkens en het feit dat de meeste boeren in de omgeving kiezen voor druiventeelt i.p.v. varkensboer, omdat het simpelweg meer oplevert. En ik maar denken dat de druiventeelt in Europa zo slecht ging i.v.m. de buitenlandse import. Bij Oppenheim blijkt dat de betreffende camping geen mogelijk biedt aan individuele kampeerders. Het ernaast gelegen
strand lijkt mij geen goede optie voor de nacht. Dus dan maar terug naar Nierstein. Hier kom ik nog een aantal fietsers tegen waaronder het stel van Remagen. We besluiten met z'n vijven de overtocht te maken en bij een van de stacaravan parken ons geluk te beproeven. De eerste twee geven nul op rekest, maar de laatste in rij geeft wel gehoor aan onze oproep. Het ene stel verkiest toch een nacht in een hotel ondanks de aanwezigheid van tent en slaapzak. Het andere echtpaar van Remagen is wel zo sportief om de tent op te zetten. Het barst er alleen van de muggen die letterlijk door de kleding heen steken.
Voor het eerst de wekker maar eens wat vroeger gezet, want het starten met de huidige temperatuur bevalt me niet zo goed. Vandaag dus opgestaan om 07:00 uur (iets wat ik in feite altijd doe bij een fietsvakantie). Goed geslapen op een paar laag overkomende vliegtuigen na (deed me weer even denken aan de camping vlakbij Zaveltum in 2004). De Nederlandse buren zijn even later ook op en maken zich klaar voor de dag. Ik wil niet in hun spoor fietsen, dus start ik al om half negen. De route gaat voorspoedig. De benen doen hun werk en zowaar blijf ik op de route. De omgeving is niet uitzonderlijk speciaal: hooivelden en hier en daar velden met asperges. Tot aan Heidelberg gaat het slechts één mis, maar dat wordt bij het verlaten van Heidelberg flink ingehaald.
Bij de Zoo liggen de bruine beren futloos in de zon te bakken. Een is zo slim om zich uiteindelijk in een waterpoel volledig onder te dompelen ter verkoeling. Met hun dikke vacht moet de warmte absoluut moordend zijn. Door wegwerkzaamheden word ik verlaten van Heidelberg gedwongen onderlangs een aantal viaducten (waar tientallen daklozen tussen de verzamelde rotzooi hun roes liggen uit te slapen) te fietsen, waardoor ik in feite parallel aan de route uit kom. En wat ik ook probeer, het lukt mij niet om een weg rechts te vinden die uitkomt op de route volgens Reitsma. Of de weg loopt dood of ik kom even later weer op de hoofdweg uit. Uiteindelijk lukt het mij om een fietspad te vinden wat wel onder de spoorbaan doorgaat waardoor ik weer bij St. Leon in de buurt van de juiste route uitkomt. Een hele opluchting.
Aan het eind van de dag fietsend door het donkere en verlaten bos gaat het bij laatste stuk vlak voor de snelweg weer fout. Het routeboek maakt melding van de 1e links (Holzmüller Allee), maar dit pad komt niet bij het beloofde viaduct over de snelweg uit. Fietsend over het zandpad parallel aan de snelweg kom ik een aantal kilometers zuidelijker wel het beloofde viaduct tegen. Even voor zes uur collega's gebeld voor een korte status update. Daarna volgen nog een paar lange rechte stukken door het bos voordat ik voor vandaag de lang verwachte camping in zicht krijg. Om 18:30 staat de tent en kan er eindelijk gedouched worden. Daarna verslag bijwerken, eten koken en het thuisfront gebeld. Op de camping heerst een ware voetbal gekte (het schijnt dat Duitsland de eerste wedstrijd speelt). Ieder doelpunt
door de Duitse ploeg gaat gepaard met veel getoeter en het afschieten van lawinepijlen. Ik kan alleen maar hopen dat de wedstrijd (en het getoeter) tegen middennacht is afgelopen.
Wonder boven wonder een goede nachtrust. Na 23:30 uur werd het stiller op de camping en daarna niets meer gehoord. Wederom opgestaan met het zonnetje. Voorspelling voor vandaag is in iedergeval nog warmer dan de afgelopen dagen. Dat belooft wat. De route gaat letterlijk en figuurlijk als een zonnetje. Zelfs Pforzheim wordt, na flink wat stijgwerk vooraf, zonder problemen gepasseerd. Voor deze ene keer geen puzzeltocht. Door het vele stijgen en de hoge temperatuur vergaat me het fietsen niet zo soepeltjes af als voorgaande dagen. Af en toe lijkt het wel of de spieren niet meer willen, maar naar mate de dag vordert, en blijkt dat er om vier uur nog 30 km op het programma staat voor vandaag, blijkt er toch nog wat reserve in de spieren te zitten. Wel moet ik frequent een frisdrank stop
inlassen om het vocht verlies aan te vullen. Gelukkig lukt het meestal om een benzinepomp te lokaliseren (altijd gekoelde frisdrank op voorraad) in zelfs het kleinste dorp. Als laatste stuk van de dag volgt een lange route door het Naturpark Schönbuch. Opvallend is wel dat ik wederom aan het eind van de dag dit soort donkere en veelal verlaten bospercelen in fiets. In dit uitgebreide bos kom ik wonderwel toch af en toe een verdwaalde ATB'er of hardloopster tegen. Na een kleine stijging volgt een zeer lange afdaling over onverharde grevelpaden. Met een pittig gangetje gaat het over gortdroge paden richting Tübingen. Zo af en toe volgt een stuk door een open plek in het bos, zodat ik ervaar dat het toch nog dag is. De kilometers vliegen onder de banden door. Goed opletten dat ik niet in een gat rij, en ondertussen ook nog oog hebben voor het
boeiende landschap. Tegen 7 uur komt de eindbestemming voor vandaag in zicht. Ook hier het routeboekje, of ik, weer even in de fout maar bij toeval kom ik paar straten later toch weer op de route. Het lijkt mij stug dat ik het begin door te krijgen. Enfin, een beetje links en rechts en zo waar wordt de camping gevonden. Tent opzetten en snel douchen. Een stukje verderop staat nog een fietser, met een Batavus moet dit een Nederlander zijn. De beste man volgt eveneens de Reitsma route met als eindbestemming Rome. Blijkt soort gelijke ervaring te hebben op de punten dat ik de route even kwijt was. Had gisteren ook te vergeefs naar een viaduct lopen zoeken in het bos. Hoe zo "eerste pad links"? Foutje, bedankt. Op het gebral van een enkele dronkenlap na blijft het verders redelijk rustig op de camping.
Weersvoorspelling voor vandaag is nog warmer dan gisteren. Dat gaat de goede kant op. Uitgerust wakker geworden net voordat de wekker afging. De zon schijnt nog net niet op de tent, dus deze blijft aan de binnenzijde kleddernat van de condens. Bij het verlaten van de stad ruik ik de lucht van vers gebakken brood, en dat op zondag. Blijkt dat ik zo juist een bakker annex koffiehuis (nee, geen koffieshop) passeer. Men verkoopt er alle mogelijk denkbare soorten broodjes, en deze kans laat ik natuurlijk niet voorbij gaan. Ook een paar van die grote zoute pretzels gekocht. Altijd goed voor het aanvullen van het zoutverlies. Lekker spul. Route gaat vandaag wel
erg snel fout. Het 2e brugje had volgens mij het 4e brugje moeten zijn. Op goed geluk toch even later weer op de route. Het zou vandaag maar bij 4 à 5 keer blijven. In Mössingen kan ik op geen enkele manier richting Friedhof vinden. Dan maar weer op goed geluk. En dan volgt de grootste stijging van de route, die bij Talheim. Gelukkig verloopt het grootste deel van de stijging in de schaduw van bomen. Ik moet er niet aan denken als dit in de volle zon had moeten gebeuren. Op zich is de stijging prima te doen. Ik heb in de Ardennen wel beroerdere routes gefietst. Trappend langs delen van de Höhenzollerische Landesbahn kom ik jammergenoeg niet het betreffende treintje tegen. Even voor Sigmaringen mis ik weer de aansluiting, dus volg ik maar de hoofdweg. Bijkomstigheid is dat ik hierdoor wel de beroerde stijging mis die het fietspad aflegt (van 9 - 14%).
Ook in Mengen gaat het weer eens fout. Wat is dat nou voor aanwijzing "laatste van 2 wegen" om dan geen straatnaam te vermelden? Duidelijk voor verbetering vatbaar. Een enkele keer maakt de route een lus door een dorp omhoog om een paar kilometer verderop weer op de zelfde doorgaande weg te eindigen. Erg frustrerend. De omgeving is erg landelijk, met de vele koolzaadvelden nog volop in bloei.
De wind lijkt steeds meer aan te wakkeren. Bij Pfullendörf maak ik zelf een leesfout en sla per ongeluk de weg in naar een stad waar ik helemaal niet wil zijn. Een onnodige stijging en afdaling met weer een stijging tot gevolg. Niet zo slim. Met enig zoekwerk, en de hulp van de stand van de zon, vind ik de route naar de Illmensee. Afstand blijkt mee te vallen, maar de weg er naar toe is verre van vlak. Om even over zeven kom ik aan bij de camping. De grillsteak in het nabij gelegen restaurant gaat er in iedergeval in als boter en met de overige bijlage weet ik, na de inspanningen van de afgelopen dagen, ook wel raad. Morgen staat de etappe Bodensee op het programma. Het wordt Bregenz of Passau, ik weet het nog niet.
De zon laat al weer vroeg van zich spreken. Het is amper 8 uur of je begint te warmte al te voelen. Alles gaat wat traag vandaag. Om 08:45 uur gaat het eerst richting warme bakker. Ik had het idee om voor vandaag niet de extra vermoeiende route met mooi uitzicht te kiezen, maar ondanks dat ik de borden Deggenhausertal volg blijkt dat de eerste plaats die ik tegen kom op de "zware" route blijkt te liggen. Omdat ik er weinig voor voel om om te draaien, vervolg ik de weg met een lichte stijging omhoog. Wonderwel kom ik enige tijd later zonder al te veel inspanning boven bij de uitkijkpost en kan ik inderdaad een glimp van de Bodensee aanschouwen. Prachtig vergezicht en zeker de moeite waard. Daarna volgt een lange en bijzonder snelle afdaling naar Urnau. De route langs de Bodensee gaat de eerste 15 kilometer over kruip door sluip door weggetjes en binnenwegen. En vlak is het in geen geval. De brandende zon maakt dit laatste van deel 1, ondanks de beperkte afstand, toch nog vermoeiend. Het uitzicht langs de Bodensee maakt gelukkig veel goed. Na de laatste kilometers voor het gevoel op m'n tandvlees gefietst te hebben kom ik om drie uur aan op de camping aan de rand van de stad. Tentje opzetten, douchen en snel even wat spullen wassen, om daarna
boodschappen te doen voor de komende dagen. Voorgenomen om vanavond niet al te laat naar bed te gaan, want ook al was de afstand van vandaag niet veel bijzonders er ligt voor overmorgen een aardige stijging in het verschiet (Silvretta).
Vandaag weer met de zon opgestaan. Redelijk vlot gepakt waardoor ik om 08:15 al vertrek. De Reitsma route maar even gelaten voor wat die is, met als gevolg dat ik vanaf Höchst tot aan Mäden aan de Zwitserse zijde blijkt te fietsen. Ik was al enigszins verbaasd over het zien van de diverse betonnen machinegeweertorens in de uiterwaarden van de rivier. Vanaf Feldkrich tot aan Neuzing weer even zoeken naar de route en kom bij toeval op een beter alternatief aan de linkerzijde van de snelweg. Lekker ontspannen fietsen over een fietspad door de weilanden en een stuk bos. Aan het einde van het fietspad maar onder de spoorbaan doorgegaan om even later voorbij het dorp weer de route op te pikken daar waar de route door het smalle fietstunneltje gaat. Het vlakke fietspad schiet lekker op en door de snelheid valt de hoge temperatuur iets minder op.
Vanaf Bludenz gaat de route richting Silvretta en die blijkt volgens het bord langs de weg open te zijn. Gelukkig maar. Vanaf Bludenz gaat de route al merkbaar omhoog en naar mate het einde van het dal nadert af en toe ook wat steilere stukken als je als fietser gedwongen wordt om buitenom een tunneltje te gaan. Ik kom een paar campings tegen, maar de een staat tussen wat bomen met verlaten stacaravans en de andere van 30 jaar geleden wordt blijkbaar nu als stalling voor caravans gebruikt. Omdat ik het idee heb dat ik mogelijk een camping aanduiding misloop, sla ik de eerste beste zijweg in om de hoofdweg te vervolgen. Even later kom ik vlak voor Gaschurn een bord tegen met als opschrift "de laatste camping". Duidelijke taal. Om half vijf sla ik m'n tentje op.
Een Duits echtpaar met een camper spreekt hun verbazing uit om mij hier al aan te treffen, omdat zij mij onderweg hadden zien fietsen. Camping is volledig geautomatiseerd. Het verstrekte pasje op naam opent de deur naar de bijzonder propere en keurig verzorgde wasgelegenheid en bedient zelfs de douches. Kosten worden 's morgens bij vertrek afgerekend. Na het douchen naar het centrum gelopen in de hoop hier een supermarkt aan te treffen en even te pinnen bij een bank. Beiden gelukt. 't Was echter wel even een stukje lopen onder de brandende zon. Het Duitse echtpaar op de camping blijkt in de grensstreek achter Arnhem te wonen en spreekt zowaar verstaanbaar Nederlands. Na een laatste potje thee nog even gebeld met het thuisfront om daarna om even over negenen al horizontaal te gaan. De wind is een stuk gaan liggen en de camping is zo goed als uitgestorven. Het belooft een rustige nacht te worden.
Goed uitgerust opgestaan. Telefoon kunnen bijladen door illegaal wat stroom af te tappen bij een naburige caravan met handige buitensteker. Vroeg uit de veren met als resultaat dat ik weer om 08:15 op de fiets zit. Op het moment dat ik de tent inpak komt de zon al over de bergkam te voorschijn en daarmee is de hoop om een deel van de stijging in de schaduw te doen vervlogen.
De rekening valt trouwens mee ondanks de vele elektronische snufjes en de properheid van het waslokaal. Ik had gehoopt om aan het eind van het dal nog in de schaduw aan te treffen maar helaas. Amper wakker moeten de beenspieren al direct presteren. De route over het fietspad richting Partenen gaat al direct omhoog over een stevig valsplat.
En dat valt goed tegen. Aan het begin van de Silvretta Hochalpenstraße moet ik bijna direct al naar het kleinste verzet en voor het gevoel is dit nog niet klein genoeg. Dat belooft wat, maar ik zal het er toch mee moeten doen. Bocht na bocht wordt moeizaam genomen. Het ritme ontbreekt me voorlopig nog wat het nog eens extra zwaar maakt. Veel drinken, maar helaas kunnen de bidons onderweg niet
worden bijgevuld (op deze hoogte is het niet verstandig om water uit een beek te drinken met de kans op besmet water door ontlasting van o.a. koeien en andere dieren). Gevolg is natuurlijk wel dat je eigenlijk niet zo veel drinkt als je wel zou moeten. Na lang zwoegen (de zon is ondertussen al aardig aan het branden), en een aantal korte stops om de beenspieren even te ontzuren, kom ik dan toch uiteindelijk na een 30-tal
bochten en ruim 1000 m stijgen om 12:30 uur bij het bovenste stuwmeer aan. Even voor het hoogste punt word ik al toeterend ingehaald door het Duitse echtpaar van de camping. Al met al een zeer vermoeiende morgen, en niet geheel de pas zoals mij die van 30 jaar geleden nog in het geheugen stond. Het panorama met uitzicht op besneeuwde toppen als de Piz Buin en Silvrettahorn (toppen die ik 30 jaar geleden tijdens een
klimcursus heb mogen beklimmen) maakt veel goed. Prachtig gewoon. Bij de afdaling naar Galtür is al na een paar kilometers zichtbaar wat voor vernietigende werking de overstroming van vorig jaar heeft gehad. Hier en daar stukken noodweg en langs de gehele rivier tot aan Landeck toe is men druk bezig de oevers weer te herstellen. Wat een werk. In een aantal tunnels is men met een gridstraler de wanden
aan het prepareren voor een nieuwe toplaag. Lachen, want als fietser heb je niet echt veel bescherming voor dit stof happen. Enige remedie is om er met een gangetje van 35 km/u zo snel mogelijk door heen te trappen (en passerende vrachtwagen houden zo goed als geen rekening met fietsers dus een dubbele reden om de tunnels snel te passeren). Bij Landeck is het een drukte van belang i.v.m. het afsluiten van de Fernpas,
en is het zelfs file rijden voor de fietser. M.b.v. Reitsma vind ik snel de afslag naar het Inn-tal. Omdat het ondertussen erg warm is geworden, kies ik in eerste instantie even voor de wat vlakkere route over de weg. Vlak voor Ried opent het nauwe dal zich. Tegen zes uur besluit ik de camping op te zoeken. Toevallig een bezoek van een of andere campingclub met als gevolg dat deze vol met Nederlandse sleurhutten staat
waarvan de gemiddelde bewonersleeftijd de 65+ lijkt te naderen. Gelukkig valt er nog een tentje tussen wat caravans in te frommelen. Ondanks dat ik vanochtend van de aardige camping eigenaresse in Gaschurn kreeg te horen dat er onweer opkomst was, is het nog steeds een blauwe lucht met een paar kleine wolkjes. Morgen de grens over naar Italië. Het begint al aardig op te schieten.
Wederom op met het zonnetje. Het belooft weer een warme dag te worden en dat terwijl er weer flink moet worden geklommen. In menig dorpje is het een drukte van belang met een of andere processie. Fanfare, schutterij, Mariabeelden en aanverwante heiligen passeert de revue waarvoor zelfs het centrum wordt afgezet. Ik probeer bij de Reschenpas nog even een stukje van de hoofdweg maar wordt bijna letterlijk bedolven door honderden motorrijders. Levensgevaarlijk, dus snel rechtsomkeer richting Reitsma route. Even via Zwitserland dan maar met een paar korte stijgingen van hooguit 6%. De pas zelf ligt volop te blaken in de zon. Dertien bochten met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. Wel is te merken dat de benen gisteren al de nodige energie hebben geleverd. Het gaat, maar niet van harte. Vanaf de pasovergang volgt een snelle afdaling naar Nauders. Nog even een stukje weg geprobeerd maar toch kies ik
snel voor het hoger gelegen fietspad. Bij een pompstation vlak voor de grens even op adem gekomen met wat frisdrank om daarna met hernieuwde energie Italië in te fietsen. Links langs het stuwmeer met de bekende verdronken toren om daarna aan de rechterzijde val het dal de weg te vervolgen via een fietspad met afdalingen tot 20%. En dan te bedenken dat ik deze route binnenkort ook weer terug omhoog moet fietsen. Pittig. Tot aan Glurns is het flink knijpen in de remmen. Opvallend zijn de vele fruitbomen. Jammer genoeg nog te vroeg in het seizoen, dus onderweg even een appeltje plukken is er niet bij. In de loop van de dag drijven langzaam wat donkere wolken over de bergen. In Latsch zoek ik om even over vijf de camping op. De knappe meid bij de receptie spreekt Duits met een Zwitsers accent (in dit gebied is Duits nog steeds de voertaal). Mooi stekkie achter het hotel met uitzicht over het zwembad, en de rest van het dal.
Tegen tien uur 's avonds breekt de hel los. Een ware wolkbreuk. Grote regendruppels roffelen op het tentdoek en lichtflitsen volgen elkaar in een snel tempo op. Na 45 minuten is het ergste voorbij. Benieuwd wat het morgen voor weer is.
Laaghangende mistflarden blokkeren het zicht op de Reschenpas. Dat was gisteren gelukkig wel anders. De luchtvochtigheid voelt hoog aan maar koud is het beslist niet. Doordat de camping qua afstand een beetje ongelukkig ligt wordt het vandaag of kort of heel lang fietsen. Dat heel lang spreekt me niet zo aan, omdat ik dan aan het eind van de dag bij Trento het dal uit moet klimmen. En daar voel ik weinig voor bij een temperatuur van 30+. De route gaat het eerste deel weer via sluipdoor kruipdoor weggetjes door de boomgaarden. Hoofdzakelijk dalen met slechts sporadisch een kleine stijging. Van Merano tot Bolzano gaat het over een fraai fietspad naast de spoorlijn. En dat schiet lekker op. Even voorbij Merano nog een tijd bij een supermarkt staan kletsen met wat gepensioneerde Nederlander die vlakbij op een camping staan. Altijd weer verbaasde gezichten als men merkt dat je vanuit Nederland bent komen fietsen. Vanaf Bolzano weer een goed fietspad over de rivierdijk. Wel begint er steeds meer tegenwind te komen. Wat vroeg in de middag komt de eindbestemming voor vandaag in zicht.
In Auer maar eerst richting centrum op zoek naar een bordje camping. Aan de zuidkant zo waar een aanduiding voor 2 stuks. Die bij de waterval ken ik nog van een paar jaar geleden, dus dan maar op zoek naar de andere. Kamperen in een wijngaard spreekt mij wel aan en zorgt misschien voor de noodzakelijke schaduw. Met enig zoekwerk wordt er toch nog een plaatsje voor de tent gevonden onder de druiven. Daarna is de camping volledig vol geboekt. Het schijnt dat Zuid Duitsland vakantie heeft en dat zorgt nog al voor wat drukte. De tent staat amper of er wordt mij door een Duitser een stoel en een fles gekoelde frisdrank aangeboden. En of ik eerst wat kom drinken in hun voortent. Had namelijk zelf in 1956 veel fietstochten gemaakt en wist als geen ander wat een fietser op zo'n moment nodig heeft. Goed geraden. Voortreffelijk rustig op de camping met op het terras nog wat late pimpelaars maar daar blijft het dan ook bij. Top locatie.
Het is iets meer bewolkt dan gisteren maar aan de temperatuur is dit niet te merken. Tijdens het inpakken lopen de zweetdruppels al van het gezicht. Dat belooft veel goeds voor vandaag. Klokslag 08:30 zit ik weer op de fiets na eerst afscheid genomen te hebben van het Duitse echtpaar. Aller hartelijkste mensen. De rit gaat voorspoedig en met gemak zit ik op een tempo van 24 km/u. Bij Lavis maakt het fietspad als gevolg van werkzaamheden een rare omslachtige lus door een deels verlaten en opgebroken industriegebied. Tegen het middaguur komt Mattarello in zicht en kan ik hier nog net voor sluitingstijd wat broodjes en frisdrank kopen. Daarna gaat de weg omhoog, en dan bedoel ik ook echt "omhoog". Dat wordt afstappen. Ik probeer het nog een stukje lopend maar met deze hoge temperatuur is zelfs dat geen pretje. Een bord langs de weg geeft al 17% aan en om de bocht zie ik de auto's nog verder stijgen.
Dit wordt geen pretje en ik voel er eigenlijk weinig voor om 6 km te gaan lopen. Dit is immers een fietsvakantie. Kortom, ik werp nogmaals wat blikken op het routeboek en besluit ter plekke om de plannen om te gooien en dan maar onderlangs naar Venetië door te fietsen. Maar zien of ik de extra kilometers in het schema kan proppen. Jammergenoeg is dan de eerst volgende camping die bij Bardolino aan het Gardameer en dat is nog een behoorlijk stuk fietsen. Langs Rovereto (het WO1 museum heb ik een aantal jaren geleden al eens bezocht. Zeer indrukwekkend) gaat de route nog steeds langs of over de rivierdijk. Ergens neem ik bij het eindigen van de route bij een brug en het ontbreken van een bewegwijzering de afslag naar links i.p.v. rechts en kom zou ongepland op een stuk weg om na 5 kilometer uit te komen bij een bord "geen doorgang". Stug doorfietsen (je bent Nederlander of niet). Even later word ik gestopt door een dame in uniform. Men is
hoog in de bergwand bezig met boren en de kans bestaat dat er stukken rotswand naar beneden komen. Alternatief is terug fietsen en daar voel ik weinig voor. In het Engels geef ik aan het er op te wagen en zij geeft te kennen een oogje dicht te knijpen. Alleraardigst. Aan de andere kant worden motorrijders de toegang ontzegd en moeten omdraaien. Zij kijken wat verbaast naar de hen tegemoet komende fietser. Voorbij Dolce gaat de weg rechts omhoog richting Gardameer. Zo aan het eind van de dag nog wat stijgwerk valt niet mee, maar uiteindelijk komt de eindbestemming in zicht. Na een laatste bocht met uitzicht op het meer volgt de afdaling naar Bardolino. Bij de camping word ik begroet door een Nederlandse werkstudent. Mijn Nederlandse buur ontmoet in Tübingen is ook van de partij. We zijn elkaar onderweg al een paar keer tegen gekomen, maar omdat hij morgen naar Verona fietst en ik het plan heb om naar Ferrara door te steken is dit waarschijnlijk onze
laatste ontmoeting. Samen fietsen we de camping over op zoek naar een vrije plek. Zoals verwacht zijn de Nederlanders weer ruimschoots vertegenwoordigd. Het lijkt wel of men massaal het land is ontvlucht. Kan ik me wat bij voorstellen. 's Avonds lekker op me gemak langs de boulevard geslenterd.
Een rumoerige nacht, maar dat krijg je als aan de andere zijde van de heg een glasbak en afvalcontainer staan. Mensen houden er immers geen rekening mee dat er 's nachts mogelijk iemand ligt te slapen. Blij dat ik deze overvolle camping achter me kan laten. Voordat ik het Gardameer definitief de rug toedraai eerst nog even een bezoek aan de warme bakker. Daarna is het stijgen geblazen tot aan Verona om daarna de heuvels voorlopig vaarwel te zeggen. Tegen het middag uur heb ik pas 40 km gedaan en om Verona uit te komen verspeel ik veel tijd met zoeken. Het is de hele dag drukkend warm en ik moet dan ook permanent op zoek naar drinkwater. En de kilometers volgen elkaar slechts tergend langzaam op waardoor ik begin te twijfelen aan de haalbaarheid van de eindbestemming Ferrara. De route gaat langs dijken en kanalen, over brugjes en langs nog meer kanalen door een erg Nederlands aandoend landschap.
Dat van die hoge luchtvochtigheid begin ik nu wel te begrijpen met al dat water. Opvallend zijn de vele leegstaande villa's die langzaam tot ruïne vervallen. Eeuwig zonde, maar het zal wel met het kostenplaatje te maken hebben. Merkwaardig genoeg zie je ook hier en daar volledig nieuwe villa's staan in alle soorten en maten. Montagnana is een prachtig ommuurde stad waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Zeer indrukwekkend en zeker enige foto's waard. Van hier is het nog een lange weg te gaan. Ik heb geen idee hoeveel liter water er al doorheen is gegaan, maar ik heb het gevoel dat ik onderhand een waterhoofd begin te krijgen. Weinig of geen wind, dus daar komt weinig verkoeling van. Enfin, al zwoegend, en met een flinke omweg door Ferrara, kom ik uiteindelijk om klokslag negen uur bij de camping aan. Nog net licht genoeg om de tent op te zetten, te douchen en eten te koken. De plastic stoel van het
gesloten terras is een welkome aanvulling voor de noodzakelijke rust van de vermoeide benen.
Geen kans gehad om gisterenavond nog even naar de route van vandaag te kijken, maar ik zie zojuist dat het toch nog een stukje is tot aan Venetië. Benieuwd hoe de benen, voeten en polsen het vandaag doen, want vooral die laatste twee begonnen gisteren aardig op te spelen. Ook vandaag is het weer drukkend warm (altijd beter als regen natuurlijk). Bij het omkleden lopen de zweetdruppels al langs m'n rug. Dat wordt weer genieten. Route gaat bijna de gehele weg door een Nederlands polderlandschap met rietkragen. Voor een groot deel langs de langzaam stromende Po rivier die te ondiep is voor scheepvaartverkeer. Achteraf zie ik pas goed wat voor omweg deze route maakt om bij Venetië uit te komen.
Enfin, de route gaat verder noordwaarts over asfaltwegen die frequent door haakse stroken nieuw asfalt worden doorsneden die aandoen als mini verkeersdrempels. Niet iets wat een fietser prettig vindt. Of soms is de rechterzijde van de weg een en al gaten met diepe scheuren. Flink oppassen geblazen. Uiteindelijk komt om even voor zessen de eindbestemming in zicht. Omdat het laatste stuk over de dijk naar Venetië niet te fietsen is, wordt de tent opgezet op een camping bij het plaatsje Oriago vlak voor Mestre. De camping is slechts voor 30% gevuld zo vroeg in het seizoen (ook hier weer veel Nederlanders en wat Engelsen), dus mag ik de tent opzetten waar ik maar wil. Na 1870 km trappen is dan uiteindelijk
het eerste doel van deze vakantie bereikt. Een zeer voldaan gevoel.
Ondanks dat ik voor vandaag de wekker een uur later had ingesteld word ik toch weer uit gewoonte om 07:00 wakker. Met het idee om nog even een half uurtje te blijven liggen, sta ik toch op omdat de temperatuur al weer snel oploopt. Bij de receptie een buskaartje gekocht en om 10:00 naar Venetië. De bus stopt tegenover de camping dus dat is makkelijk. Na 30 minuten komt de bus aan bij de Piazzale Roma waarna het slechts een korte wandeling langs de kade is om bij een van de vele kanalen uit te komen. Al snel komen de beelden van ruim 40 jaar geleden weer terug. Wel zijn er natuurlijk nu meer toeristen. Op gevoel, en af en toe geholpen door subtiele richtingbordjes, kom ik via vele steegjes en verscheidene brugjes bij de bekendste van allemaal: de Rialtobrug over de Canal Grande. In werkelijkheid
veel kleiner dan dat ik me herinner, maar het blijft een fascinerend mooie omgeving. Ook het San Marcoplein met het imposante Palazzo Ducale (Dogenpaleis) en de 96m hoge Campanile di San Marco vind ik zonder enig probleem. Het is hier redelijk druk met toeristen, maar lopend richting kade wordt het beduidend rustiger. En zo slenter ik maar even verder, langs riante afgemeerde jachten van vele tientallen meters lang, waar de geblondeerde jetset zich op haar wenken laten bedienen. Behoorlijk decadent. Dit soort schepen zal toch gauw een paar miljoen kosten. In het even verderop gelegen Garibaldi park met z'n vele bankjes kan ik in de schaduw m'n lunch nuttigen en even bijkomen van de opgedane indrukken. Aan het begin van de middag op m'n gemak, genietend van de vele doorkijkjes die ieder op zich een schilderij zouden kunnen vullen, via een hele grote omweg (m'n richting
gevoel laat me een beetje in de steek) terug gelopen naar de bushalte waar ik pas tegen het eind van de middag aan kom. 't Valt niet mee om zonder kaart je weg weer terug te vinden. Bijkomstigheid is wel dat ik zo op plekjes kom die ik anders nooit had gevonden. De brandende zon maakt het er natuurlijk niet makkelijker op, want oh wat kost dat een energie al die brugjes op en af. En dan te bedenken dat de meeste goederen voor de kleine restaurants aangevoerd moet worden m.b.v. kruiers die hun volgeladen steekwagens handmatig en alleen door de smalle gangentjes loodsen en over de vele tientallen bruggen zeulen onder die zelfde brandende zon. Niet echt een vakantiebaantje om jaloers op te zijn. Bij de bushalte word ik gewenkt door een attente buschauffeur die wijst op m'n informatiepapiertje
van de camping. Het blijkt dat zijn bus bij Camping Serenissima stopt. Klasse service. Vanavond maar eens informeren waar ik een internet café kan vinden, zodat ik familie, vrienden en kennissen een emailtje kan sturen. Het is zo goed als windstil op de camping, drukkend warm en de muggen genieten massaal van hun avondmaal.
Volgens de baliemedewerkster van de camping zijn er meerdere internet mogelijkheden, o.a. ook vlakbij de camping binnen loop afstand. Om 09:15 weer eerst met de bus naar de stad. Bij het San Marcoplein is volgens de lokale VVV een internet mogelijkheid in de boekwinkel om de hoek. Snel gevonden, maar wat niemand mij verteld heeft is dat je je paspoort nodig hebt voor legitimatie (heeft schijnbaar te maken met de terroristische toestanden in de wereld) en deze ligt natuurlijk bij de campingreceptie in bewaring. Flink balen natuurlijk om het maar zachtjes uit te drukken. Gewapend met nieuwe gids en plattegrond ga ik op pad om de rest van de bezienswaardigheden te bezoeken. Deze keer geen zoekplaatje, maar kom ik precies uit bij de imponerende koepelkerk Santa Maria della Saluta, één van de weinige kerken waar eens geen entree wordt geheven met als gevolg dat er
geen wachtrij is en het aantal bezoekers op één hand is te tellen. Wat een openbaring. Na de lunch nog een paar uur de sfeer van Venetië opgesnoven om daarna bijtijds terug te keren naar de camping op zoek naar dat ene internet-café. Deze keer gewapend met paspoort naar het aangegeven adres vlakbij de camping. Zowaar beschikt men over internet toegang en verblijf ik de komende twee uur achter toetsenbord en beeldscherm om familie en vrienden op de hoogte te brengen van de laatste stand van zaken. Wat rest is het schrijven van ruim 30 kaarten aan familie, vrienden en alle sponsors aan het goede doel (LRF). Deze laatste categorie had ik immers belooft een kaartje uit Venetië te sturen als blijk van waardering voor hun bijdrage aan het Leukaemia Research Fund. Morgen staat het tweede deel van de vakantie voor de boeg met als eindbestemming Genève. Best weer zin in een
stukje fietsen.
Het is amper 8 uur en de zweetdruppels gutsen al van mijn lijf tijdens het inpakken. Het gaat weer een warme dag worden. Even afscheid van de Nederlandse buren en we gaan er weer tegenaan. De route terug lijkt beter beschreven te zijn dan de heenreis. Slechts één foutje kunnen ontdekken. De kilometers rollen onder de wielen door en terwijl ik menig luxe villa passeer begint het landschap langzaam te veranderen en
minder Hollands aan te doen. Tegen een uur of één maar een pauze ingelast voor een paar broodjes. In de plaatselijke supermarkt moet een oude vrouw absoluut weten waar ik vandaan komt. Zoals vaak levert het antwoord een open mond en bewondering op met de aanvulling dat Hollander prettig gestoord zijn. Blijft altijd leuk dit soort ontmoetingen. In de middag komt het prachtige Cittadella in zicht. Zeer imposant die oude vestingmuur
met een lengte van niet minder dan 1461 meter, een hoogte van 12 meter en 32 torens. Het historische centrum is toegankelijk via vier stadspoorten en heeft als middelpunt het Piazza Pierobon. Hier staat ook de belangrijkste kerk van Cittadella, de Prosdocimo e Donato uit de 16de eeuw. Het levert in iedergeval weer mooi plaatsjes op.
In de loop van de middag begint de horizon langzaam plaats te maken voor berglandschap hoewel het meeste nog voorlopig schuil gaat achter nevel. Bassano en Monte Grappa brengen weer prettige herinneringen naar boven van een bezoek van een paar jaar geleden. Het beeld van Bassano bij de brug over de Brenta is werkelijk schilderachtig maar ik moet het helaas met een fotocamera doen. De Monte Grappa opfietsen lijkt me een leuke uitdaging maar dat zal voorlopig
moeten wachten tot een andere keer. Nu fiets ik er met gemengde gevoelens onderlangs. Na een tiental kilometers over een smalle weg gaat de route verder over een apart fietspad. De eerder geconstateerde nevel blijkt in feite een regenbui te zijn. Na weken van zon moet ik zo waar even schuilen om de ergste regen aan mij voorbij te laten gaan. En dat gebeurd precies op het moment dat het Valsugana dal op z'n smalst is en het fietspad een slinger onderlangs de weg maakt.
Even later kom ik bij een wirwar van wegen terecht en het is even opletten om de juiste afslag naar Arsiè te vinden. Ik gok goed en de benen malen even later geduldig de vele meters omhoog. De weg loopt onderlangs en deels door een aantal stenen bouwsels van de oude 'Talsprerre Primola' (op z'n Italiaans bekend als 'Tagliata della Scala') gebouwd tussen 1892-1895. Deze vesting, verspreidt over een aantal terrassen langs de weg en in de bergwand, is zelf nog actief gebruikt tijdens de Eerste Wereldoorlog 1915-1918
maar heeft als zo vele forten in dit gebied te leiden gehad onder de schrootwinning tussen WO1 en WO2. Als automobilist rijd je onder de berg door maar als fietser mag je 250m stijgen om later na 10 km weer af te dalen. Eenmaal vlakbij het stuwmeer aangekomen kies ik impulsief voor de meest rechtse camping 'Al Lago'. Inschrijven om daarna snel de tent op te zetten, want het begint er op te lijken dat de bui van vanmiddag mij weer heeft gevonden. Wonderwel
blijft het echter bij een paar korte buitjes en kan na een uur het avondeten voor de tent genuttigd worden. Temperatuur blijft aangenaam en onder het genot van een liter thee kan de rest van de kaarten voor het thuisfront worden geschreven. 's Avond volgt nog een fraai spektakel verzorgd door een tiental vuurvliegjes die vanuit het hoge gras het tentdoek komen versieren. Een mooie afsluiting van de dag.
Goed geslapen op deze uitzonderlijke rustige plek aan het stuwmeer. Een ideale uitvalsbasis voor een toekomstig bezoek aan Monte Grappa en omgeving? Vanaf de camping gaat het weldra weer omhoog om even later langs de zelfde weg van gisteren weer af te dalen en even later, na het passeren van het viaduct over de snelweg, weer aansluiting te vinden op de hoofdroute naar Trento. Deze loopt weer over een speciaal aangelegd fietspad parallel aan de rivier. Eerst nog een stukje in de schaduw maar daarna laat de zon weer ongenadig van zich gelden.
Met enige regelmaat maakt het fietspad een haakse beweging de helling omhoog om via wat rechte lijnen even later weer richting rivier af te buigen. Tegen de middag zit er al weer 50 km op. Ter hoogte van Orgo Valsugana even van de route afgeweken voor wat boodschappen en verse abrikozen. Naar mate ik Lago di Caldonazzo nader kom ik steeds meer fietsers tegen op stadsfietsen. Opvallend is wel dat als je in het buitenland op een smal fietspad tegenliggers aantreft die naast elkaar fietsend je tegemoet komen en niet aan de kant gaan het altijd landgenoten betreft (jong en oud,
maar meestal oud). En waarom is mij een raadsel. Het zal wel met gebrek aan opvoeding te maken hebben. (jong en oud, maar meestal oud). 'h Zal wel met gebrek aan fatsoen te maken hebben. Maar niet te veel aan storen houd ik me zelf voor, ik ben immers met vakantie. Bij Calceranica al Lago wordt het weer pasje rijden. In een rap tempo gaat de weg hier omhoog met onderweg een fraai uitzicht op het lager gelegen Lago di Caldonazzo. Boven komen kost de nodige energie en zweetdruppeltjes (lekker, dat zout in je ogen). Eenmaal bij Bosentino aangekomen word ik als verrassing verblijd met een korte
maar hevige stortbui. Na zo'n 10 minuten schuilen gok ik het er op maar een paar kilometer later word ik alsnog ingehaald door de rest van de bui en die is deze keer niet mals. Een sprint naar de plaatselijke benzinepomp met afdak voorkomt dat het regenjack uit de tas moet komen. Op de weg vormt zich binnen enkele minuten kleine stroompjes die samen tot een riviertje aanzwelgen. Daar had ik niet graag in door gefietst. Maar ja, de buien verdwijnen hier weer net zo snel als ze komen en na een krap half uurtje schuilen is het bijna droog en kan de weg vervolgd worden. Na wat
vals plat volgt een rappe afdaling naar Trento. Benieuwt of de beslissing van een week geleden om toch maar onderlangs door te fietsen de juiste is geweest. En wat blijkt, het laatste stuk naar Matarello was de grootste hindernis. Al het overige via de normale weg is wel goed te doen al heb je dan meer last van het autoverkeer. Maar aangezien je de rest van de weg toch over de SS349 rijdt maakt dat kortste stukje extra ook niets meer uit. Maar ja, dat is mijn mening en aan de andere kant had ik anders die fraaie omweg via Ferrara gemist, dus daar is ook iets voor te zeggen.
Blij dat ik nu toch beide routes heb kunnen doen. Even buiten Trento kies ik de verkeerde weg en rij even later aan linkerzijde van de rivier net zo lang door tot dat de weg bij een vuilstort op houdt. Dat verklaart waarom ik dit deel van de route totaal niet kon herinneren van de heenweg. Het onverharde bospad dat rest spreekt me niet zo aan dus dat wordt weer de 10km terug fietsen in de hoop dat ik nu wel de juiste route weet te vinden. Door dit alles kom ik jammergenoeg wel net na sluitingstijd van de winkels aan in Auer. De boodschappen moeten dus maar tot morgen wachten. Was er op de
heenweg nog net plaats voor een tent op de camping, deze keer krijg ik te horen dat de camping vol is. Toch maakt de eigenaresse voor de eenzame fietser uit Nederland een uitzondering en mag ik zonder betaling vlak bij het zwembad m'n tent opzetten. Grote klasse. En het aanwezige bankje met kussen krijg ik eveneens gratis bij. Terwijl ik bezig ben met het opzetten van de tent komt de Duitser die ik hier op de heenweg heb ontmoet aanlopen met uitgestoken hand. Even later volgt nog een fles frisdrank en de Telegraaf. Wat een service.
Matige nachtrust door nachtelijk verkeer, omdat ik deze keer aan de verkeerde kant van de (geluid)scheidingsmuur m'n tent had staan. Ik kom dan ook als gevolg hiervan moeizaam op gang. Na een hartelijk afscheid van het Duitse echtpaar zit ik om 08:45 uur weer op de fiets. Gelukkig duurt het even voordat de zon over de bergkam komt, anders had de moeite van het inpakken al weer voor de nodige zweepdruppels gezorgd. I.v.m. de lange wachtrij sla ik de bakker in Auer over wat achteraf niet zo slim blijkt te zijn. En dan is het slecht presteren op alleen een droog bolletje
en twee bakkies thee. Even voor Bolzano zoek ik de supermarkt van de heenreis op en moet hierdoor het fietspad verlaten en kiezen voor de drukke provinciale weg. Achteraf blijkt dat de betreffende supermarkt net voor Merano te liggen en dus waren dat nodeloos veel kilometers over een te drukke weg. Mede hierdoor rij ik in Bolzano niet de zelfde weg als op de heenreis en ga weer voor een aantal extra kilometers de mist in. Na het inhalen van een slingerende dronkaard op de fiets zie ik nog net in m'n spiegeltje dat hij met zijn voorwiel de stoep raakt en daarna tegen het asfalt stuitert. Hij krabbelt op eigen
houtje enigszins verbouwereerd weer overeind en besluit wijselijk verder te lopen. Merano wordt weer moeiteloos doorkruist en weldra moet er weer flink worden gestegen en dat valt vandaag met die brandende zon op je hoofd waarachtig niet mee. Daarna volgen weer wat rechte stukken waardoor weer een constant gemiddelde kan worden gereden. Bij Naturns duik ik de weg op, omdat ik dit deel van de route op de heenreis als minder boeiend heb ervaren. De drukke weg is niet bepaald een pretje om te fietsen en het zijn dan ook dit soort momenten dat ik maar wat blij ben met een spiegeltje op mijn fiets. Om kwart over vier fiets ik de
camping in Latsch op. Snel de tent opzetten (zelfde plek als op de heenreis), douchen en daarna opzoek naar een winkel die nog open is. Ook nu volgt er weer laat op de avond een onweersbui en flink wat regen.
Vanochtend is het gelukkig weer droog. Wel hangt er een laag hangende bewolking in het dal. Goed weer voor een pasovergang. Voor vertrek eerst wat broodjes en harde worstjes gehaald in de winkel om de hoek. Op die momenten dat de stijging van de fietsroute boven de 10% uit komt slinger ik de hoofdweg op om zo met een constante stijging de zelfde afstand te overbruggen. Op de hellingen zijn de boeren uitbundig hun druivenranken en fruitbomen aan het besproeien. De lucht die in mijn neus dringt doet vermoeden dat het gebruikte middel niet geheel ongevaarlijk is. In het centrum van Laas kom ik midden in
een of andere processie uit. De weg is volledig afgesloten en iedereen wacht geduldig af tot de stoet met goedheiligman is gepasseerd. Ik volg het fietspad weer tot aan Mals om daarna
weer de weg te vervolgen. Na een paar flinke slingers kom ik uiteindelijk weer onder een brandende zon bij de stuwmeren aan waar men druk in de weer is met kite-surfen. Bij de plaatselijke winkel staat een Duitse vakantiefietser die op weg is naar Rome. Tekstboek vakantieganger: nieuwe fiets, set ortlieb tassen en het meest in het oogspringend een bundeltje spaken met tie-raps aan het frame bevestigt. Blijkt inderdaad z'n eerste tocht te zijn. Ja, eens is voor allemaal de eerste keer. Even later passeer ik de Italiaanse grens. Een clubje Duitse toerfietsers vraagt zich af hoe ik zo bruin kom. Als je dan een stukje van je fietsbroek
oplicht om de scheidslijn te benadrukken heb je de lachers op je hand. Onderaan bij Nauders met moeite de weg kunnen overstekken i.v.m. de finish van een of andere wielertocht van tourfietsers. Ja, die zitten wel even te kijken als je met al je bagage hen met ogenschijnlijk geringe inspanning tegemoet komt fietsen. Bovenaan de pas nog even een kort regenbuitje ter afsluiting. Daarna is het voor mij afdalen geblazen, terwijl zich tientallen tourfietsers zwaar zwoegend in het zweet een weg naar boven malen. De fietsers kijken veelal met enig ontzag naar die eenzame met hoge snelheid afdalende fietser. Enkele jonge dames lukt het
nog om te glimlachen en een hand op te steken. Bij Pfunds mis ik door de slingerende straatjes de aansluiting met de route (gewoon niet goed opgelet) en besluit dan maar de weg op te gaan ondanks het blauwe bord dat aangeeft dat dit een autoweg is. Maar toevallig vandaag houdt de politie een snelheids controle en even later word ik staande gehouden. Ik vraag nog beleefd of ik soms te snel heb gefietst, maar de agent heeft hier geen oren naar en geeft te kennen dat ik de weg moet vervolgen op het hoger gelegen fietspad. Als straf voor mijn ongehoorzaamheid zwoeg ik met de fiets in de hand moeizaam de helling op. De camping in Ried is
een stuk leger dan vorige keer. Om kwart over vijf staat de tent. Niet lang daarna wordt de blauwe lucht ingehaald door donkere wolken uit het zuiden en begint het hevig te waaien en hard te regenen. Na een uur trekt de bui voorbij en wordt de blauwe lucht weer zichtbaar. Vlakbij een krukje kunnen scoren dus ik kan in iedergeval weer droog zitten zonder dat m'n thermorest nat hoeft te worden. Nederlandse buren hebben stoelen in overvloed maar het gebaar om er een aan te bieden wordt niet gemaakt. Het zijn van die typische 'ons ben zuinig' types. I.v.m. de inspanning van vandaag (Reschenpas) en die mij morgen nog te wachten staat
(Arlberg) maar vroeg naar bed.
Het heeft vannacht nog verscheidene malen geregend. Nadeel was dat ik onder een grote boom stond, dus eerst hoor je de regen op de naburige caravans en voortenten roffelen en daarna vanuit de boom die doorregent. Ondanks dit alles toch goed geslapen en uitgerust. Voordat de wekker afgaat sta ik op. Met het vooruitzicht van de Arlberg kan het vandaag geen kwaad om wat eerder te starten dan gebruikelijk. Het is nog frisjes vanochtend maar toch al warm genoeg om zonder jas aan te vertrekken. Om de drukke weg te mijden toch maar de aparte fietsroute aan de linkerkant van de rivier gevolgd tot aan Landeck. Deze route
gaat echter wel regelmatig flink omhoog en omlaag conform de beschrijving van Reitsma en is beslist de extra kilometers waard. Vanuit Landeck gaat het over de normale weg langzaam naar boven. De weg is nog redelijk rustig wat bijzonder plezierige is bij het stijgen. De snelheid gaat er immers uit waardoor je soms de nijging hebt om iets te slingeren en dan hoef je niet constant in je spiegeltje te kijken als je verkeer hoort naderen. Langzaam wordt er aan hoogte gewonnen. In de buurt van Pettneu is men beton aan het storten in de hoger gelegen bergwand met gebruik van de helikopter. Met verbazing en bewondering staan kijken hoe men
de betonkubel hangend aan de kabel tussen hoogspanningkabels van de treinbaan weet te manoeuvreren. Niet bepaald een job waarbij je fouten kan en mag maken. Vanaf St. Anton is de weg een stuk drukker. Ondanks dat het meeste verkeer geacht wordt om door de nieuwe tunnel te gaan kiezen nog steeds grote groepen motorrijders en automobilisten de oude weg om lekker naar boven te scheuren met het idee om zo snel mogelijk boven komen. Of ze daarmee de pasovergang dan wel het hemelrijk in gedachte hebben is mij gezien hun rijstijl niet geheel duidelijk. Als fietser ben je in ieder geval niet blij met dit asociale weggedrag.
Gelukkig gaat zo nu de zon schuil gaat achter een wolkje. Een welkome verkoeling. Na een haakse bocht naar rechts begint het ineens flink hard te waaien wat betekent dat de pasovergang nabij is. De eigenlijke overgang stelt niet veel voor en is niet duidelijk gemarkeerd door iets unieks dat de pashoogte aangeeft. Toch maar ter herinnering een paar foto's via de zelfontspanner. Vlak na de pasovergang kies ik voor de route links van de tunnel. Aan het einde van deze weg zie ik op het laatste moment dat een groot deel van de weg over het water is weggeslagen. Dit wordt aan de overzijde d.m.v. een bord aangegeven maar het was misschien ook handiger geweest als dit aan beide zijden was gebeurd. Je zult hier maar in het schemerdonker langs fietsen. Val je wel drie meter naar beneden in het koude water.
Daarna is het grotendeels afdalen richting Bludenz over een niet al te drukke weg. Enigst minpuntje is de straffe wind vanuit het dal. Vlak voor Bludenz gestopt voor boodschappen. Zittend op het bankje voor de supermarkt wordt een rustpauze ingelast. De enige echte zit van vandaag buiten die bij restaurant bovenop de pas. In Bludenz twijfel ik nog even of het doorfietsen wordt naar Feldkirch of dat ik hier de camping op zoek. Een voorbijganger oppert een camping in Nenzing, maar hierover staat niets in het routeboek dus kies ik toch maar voor Bludenz. Camping ligt op een rustig terrein even buiten het centrum. Om 17:00 uur staat de tent en is er
nog voldoende tijd (en zonlicht) om kleding te wassen (en te drogen). Vanaf de camping prachtig uitzicht op de omliggende bergen. Lekker nagenieten tot zonsondergang.
Ondanks dat het gisterenavond langzaam begon dicht te trekken is het vandaag weer stralend mooi weer (zoals ook was voorspeelt op de lokale radio). Om half negen zit alles weer in de tassen. Vlak om de hoek bij de camping zit een bakker dus je begrijpt het al: eerst broodjes voor onderweg inslaan. Het vlakke fietspad peddelt lekker vlot weg. Vlak voor Nenzing is het fietspad onder het spoor door werkzaamheden versperd en word ik noodgedwongen de weg op gestuurd. Op de heenweg had ik juist hier de Reitsma route weer opgezocht en was nu eigenlijk benieuwd waar ik hier enige weken geleden de fout in was gegaan, maar helaas.
Dan maar over de weg tot vlakbij Feldkrich alwaar ik het fietspad weer opzoek. In de stad zelf op goed geluk de juiste weg richting Liechtenstein ingeslagen. Weldra gaat de weg omhoog en omlaag, de ene keer over een fietspad en dan weer over de weg. Pas later in Chur zag ik dan ik ook dit traject langs de Rhein had kunnen fietsen. Vanaf Maienfeld gaat het gestaag omhoog en passeert ik de Zwitserse grens bij een traditioneel gebouwde Talsperre, welke nog steeds in gebruik is als kazerne. Ideale plaats voor een eet pauze. Na nog een klein stuk stijgen is het afdalen richting Maienfeld. Het is nog steeds prachtig en erg warm weer. In Chur even zoeken naar
de juiste route, omdat men namelijk bij het station de boel flink heeft omgegooid i.v.m. een gigantisch bouwproject. Bij toeval zie ik aan de andere kant van het spoor een bord met het opschrift 'Oberalpenstraße' en weet ik dus dat ik goed zit. Even later ter bevestiging een bordje van Veloschweiz met de tekst 'Rheinroute'. Bingo. Even buiten Chur gaat m'n hard als sportschutter harder slaan als ik veelvuldig het geluid van geweervuur hoor. Hier liggen de schietbanen binnen gehoor afstand van woonwijken en schijnt men zich in het geheel niet te storen aan dergelijke oefeningen. Het fietspad loopt parallel aan de spoorbaan. Na Rechenau gaat het langzaam
omhoog. Eerst even flink stijgend en slingerend en daarna via valsplat door het bos omhoog. De zon is enige tijd weg en het gerommel in de verte begint langzaam dichterbij te komen. Even later komt de route na een linkse bocht bij een prachtige kloof met fraaie steile wanden. Ver beneden ligt de Rijn met daarnaast een spoorbaan. Op dat moment begint het te regenen en kan ik nog net op tijd schuilen onder een kleine lawinegalerij. En dat was geen moment te vroeg, want op dat moment barst de bui los, daalt de temperatuur en begint het zo waar flink te hagelen met korrels van 15mm. Daar had ik niet graag in door gefietst. De regen zorgt er voor dat los zittende
stenen uit de wand naar beneden vallen en de enkele auto die toch langzaam zijn weg vervolgd wordt verrast op een stenen lawine. Op het dak van de galerij hoor ik zo nu en dan harde stenen ploffen. Ik ben dan ook zeer blij met m'n schuilplaats. Ik hoef echter maar een halve meter opzij te stappen of ik lig een paar honderd meter lager, dus echt ideaal is het nou ook weer niet in deze open galerij. De hagel en regen houden na ongeveer 30 minuten op. Weldra klaart het op en kan ik de reis vervolgen. De weg ligt bezaait met scherpe steentjes die naar beneden zijn komen vallen. Wel even oppassen om niet lek te rijden. Na een voorzichtige afdaling over de nog natte
weg blijkt dat ik onderaan na de brug weer een paar kilometer flink moet klimmen. Terwijl ik overweeg om nu misschien te kiezen voor een 'zimmer frei' oplossing zie ik in Carrera bij toeval een stenciltje op een bord met de mededeling dat er op 20 mei j.l. een nieuwe camping is geopend. Op de helling staat een nieuw houten opbouw waar men nog driftig bezig is een en ander op orde te brengen. Maar ze zijn open en ik kan douchen. De camping is echter nog niet officieel aangemeld met als gevolg dat ik dan ook de enige ben. En als de beheerder op 8 uur weg gaat blijf ik alleen achter. Voor me ligt een imposant berglandschap wat regelmatig schuil gaat achter laag hangende
bewolking. Het blijft nog uren lang rommelen in de verte maar ondanks dat breekt zo nu en dan toch nog een strookje blauw door. 's Avonds wordt het bergmassief tegenover de camping prachtig verlicht door de ondergaande zon. Wat een grandiose afsluiting van de dag.
Zoals te verwachten uitzonderlijk goed geslapen op deze heel bijzondere plek. Vannacht heeft het nog wel een paar keer geregend maar ondanks dat schijnt nu weer de zon. Zonder problemen de hele nacht m'n telefoon aan de stroom kunnen hangen dus die kan er weer even tegen. Vanaf de camping gaat het na een haakse bocht naar links grotendeels bergafwaarts. Nog wat frisjes zo in de schaduw met alleen een shirt en korte broek. Enige tijd later volgt een onverhard fietspad met een enkele recent omgevallen boom die de weg verspert. Vanaf Tavanasa gaat de route
verder over een sluipdoor/kruipdoor pad waarbij ik zelfs gedwongen word om af te stappen. Dit is allang geen 'fietspad' meer maar ondanks dit alles staat aan het einde van het pad een bordje 'Veloschweiz 2'. Vanaf hier verkies ik de weg boven dit 'fietspad', omdat ik er weinig voor voel om m'n materiaal stuk te rijden. Niet lang daarna zie ik vanaf de weg een stuk lager een prachtig geasfalteerd fietspad liggen. Dat heb ik weer. Gelukkig is de weg niet al te druk. De zon gaat zo nu en dan achter een wolkje schuil en dat is met deze stijging van de weg niet verkeerd. Onderweg steekt menig machinist van de Furka-Oberalp-Bahn de duim op en toetert een paar maal als blijk van waardering (de pas loopt namelijk
een flink stuk parallel aan het treintraject. Onderweg nog een paar koppeltje vakantiefietsers ingehaald die er vandaag beduidend meer moeite mee hebben. Het laatste stuk gaat via vertrouwde haarspeldbochten en zoals altijd zijn de laatste loodjes het zwaarst. Een lange aanloop van een tiental kilometers brengt mij uiteindelijk naar een hoogte van 2046m waar ik om 14:30 uur aan kom. Bij het restaurant trakteer ik mezelf op thee met Apfelstreudel als beloning voor de geleverde prestatie. Terwijl ik van het gebak met slagroom geniet ontstaat er ineens commotie op de parkeerplaats waar een Nederlandse Renault oldtimer camper in vlammen dreigt op te gaan als gevolg van een defecte benzineleiding waardoor brandstof
lekt op het oververhitte uitlaatspruitstuk (aldus de eigenaar). Omstanders snellen toe met brandblussertjes, brandende vloermatten worden naar buiten geworpen en even later is de brand geblust. Was bijna zijn vakantie in rook opgegaan. Vanaf de pasovergang volgt weer een waanzinnig mooie afdaling. In Andermatt doe ik nog wat boodschappen en fiets daarna door richting Realp in het Urserental. Het is nog vroeg in de middag maar ik besluit toch maar om de tent hier op de zeer eenvoudige camping op te zetten. Om vandaag nog een pas over te fietsen is misschien iets te veel van het goede. Achteraf een verstandig besluit, want nog geen uur later gaan de hemelsluizen open en barst er een waar noodweer los. Rond etenstijd is het echter
weer droog en kan de maaltijd op een bankje voor de tent worden genuttigd. Op de camping staan slechts een handje vol kampeerders.
's Avonds zie ik zo nu en dan langzaam een paar koplampen de bergpas omhoog en omlaag kruipen waardoor goed te zien is wat mij morgen te wachten staat.
Het heeft vannacht veelvuldig geregend. Ik had nog wat spullen buiten te drogen gehangen maar dat is alleen maar natter en zwaarder geworden. Ook om 07:00 uur begint het weer te miezeren. Ik vind het nooit plezierig om in de regen te spullen in te pakken, maar ja, wat doe je er aan. Scheren is er vanochtend ook niet bij, omdat deze simpele camping niet heeft geïnvesteerd in een stopcontact voor haar klanten. Eenmaal alles ingepakt is het zowaar droog. Wel is het een stuk frisser dan gisteren. De laaghangende bewolking verhult een groot deel
van de pas. In Realp deze keer wel tijdig gestopt voor het inslaan van brood en de nodige zoetigheid zoals o.a. druivensuiker. Dat laatste moet me beslist de pas overhelpen. Net buiten Realp begint bijna direct de pas en moet er direct gepresteerd worden door de nog koude spieren. In het kleinste verzet kruip in naar boven. Eerst gaat het via een paar flauwe lussen maar niet lang daarna volgen zigzaggende bochten elkaar in een rap tempo op (dit deel van het parcour is mooi in beeld gebracht in de James Bond film 'Goldfinger' met Sean Connery in de hoofdrol). Verbazend om te zien dat de beenspieren, na de inspanningen van gisteren tijdens de Oberalppas, weer zo goed kunnen presteren. Gelukkig werkt de enigszins
bewolkte lucht vandaag in het voordeel. Ook vandaag kom ik weer dezelfde groepjes toermotorrijders tegen die mij al sinds de Reschenpas lijken te achtervolgen. Als blijk van herkennen wordt er veelvuldig getoeterd en gaat de duim omhoog. Omdat de markering langs de weg slechts bestaat uit wat paaltjes met heel veel ruimte er tussen, is het zorg om toch minimaal een meter uit de kant te blijven. Een verkeerde beweging staat immers garant voor een bezoek aan het ziekenhuis of erger. Eenmaal bij Galenstock aangekomen is het afgelopen met het zigzaggen en volgt er een lang hellend stuk naar de pasovergang. Bij Tiefenbach zorgt de waterval in de bocht van de weg voor een frisse nevel. Ik rij nog steeds zonder jas maar echt
warm is het op deze hoogte niet. Dit wordt nog eens bevestigd door de aanwezigheid van flink wat sneeuw op de hellingen.
Het heeft vannacht veelvuldig geregend. Ik had nog wat spullen buiten te drogen gehangen maar dat is alleen maar natter en zwaarder geworden. Ook om 07:00 uur begint het weer te miezeren. Ik vind het nooit plezierig om in de regen te spullen in te pakken, maar ja, wat doe je er aan. Scheren is er vanochtend ook niet bij, omdat deze simpele camping niet heeft geïnvesteerd in een stopcontact voor haar klanten. Eenmaal alles ingepakt is het zowaar droog. Wel is het een stuk frisser dan gisteren. De laaghangende bewolking verhult een groot deel van de pas. In Realp deze keer wel tijdig gestopt voor het inslaan van brood en de nodige zoetigheid zoals o.a. druivensuiker. Dat laatste moet me beslist de pas over helpen. Net buiten
Realp begint bijna direct de pas en moet er direct gepresteerd worden door de nog koude spieren. In het kleinste verzet kruip ik naar boven. Eerst gaat het via een paar flauwe lussen maar niet lang daarna volgen zigzaggende bochten elkaar in een rap tempo op (dit deel van het parcours is mooi in beeld gebracht in de James Bond film 'Goldfinger' met Sean Connery in de hoofdrol). Verbazend om te zien dat de beenspieren, na de inspanningen van gisteren tijdens de Oberalppas, weer zo goed kunnen presteren. Gelukkig werkt de enigszins bewolkte lucht vandaag in het voordeel. Omdat de markering langs de weg slechts bestaat uit wat paaltjes met heel veel ruimte er tussen, is het raadzaam om toch minimaal een meter uit de kant te blijven.
Een verkeerde beweging staat immers garant voor een bezoek aan het ziekenhuis of erger. Eenmaal bij Galenstock aangekomen is het afgelopen met het zigzaggen en volgt er een lang hellend stuk naar de pasovergang. Bij Tiefenbach zorgt de waterval in de bocht van de weg voor een frisse nevel. Ik rij nog steeds zonder jas maar echt warm is het op deze hoogte niet. Dit wordt nog eens bevestigd door de aanwezigheid van flink wat sneeuw op de hellingen. Zonder enige pauze kom ik om 11:15 uur boven bij de volledig verlaten pasovergang. Snel een foto en dan bergafwaarts. Weldra fiets ik in een warm zonnetje de helling af met de vingers verkrampt aan de remmen. Echt stijl is het niet maar de afdaling is wel redelijk lang. Onderweg
fantastisch uitzicht op de Grimselpas. Bij Hotel Belvedere is het een drukte van belang, omdat immers hier vandaan een uitstapje gemaakt kan worden naar de Rhône-gletscher, maar de wind is hier zo krachtig dat er bijna van mijn fiets wordt geblazen. Even stoppen voor een foto is er dan ook niet bij. Dat kan pas een paar berglussen lager worden gedaan. Ook op het rangeerterrein bij Gletsch zie ik jammer genoeg geen enkel stoomtreintje rond tuffen. Jammer maar helaas. Even voorbij Gletsch richting Oberwald is men druk bezig om stukken van het spoortraject van de DFB (= Dampfbahn Furka-Bergstrecke) weer in de oude glorie te herstellen.
Gelukkig is het vannacht droog gebleven maar de natte was van gisteren, en eergisteren, is er geen spat droger op geworden. Een strak blauwe lucht belooft veel voor de komende dagen. De wisselvalligheid van de laatste paar dagen lijkt hierdoor definitief tot het verleden te behoren. Zoals verwacht is ook nu de receptie niet bemand, dus u wordt bedankt voor de gratis overnachting! Ik pik de route op waar ik gisteren het bordje had gezien en na een ruime lus omhoog naar het viaduct daal ik even later weer af om op een paar meter afstand van de afslag richting camping uit te komen.
Had ik ook kunnen zien als ik met mijn slaperigekop beter in het routeboekje had gekeken. Geen goed begin van de dag.
De route blijft verders de hele dag in de buurt van de Rhône. Goed asfalt en met een flauwe daling gaat het verders voorspoedig richting het Meer van Geneve. Naar mate het dal smaller wordt neemt ook de (tegen)wind toe. Eenmaal voorbij de vernauwing bij Martigny opent het dal zich weer en kost het fietsen beduidend minder energie. In ieder geval een prachtige omgeving om doorheen te fietsen. Tot aan Bouveret blijft het fietspad de Rhône volgen. Tegen het middaguur heb ik er al zo 60 km opzitten, zodat mogelijk het einddoel van vandaag zijnde het plaatsje Rolle haalbaar lijkt. In de verte zie ik dat de zand/grind fabriek nog steeds bestaat. Toch raar als je bedenkt dat ik hier ruim 35 jaar geleden voor het laatst ben geweest
tijdens een vakantie met mijn ouders en onze Zwitserse familie. Goede herinneringen komen boven borrelen, terwijl ik de fietsbrug passeer om aan de andere kant de weg te vervolgen. Richting Montreux gaat de route hoofdzakelijk over de drukke weg en de enkele keer dat de fietsroute je richting water stuurt moet je na soms al na 5 minuten weer omhoog beulen om de hoofdweg te vervolgen. De route omhoog en omlaag door de wijnvelden is met het fraaie uitzicht op het lager gelegen meer zeker de moeite waard, maar enigszins frustrerend als je een vlakke weg langs het water ziet lopen. Om tijd te winnen (ik hoop aan het eind van de dag nog wat zonnestralen op te vangen i.v.m. de natte was) kies ik toch maar voor de provinciale weg.
Gelukkig is er voor het over grote deel wel een apart fietspad. Onderweg geeft een bord een temperatuur aan van 30 graden in de schaduw. En zo voelt het ook aan. Met slechts een enkele stop voor wat frisdrank gelukt het mij om rond zeven uur in Rolle aan te komen. Het uitzicht over het meer is werkelijk grandioos. 's Avonds nog even naar het haventje gelopen voor het ophalen van herinneren van ruim 30 jaar geleden maar in het donker herken ik weinig. Frappant is wel dat het toiletgebouw in al die jaren niet is veranderd en dat had van mij wel gemogen.
Omgeving geluid en de harde wind hebben er voor gezorgd dat ik pas laat inslaap viel. Voordeel van het laatste is wel dat de natte was eindelijk droog kan worden opgeborgen. Het waait vanochtend nog steeds maar gelukkig richting Genève. Met een strak blauwe lucht en een hoge temperatuur in het vooruitzicht zorg ik dat al vroeg op pad ga. Tegenover de uitgang van de camping zit zo waar een warme bakker, dus - u raadt het al - eerst ontbijten. Daarna weer over de provinciale weg verder richting Genève. Gelukkig gaat het merendeel van de route over een apart fietspad
en verscheidene malen langs de boulevard waar het heerlijk vertoeven is op een bankje in de schaduw. Lekker relaxed
doorfietsend kom ik al om 10:30 uur bij de bekende fontein in Genève aan. Het niet gehaalde einddoel van de fietstocht in 1995 is hierbij alsnog volbracht wat een bijzonder fijn gevoel geeft en hiermee is dan ook het tweede doel van de vakantie afgerond. Na de nodige foto's, al dan niet via zelfontspanner, want je wil natuurlijk zelf ook wel eens op de foto staan, gaat het na een korte lunchpauze via de zelfde weg weer terug richting Lausanne. In Nyon volgt even de dip van de dag en het scheelt dan ook niet veel of ik val in slaap op een bankje aan het water. Toch slaap te kort van afgelopen nacht. Na een half uur weer de rit hervat en weet ik uiteindelijk na enige tijd mijn ritme weer te hervatten ook al valt het niet mee met
de straffe tegenwind. Bij Prevenrenges even voor Lausanne pik de Zwitserse fietsroute nr. 5 op in de hoop bij Bussigny een camping te vinden. De camping in Morges betekent vroeger stoppen dan gepland, maar achteraf had er beter aangedaan om toch hier te overnachten maar daarover straks meer. Bij het oude fort in Morges staan trouwens wel een paar hele mooie bronzen kannonnen en mortieren in de tuin. Zeker een bezoekje waard (het slot is trouwens ook te bezoeken). Route 5 gaat na een lichte stijging weldra over kruipdoor/sluipdoor paden door een bos met onverhard pad van het slechtste soort. Flink oppassen om de boel heel te houden. Vlakbij Aclens merk ik dat ik de camping gemist heb dus dan maar terug via de weg om even later weer bij het begin van het bospad uit te komen. Uiteindelijk een
verweerd bord met campingaanduiding langs de weg maar ondanks dat ik de hele zijweg tot bovenop de heuvel opfiets is er van een camping geen spoor te bekennen. Navraag bij een iemand langs de weg levert ook niets op. Doorfietsen naar Orbe is qua temperatuur en tijdstip nu geen optie (ik zag zojuist een reclamezuil die 32 graden aangaf). Terug dan maar richting Lausanne in de hoop dat het mij morgen beter vergaat. Het kost me bijna 2 uur om via dorpjes en zijwegen over het universiteitencomplex (ik ben dus aardig aan het dwalen) de juiste weg weer te vinden. Na een flinke omweg arriveer ik om 18:00 uur op de camping in Lausanne en kan ik eindelijk na het opzetten van de tent genieten van een verkoelende koude douche. 's Avonds
maar weer eens met het thuisfront gebeld voor de laatste stand van zaken.
Beetje onrustige nacht. Camping ligt namelijk naast een park en daar bleef het tot laat onrustig, en 's morgens is de gemeentelijke schoonmaakploeg al om 05:30 uur aanwezig om alle campinggasten te verrassen met harde radiomuziek. Muziek terwijl u werk is uiteraard prima, maar niet op dit tijdstip en zeker niet met dat volume. Gelukkig maakt het mooie weer en de strak blauwe lucht veel goed. Even buiten Lausanne pik ik de route van gisteren weer op. Bij het bos met het slechte pad aangekomen kies ik deze keer voor de
comfortabele asfaltweg. Ook hier weer een verweerd campingbord, maar zoals gisteren al is gebleken bestaat de bewuste camping niet meer. De route vervolgt over
redelijk goed asfalt waarbij de hoogte niet wordt geschuwd. Regelmatig moet ik het kleinste verzet aanspreken, en dit alles gaat gepaard met vele druppels zweet. Nee, de eerste 20 à 40 kilometer gaat beslist niet over vlakke wegen. Maar wat een omgeving. Ze noemen dit gebied niet voor niets het 'Mittelgebergte'. Eenmaal langs het Meer van Neuchatel gaat het eerste deel door een tamelijk vlak terrein met veel bos en weldra gaat het asfalt over in een tiental kilometers onverhard in kwaliteit variërend van matig tot zeer slecht. Bij dat laatste moet je uiterst voorzichtig te werk gaan om niet alle vullingen uit je kiezen kwijt te raken. Plotsklaps zie ik nog geen 5 meter voor me iets lang en bruin over het pad bewegen.
Ik stop direct. Het is geen hermelijn of fret maar een fraaie donkerbruine boommarter met een wit vlekje op de borst. Het dier gaat op de achterste poten staan, doet een korte verkenning en een fractie later steekt er nog een het pad over weldra gevolgd door nummer drie. Hierna kijkt de verkenner nog eenmaal mijn kant op en volgt daarna de andere twee het bos in. Hoogst waarschijnlijk moeder met twee jongen. Wat een prachtig gezicht. Daarna verder langs drukke zijpaden waar half Zwitserland staat geparkeerd om een zondagsuitstapje te maken naar het water. Het zal morgen toch een stuk rustiger worden op dit soort paden. De rit verloopt wonderwel voorspoedig ondanks de moeizame start en het te kort aan slaap. In Yverdon tref ik naast
het kasteel een monument aan ter herinnering aan de gesneuvelde soldaten van de Eerste- en de Tweede Wereldoorlog. Dit verbaast mij enigszins voor een land dat neutraal is geweest gedurende beide wereldconflicten. Toch maar eens in de boeken duiken als ik terug ben van vakantie. Tegen half vijf besluit ik om bij Gampelen de TCS camping op te zoeken. Deze camping ligt niet direct aan het water dus zal een stuk rustiger moeten zijn. In Gampelen tref ik echter noch een bord noch een camping aan, dus dan maar door richting Erlach. Het valt me trouwens nu pas op de opschriften bij restaurant en winkels in het Duits staan aangegeven. Zonder dat ik er erg in had ben ik dus weer een taalgrens gepasseerd. In Erlach vind ik om kwart over 5
een camping en mag ik na overleg met de beheerder mijn tent opzetten achter het huis op een klein maar confortabel stukje groen. De kampeerplek biedt gelukkig voldoende beschutting tegen de nog altijd brandende zon. Na het eten nog even een wandeling gemaakt naar de oude stad hoog boven op de heuvel. Vanaf hier een fraai uitzicht op de omgeving met als afsluiting een prachtige zonsondergang.
Achteraf gezien een goede keuze geweest om de tent hier neer te zetten. Werkelijk een fantastische nachtrust gehad. Opgestaan met een strak blauwe lucht. Top op heden bof ik wel met het uitzonderlijk goede weer. Om even voor half 9 weer op de pedalen. Op de camping nog even 4 witte bolletjes gekocht, maar de prijs van S.fr. 4,- doet vermoeden dat er nog wat 'extra' gerekend wordt voor de vriendelijke bediening. Weldra gaat de route weer over onverharde paden. Door de hoge temperatuur moet ik fequent de bidons bijvullen. Watertappunten zijn hier echter minder dich bezwaaid dan ik tot nu toe gewend ben. Een paar korte 15% stijgingen in het parcour zorgen voor de nodige variatie.. Even voorbij Wangen staat
rechts van de weg een bordje met de tekst 'Staße gesperrt'. Als eigenwijze Nederlander fiets je in zo'n geval gewoon door, omdat een dergelijk bord meestal niet voor fietsers geldt. Meestal, maar deze keer moet ik toch echt omdraaien als blijkt dat de bewuste brug over de Aare er gewoon niet meer is. Het enige wat nog rest zijn de twee bruggehoofden. De weg vervolgen leidt naar een kazerne, dus de enige optie is in dit geval toch echt omdraaien. Na 100 km had ik gehoopt om een campingbordje aan te treffen, maar omdat de fietsroute meestal buiten de dorpen en steden omgaat lukt het mij niet om een aanwijzing te vinden. Wat dat betreft laten de VeloSchweiz boekjes veel te wensen over. Tegen half 5 zie ik in Aarau een bord met de vermelding dat Brügg, de tussenstop van vandaag of morgen, slechts 32 km verwijderd is. De keus om door te fietsen is dan ook snel
gemaakt. Familie in Brügg weet nog niet dat ik in de buurt ben, dus hoe later ik de middag aankom des te groter de kans dat er iemand thuis is. De route gaat voor het overgrote deel over onverharde paden langs de oever van de Aare en de kwaliteit van het pad maakt het mogelijk om flink op te schieten. Tegen zeven uur komen de bekende contouren van Brügg in zicht en weldra sla ik links af de Badstraße in. Ik doe nog een poging bij de buurtsuper om nog wat boodschappen te halen maar te vergeefs, ze gaan net sluiten. Bij mijn oom wordt jammergenoeg niet open gedaan. Dat krijg je als je geen vaste tijd afspreekt. Na 10 minuten wachten stap ik op de fiets en besluit op zoek te gaan naar een overnachtingsplaats. Via het oude centrum draai ik aan het einde de weg op richting Bützberg maar net als ik het treinviaduct onderdoor wil gaan staat er rechts
op de kruising iemand op een brommer te wachten om over te steken: mijn Zwitserse Oom. Over toeval gesproken. Een seconde vroeger of later en we hadden elkaar mis gelopen. 's Avonds naar het hotel waar mijn nichtje werkt. De verrassing is weldra compleet als ze langzaam de donker gebruinde persoon in korte broek herkent. Enfin, we hebben nog veel bij te praten en de avond loopt door tot in de kleine uurtjes.
Wat onwennig de nacht doorgebracht in een bed. De radio maakt melding van een nieuw warmte record voor de tijd van het jaar: 34° Celcius.
Wil ik nog op tijd in Nederland terug zijn dan moet ik vandaag weer vertrekken. Gelukkig is de storbui van gisteravond en vannacht over getrokken. Na een uitgebreid ontbijt, afscheid en het pakken van de fiets is het tijd om op te stappen. Omdat de eindbestemming van vandaag (Basel) niet al te ver is, vertrek ik pas om 11:00 uur met lichte tegenzin.
Zoals al vaker ervaren was het bezoek weer veels te kort. 
Onrustig geslapen door een over actief en licht asmatisch egeltje dat al kuchend rond de tent liep te scharrelen. Na de stortbui van gisterenavond is het verders droog gebleven. Vannacht heeft het echter weinig gewaaid dus de natte handboek gaat weer achterop de bagage. De grijze lucht doet vermoeden dat het vandaag
ook nog wel een paar keer zal regenen. Op goed geluk volg ik de bordjes 'centrum' in de hoop zo bij de Rijn uit te komen. Na een korte daling over een weg met tramrails (oppassen geblazen) kom ik, na een korte stop bij de lokale warme bakker, aan bij een brug over de Rijn. Linksaf vervolg ik mijn weg om even later bij de Münster kathedraal uit te komen. Na een aardbeving in 1356 werd de kerk in gotische stijl herbouwd. De voorgevel tussen de twee torenspitsen wordt
gesierd door beelden van onder andere Sint Joris en de duivel. Achter de kerk ligt een platform 20 meter boven de Rijn, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op het drielandenpunt (Zwitserland, Duitsland en Frankrijk). Een perfect moment voor het uitgestelde ontbijt. Tegen half elf vind ik eindelijk bij Rosenau de aansluiting met het onverharde fietsroute langs het 'Canal d'Huninque'. Heerlijk fietsen op een bijna geheel uitgestorven fietspad. Ook op het kanaal is geen enkele activeit te bespeuren. Bij
Kemps zwenkt de route het uitgestrekte 'Forêt Domaniale de la Harth' in. Uiterst ontspannen fietsen over een uitgestrekte asfaltweg dwars door de bossen. Uitgestrekt en uitgestorven met als enige verstoring de blaffende alarmroep van een opgeschrikte ree. Ter hoogte van Munchhouse begint het alsnog te regenen. Bij een kappeletje hou ik even schuil om de ergste bui aan me voorbij te laten trekken. Zo gauw ik de kans schoon zie vertrek ik, maar even later ben ik toch weer genoodzaak om te schuilen
als de regen nu echt met bakken naar beneden komt. Na verloop van tijd toch maar weer verder gefietst ook al blijft het door miezeren. Na een uur of zo is dan uiteindelijk droog. Voorbij Colmar volg ik de 'Route du Vin' zonder één stop te maken om te proeven. Alcohol en fietsen gaan nou eenmaal niet samen. De route gaat nu regelmatig langs heuveltjes omhoog en omlaag. Kan ik alvast wennen aan het parcour van morgen waarbij de Col du Donon op het programma staat. Tegen vijf uur komt een
camping in zicht. Het wordt kamperen tussen de fruit- en kersenbomen op een pasgemaaid grasveld. Niet verkeerd, en vanaf de camping heb je een fraai uitzicht op de kasteel restanten 'Ortenbourg' en een paar honderd meter verderop op de bergrug die van 'Ramstein' gebouwd in 1293. Beide ruïnes zijn na een stevige wandeling te bezoeken maar dit moet gezien de tijd jammergenoeg wachten tot een andere keer. Bij de receptie krijg ik te horen dat er een Boulangerie Pâtisserie om de hoek zit (hier spreekt
men trouwens zowel Duits als Frans). Via een apart gangetje is deze vanaf de camping binnen een paar minuten te bereiken. Gouden tip voor morgenvroeg.
